فیلم Remember the Titans 2000

در اسطوره‌های یونانی، تایتان‌ها حتی از خدایان نیز بزرگ‌تر بودند. این فیلم بر اساس رویدادهای واقعی در سال ۱۹۷۱ ساخته شده است، که در آن دبیرستان تی.سی. ویلیامز، یک مدرسه ادغام‌شده، به نمادی از وحدت از طریق تیم فوتبال مختلط نژادی خود تبدیل می‌شود. همان‌طور که معمولاً در فیلم‌های این‌چنینی دیده می‌شود، به سرعت مشخص می‌شود که برخی از آزادی‌های هنری در مورد حقیقت به کار رفته...

در اسطوره‌های یونانی، تایتان‌ها حتی از خدایان نیز بزرگ‌تر بودند. این فیلم بر اساس رویدادهای واقعی در سال ۱۹۷۱ ساخته شده است، که در آن دبیرستان تی.سی. ویلیامز، یک مدرسه ادغام‌شده، به نمادی از وحدت از طریق تیم فوتبال مختلط نژادی خود تبدیل می‌شود. همان‌طور که معمولاً در فیلم‌های این‌چنینی دیده می‌شود، به سرعت مشخص می‌شود که برخی از آزادی‌های هنری در مورد حقیقت به کار رفته است. در واقع، مسائل نژادی، ادغام و جو پُرتنش به تصویر کشیده‌شده در این فیلم، مدت‌ها قبل از بدترین وضعیت خود در ویرجینیا در سال ۱۹۷۱ سپری شده بودند. با این حال، این موضوع نباید از تم‌ها و جنبه‌های واقعی این تولید دیزنی کاسته شود. همان‌طور که در فیلم گفته می‌شود، تایتان‌ها فصلی بی‌نقص را تجربه کردند و پیوندی که بین اعضای سیاه‌پوست و سفیدپوست شکل گرفت، واقعاً وجود داشت. در کل، این فیلم به‌عنوان یک قطعه الهام‌بخش به شدت تاثیرگذار است، نه تنها برای جامعه مختلط نژادی، بلکه در داستان مهم یک فرد به نام گری برتیه. اینکه این فیلم مرا به جستجوی داستان برتیه واداشت، گواهی بر قدرت سینماست، بدون توجه به هرگونه تحریک احساسی از سوی سازندگان فیلم. امیدوارم این فیلم همچنین افراد تازه‌وارد را به تحقیق بیشتر در مورد موضوعات موجود در داستان ترغیب کند. لیست بازیگران قابل‌توجه است. دنزل واشنگتن و ویل پاتون در نقش سرمربیان که به‌واسطه تأثیرات بیرونی به هم پیوسته‌اند، شیمی فوری را پیدا می‌کنند و هر دو به زیبایی به دوستی واقعی که از این وضعیت به وجود آمد، اعتبار می‌بخشند. رایان هورست، وود هریس، ایتان ساپل، دونالد فایزون، کیپ پاردو، کریک کرک‌وود و رایان گاسلینگ پیش از شهرت، تیم فوتبال ادغام‌شده را تشکیل می‌دهند. در حالی که دو نقش مهم زنانه خانوادگی به‌خوبی توسط هایدن پانتیر و نیکول آری پارکر به تصویر کشیده شده است. موسیقی متن به‌خوبی تنظیم شده است، با اجرای تأثیرگذار و شاداب "Ain't No Mountain High Enough" از ماروین گی و تامی ترل. اگرچه این فیلم چیز جدیدی در زمینه فیلم‌های مربوط به نژاد و ورزش ارائه نمی‌دهد، اما "به یاد تایتان‌ها" نکات مثبت زیادی دارد. سخت است که به جزئیات کوچک (آیا واقعاً این بازیگران سن دبیرستانی دارند؟) ایراد بگیریم، بنابراین امیدوارم در پایان، پس از تماشای تیتراژ، الهام‌گرفته و کمی بهتر از قبل به تیم فوتبال خاصی که با آن وقت گذراندید، احساس کنید. ۸.۵ از ۱۰. دنزل واشنگتن تیم را تا سوت پایانی در "به یاد تایتان‌ها" رهبری می‌کند، فیلمی بزرگ و الهام‌بخش در مورد فوتبال. این کلاسیک والت دیزنی نمایشی ابتدایی از مشکلات و شجاعت است. شیمی بین جنگجویان فوتبال که در گذشته جدا بودند، فوق‌العاده بود و به موفقیت این فیلم به‌عنوان یک فیلم ورزشی واقعی و احساسی برای هر نسل کمک کرد. ۵ از ۵. خوب، وقتی نظرات منفی را می‌خوانم، بعضی از کینه‌ها بر اساس نحوه نمایش تیم‌های دیگر وجود دارد، زیرا ۱۹۷۱ برای برخی از افرادی که با آنها بازی کردند، زمان کافی برای گذر از عمرشان نبود. من به این موضوع ارتباط دارم. من در یک منطقه روستایی بزرگ شدم و طعم بازی در برابر مدرسه‌ای را که سه یا چهار برابر ما بود، چشیدم، مدارسی که می‌توانستند انتخاب کنند چه کسی بازی کند. مدارسی که دفاع آنها می‌توانست در زمان حمله استراحت کند... ظاهراً تی.سی. ویلیامز یکی از آن مدارس بزرگ بود. من می‌توانم با برخی از نظرات منفی اینجا همدردی کنم... زیرا، صادقانه بگویم، اگر فیلمی مانند این در مورد ووداستاک ساخته می‌شد، من از روی اصل ۱ ستاره به آن می‌دادم. جدی می‌گویم، ما ممکن است روستایی باشیم، اما از لاین‌بکر به تهاجم تغییر می‌کنیم. وقتی در برابر مدارسی قرار می‌گرفتی که دانش‌آموز واقعی داشتند، می‌دانستی که قرار است ببازی، تنها سوال این بود که چقدر سخت می‌خواهی پیروزی آنها را دشوار کنی. به نظر می‌رسد تی.سی. ویلیامز یکی از آن مدارس بزرگ بود. خوب، دیگر متوقف می‌شوم. این فیلم را در TNT دیدم و موسیقی بلافاصله توجه مرا جلب کرد. وقتی یک آهنگ خوب بشنوی، گوشت را می‌گیرد و تو را می‌کشاند. و این فیلم بازیگری هم دارد که این را تأیید می‌کند. دیدن واشنگتن که در نقش پلیس باهوش یا یک تغییر از آن نیست، بسیار خوب است. او می‌تواند بازی کند، می‌تواند خوب بازی کند، و این یکی از فیلم‌هایی است که او در آن همان نقش را بارها و بارها بازی نمی‌کند. بنابراین، وقتی او از آن پوسته بیرون می‌آید و نقش جدیدی را بازی می‌کند... این واقعاً یک خوشحالی است، نه؟ البته نکته برجسته واقعاً هایدن پانتیر بود، نه به این دلیل که در فیلم فوق‌العاده دوست‌داشتنی بود (که بود)، بلکه بیشتر به این دلیل که کار فوق‌العاده‌ای انجام داد تا یک دختر کوچک را به آن والد تبدیل کند، در کنار زمین، که فکر می‌کند او دیتکا است، بنابراین او نه تنها دوست‌داشتنی بلکه خنده‌دار هم بود. هپی رایان گاسلینگ؟ یکی دیگر از جواهرات کوچک بود، نه به این دلیل که کار فوق‌العاده‌ای انجام داد، هرچند که خوب بود. نه، او به خاطر اینکه هر کسی که فوتبال بازی کرده باشد، کسی شبیه به او را می‌شناسد، برجسته بود. این حس واقعیت را به فیلم بخشید. تنها عیب واقعی این بود که تا سال ۱۹۷۱، مدارس ادغام شده بودند و مدتی هم بود که این‌گونه بودند. وقتی به این سمت رفتند، کمی از اصالت آن کاسته شد. اما، می‌دانی چه؟ مهم نیست، به اندازه کافی سرگرم‌کننده بود. این یک فیلم فوتبال محکم بود. و برای همه نظرات ۱ ستاره، به‌ویژه آن‌هایی که توسط افرادی از مدارس کوچک‌تر نوشته شده‌اند که باید در برابر تایتان‌ها قرار می‌گرفتند... من به شما احساس همدردی می‌کنم. من به یاد دارم که در آن وضعیت بودم و اگر فیلمی درباره آن مدرسه بزرگ ساخته می‌شد که نشان می‌داد آنها به نوعی زیر فشارند، هم من هم شما قطعاً احساس تلخی می‌کردیم.