فیلم Blair Witch 2016

وقتی فیلم _پروژه بلر ویچ_ در سال 1999 وارد صحنه سینما شد، نفس تازه‌ای بود، زیرا از کلیشه‌های مرسوم فیلم‌های ترسناک که به همان ضرب آهنگ قدیمی تکیه داشتند، فاصله گرفت. البته، _پروژه بلر ویچ_ نه از نظر فیلمنامه خلاقیت خاصی داشت و نه می‌توان گفت بازیگران به حدی متقاعدکننده بودند که فراموشی را به دنبال داشته باشند. با این حال، شوک‌های واقعی به خوبی...

وقتی فیلم _پروژه بلر ویچ_ در سال 1999 وارد صحنه سینما شد، نفس تازه‌ای بود، زیرا از کلیشه‌های مرسوم فیلم‌های ترسناک که به همان ضرب آهنگ قدیمی تکیه داشتند، فاصله گرفت. البته، _پروژه بلر ویچ_ نه از نظر فیلمنامه خلاقیت خاصی داشت و نه می‌توان گفت بازیگران به حدی متقاعدکننده بودند که فراموشی را به دنبال داشته باشند. با این حال، شوک‌های واقعی به خوبی به تصویر کشیده شدند و این داستان ترسناک مستقل توانست یک جذابیت مرموز را ارائه دهد که به موفقیت مالی قابل توجهی در گیشه منجر شد. به این ترتیب، _پروژه بلر ویچ_ به یک پدیده غیرمنتظره تبدیل شد که به خاطر ویژگی‌های منحصر به فردش در ژانر ویدیوهای پیدا شده، شناخته شد. واقعاً، _پروژه بلر ویچ_ کنجکاوی ترسناکی را برانگیخت و یک جنبش منحصر به فرد در فیلم‌های ترسناک به وجود آورد که توانست رویکردی تازه برای درک فیلم‌های ترسناک از طریق هنر پیشنهاد ترسناک و قدرت تبلیغات ارائه دهد. در این مورد، گروهی از جوانان در حال خطر (که معمولاً در چنین سینماهایی به‌عنوان شخصیت‌های قابل حذف شناخته می‌شوند) با دوربین‌ها به جنگل‌های مریلند می‌روند، و این امر باعث ایجاد یک جنجال تخیلی درباره آنچه از لنز تصاویر لرزان باقی مانده، می‌شود. بنابراین، جو و حالت ترس این اهداف سرگردان در جنگل، تخیل خوشایندی را به وجود آورد که نشان می‌دهد چگونه جواهرات ترسناک خلاقانه می‌توانند با آثار بزرگ‌بودجه هالیوود رقابت کنند. طبیعتاً، _پروژه بلر ویچ_ (مانند اکثر الگوهای اصلی ترسناک) مشتاق است تا از تأثیر خود بر روی پرده بزرگ بهره‌برداری کند، اما نه بدون موفقیتی که در ابتدا به دست آورد. برخی ممکن است دنباله بی‌رمق آن در سال 2000 تحت عنوان _کتاب سایه‌ها: بلر ویچ 2_ را به یاد بیاورند که برای طرفداران قسمت اول ناخوشایند بود. اکنون باید 16 سال صبر کرد تا غبار نوستالژیک یک فیلم خسته‌کننده بلر برای ورودی دیگری در تقلید کم‌رمق **بلر ویچ** پاک شود. متأسفانه، کارگردان آدام وینگارد (با آثار قبلی همچون "شما بعدی هستید" و "مهمان") هیچ بینش یا انرژی واقعی برای تبدیل **بلر ویچ** به یک نمایش ترسناک شایسته هویت خود ندارد. وینگارد و نویسنده فیلمنامه سیمون بارنت فقط نسخه‌ای کمرنگ از شهرت ترسناک _پروژه بلر ویچ_ را به وجود می‌آورند، در حالی که **بلر ویچ** به یک بازسازی بی‌روح تبدیل می‌شود. واقعاً هیچ ایرادی ندارد که بخواهیم روح یک افسانه ترسناک پیشگام را که به دیدگاه طرفداران سینما در مورد فیلم‌های ترسناک توجه زیادی داشته، دوباره زنده کنیم. با این حال، در 17 سال بعد، هیچ بهانه‌ای برای اینکه **بلر ویچ** در ترس‌های مصنوعی خود بی‌حال و تنبل باشد وجود ندارد، به ویژه با ادامه دادن به خط خونی ترسناک _پروژه بلر ویچ_. داستان **بلر ویچ** حول محور رابطه ویژه یک خواهر و برادر می‌چرخد... یا بهتر بگوییم برادر و خواهر مفقودش. جیمز (جیمز آلن مک‌کیون) می‌خواهد به ناپدید شدن 20 ساله خواهرش هدر که در جنگل بلک هیلز گم شده، بپردازد. جیمز تقریباً مطمئن است که هدر زنده و سالم است و معتقد است که شاید او بخشی اساسی از افسانه بلر ویچ باشد. بنابراین، جیمز تصمیم می‌گیرد به دنبال خواهرش بگردد و نه بدون گروهی از دوستانش که او را همراهی می‌کنند. در میان دوستان جیمز که به دل جنگل می‌روند، لیسا (کالی هرناندز)، تیم دوست‌پسر و دوست‌دختر پیتر و اشلی (براندون اسکات و کربین رید) و همچنین چند راهنمای گردشگری به نام‌های لین و تالیا (وِس رابینسون و والوری کوری) هستند. به خصوص، لیسا دلیل دیگری برای سفر به جنگل ترسناک با جیمز و گروهش دارد - او باید دوربینش را به همراه بیاورد و ماجراجویی‌هایش را برای پروژه فیلم‌سازی‌اش ضبط کند. بنابراین، جیمز و گروهش به طور احمقانه‌ای به دنبال هدر بقا می‌روند، در حالی که لیسا روی برنامه‌اش برای ساخت یک مستند تمرکز می‌کند. به زودی، هرج و مرج پیش‌بینی شده‌ای روی می‌دهد که طرفداران **بلر ویچ** به آن عادت کرده‌اند. استفاده مکرر از دوربین لرزان، هیجانات ظاهراً خودجوش و جو عصبی جنگل اطراف به طرز غیرقابل قبولی تکراری و بی‌اهمیت به نظر می‌رسد. ترس‌ها و هیجان‌ها به شدت پایین آمده‌اند و **بلر ویچ** به طور مؤثری از جذابیت کم‌بودجه خود برای انتقال تنش استفاده نمی‌کند... حداقل به اندازه‌ای که نسخه اصلی جذاب‌تر باشد. به طور کلی، **بلر ویچ** با تمام خلاقیت و اصالت در حد درب‌های صدا دار یک خانه تسخیرشده ساخته شده است. هیچ شوک یا ضربه واقعی که تأثیرگذار باشد وجود ندارد. فرمول **بلر ویچ** تکراری و بی‌روح از همان نسخه 1999 است که به صورت بی‌شرمانه‌ای بازتولید شده است. فیلم با شروعی نسبتاً خجالت‌آور آغاز می‌شود و از نواقص خنده‌دار برای تکمیل ترس‌های بی‌دندان استفاده می‌کند. متأسفانه، روند تدریجی آن به شدت استاندارد و به طرف یک کشتار ارزان‌قیمت معمولی تبدیل می‌شود که با حذف‌های اجباری از شکارچیان جوان دنبال می‌شود. تنها نکته مثبت **بلر ویچ** که می‌توان به آن افتخار کرد، استفاده مفید از فناوری‌های روز است (هم در نمایش بر روی صفحه از تجهیزات پیشرفته شخصیت‌ها در داستان و هم در فیلم‌برداری پشت صحنه). این که یک تولید بلندتر و درخشان‌تر به معنای خوب بودن **بلر ویچ** به‌عنوان یک نمایش ترسناک ویدیویی نیست. در واقع، روایت لرزان وینگارد شکست می‌خورد، با وجود استفاده از جذابیت‌های مدرن در فیلم‌برداری. در hindsight، ترس‌های شفاف دیگر در دنیای ترسناک کارساز نیستند. از نظر ساختاری، **بلر ویچ** در مسیر چوبی آشنا به طور مکرر حرکت می‌کند، اما وینگارد احترام زیادی برای یادآوری میراث _پروژه بلر ویچ_ قائل است، ولی متأسفانه نمی‌تواند تقدیرش از سینما را در این فیلم بی‌روح و خسته‌کننده به خوبی نشان دهد. **بلر ویچ** (2016) تولید: ورتیگو انترتینمنت مدت زمان: 1 ساعت و 29 دقیقه بازیگران: جیمز آلن مک‌کیون، کالی هرناندز، براندون اسکات، والوری کوری، وس رابینسون، کربین رید کارگردان: آدام وینگارد رده بندی: R ژانر: ترسناک امتیاز منتقد: * 1/2 ستاره (از 4 ستاره) (c) **فرانک اوچی‌انگ** 2016