فیلم The Postman 1994

یک تولید زیبای ایتالیایی. اگر چیزی بتواند باعث بروز مشکلات جدی در بیان احساسات در مردان فریبنده و با اعتماد به نفس شود، آن نگاه پرشور دختری است که او عاشقش است. من این را از تجربه می‌دانم و هر مردی که حداقل یک‌بار عاشق شده باشد، می‌داند که انتخاب زمان و کلمات مناسب برای بیان عظمت و زیبایی احساسات کار آسانی نیست. اوضاع بدتر می‌شود...

یک تولید زیبای ایتالیایی. اگر چیزی بتواند باعث بروز مشکلات جدی در بیان احساسات در مردان فریبنده و با اعتماد به نفس شود، آن نگاه پرشور دختری است که او عاشقش است. من این را از تجربه می‌دانم و هر مردی که حداقل یک‌بار عاشق شده باشد، می‌داند که انتخاب زمان و کلمات مناسب برای بیان عظمت و زیبایی احساسات کار آسانی نیست. اوضاع بدتر می‌شود اگر مرد خجالتی یا کم‌تجربه باشد. در این صورت، واقعاً اوضاع پیچیده می‌شود! برخلاف آنچه فیلم ممکن است به ما القا کند، لازم نیست شاعر باشیم تا به یک زن زیبا بگوییم که او را دوست داریم. از آنچه که تا به حال تجربه کرده‌ام، غالباً عشق خود به ما تبدیل به شاعران اتفاقی و تصادفی می‌شود. و اگر آیه‌های اولیه به ما الهام شود، موزه عشق ما به راحتی بقیه را الهام می‌کند. این‌گونه است که شعر ساخته می‌شود: از طریق ماجراها و بدبیاری‌های قلب کسانی که آن را می‌نویسند! این تولید ایتالیایی به این سوالات می‌پردازد و دو شخصیتی را به نمایش می‌گذارد که در غیر این صورت هرگز ممکن بود ملاقات نکنند: یکی «ماریو روپولو»، یک ماهیگیر سابق که به دلیل عدم سازگاری با دریا به پستچی تبدیل شده و نمی‌تواند احساساتش را نسبت به دختری که عاشقش است بیان کند؛ و دیگری «پابلو نرودا»، شاعر معروف چلی کمونیست که به دلیل نثر سوسیالیستی و سونات‌های عاشقانه‌اش که به او جایزه نوبل ادبیات داده است، مشهور است. تضاد این دو شخصیت بسیار بزرگ است: سادگی و خجالت مرد عادی و بیانیه و کاریزمای یک شخصیت عمومی معتبر. اگر یکی بر دیگری تسلط دارد، نمی‌توانم بگویم که مرد عادی برای شخصیت عمومی چندان مهم است، با وجود اینکه فیلم تلاش می‌کند این را القا کند. «مسیما تروئیسی»، علاوه بر کمک به کارگردانی «مایکل ردفورد»، به‌طرزی فوق‌العاده نقش اصلی را ایفا می‌کند و به روپولو دوز مناسبی از تواضع، خجالت و کنجکاوی می‌بخشد. تنها انتقادی که می‌توانم از او داشته باشم این است که او در کنار نرودا، که به خوبی توسط «فیلیپ نویر» بازی شده، به شدت محو و کمرنگ می‌شود. اما نمی‌توان انکار کرد که بهترین بخش‌های فیلم، دیالوگ‌ها و صحنه‌هایی هستند که هر دو در آن حضور دارند. واقعاً دیالوگ‌ها لیاقت یادداشت ویژه‌ای را دارند، به خاطر کیفیت و نحوه انجام آن‌ها. «رناتو اسکارپا» به دلیل سیاسی‌کاری بیش از حد شخصیتش آزاردهنده است، که به اندازه سخنرانی‌های سیاسی اکثر سیاستمداران کمونیست و سوسیالیست خسته‌کننده و تکراری است. اگر به یکی از سخنرانی‌های او گوش دهیم، به همه آن‌ها گوش داده‌ایم. با اینکه «ماریا گراتسیا کوچینوتا» زیاد در صحنه‌ها حضور ندارد و کار زیادی برای انجام دادن ندارد، اما او به داستان افزوده‌ای خوشایند است و علاوه بر زیبایی خیره‌کننده‌اش، هر مردی در خیابان را مجبور می‌کند به او نگاه کند. از نظر فنی، فیلم دارای برخی نقاط قوت است: اگرچه تصویرپردازی آن چندان چشمگیر نیست و کمی مه‌آلود و کهنه به نظر می‌رسد، زیبایی صحنه‌های فیلم‌برداری و دکورهای فیلم این نقاط ضعف را جبران می‌کند. با فضای وسیع و نور فراوان، دریا، صحنه‌های باز زیبا و چشم‌اندازهای واقعاً خیره‌کننده. ملودی نیز شایسته یادداشت مثبت است: علاوه بر اینکه به‌طور هماهنگ با فیلم و هر صحنه‌ای همخوانی دارد، زیبا، به‌خوبی طراحی شده و در گوش باقی می‌ماند. با اوضاع ناپایدار در شیلی زادگاهش، شاعر مشهور «نرودا» (فیلیپ نویر) به یک جزیره کوچک ایتالیایی پناه می‌برد، جایی که ورود او با این آگاهی همراه است که باید یک پستچی اضافی استخدام کنند! در اینجا «ماریو» (مسیما تروئیسی) قدم به میدان می‌گذارد. او به‌سختی می‌تواند بخواند یا بنویسد، اما مصمم است با مهمان در گفتگو باشد و از او بیاموزد. در ابتدا بی‌توجه است، اما «نرودا» شروع به گفتگو با او می‌کند و زمانی که او اعلام می‌کند که به کمک نیاز دارد تا «بئاتریس» (ماریا گراتسیا کوچینوتا) را جلب کند، خود را در کنار یک معلم جدید می‌یابد. اکنون باید گفت که تلاش‌های اولیه‌اش شاید کمی خام و بی‌تکلف باشد. ارجاعات زیادی به جذابیت‌های ظاهری او وجود دارد، اما به تدریج «ماریو» یاد می‌گیرد که چگونه خود را به‌طور کامل‌تر، با شخصیت‌تر و با نگاهی عمیق‌تر بیان کند. این آموزش همچنین چشمان او را به آنچه در اطرافش در سال‌های اخیر گذشته است، باز می‌کند. جزیره‌اش حتی آب لوله‌کشی ندارد و با نزدیک شدن انتخابات، او به یک علت کمونیستی جذب می‌شود در حالی که وعده‌های سیاسیون بازدیدکننده را می‌بیند که می‌داند هرگز محقق نخواهد شد. آگاهی سیاسی تازه‌اش همیشه با استقبال هم‌وطنانش مواجه نمی‌شود که فقط می‌خواهند به زندگی ساده و دریایی خود ادامه دهند. این اقتباس از کتاب آنتونیو اسکارمتا واقعاً به شخصیت‌ها روح و کاریزمای زیادی می‌دهد. این همه در یک سطح پایین و بدون زیاده‌گویی است و تحول «ماریو» به‌خوبی توسط تروئیسی که به نوعی با «مایکل رادفورد» هم‌کارگردانی کرده، و همچنین با تلاش صادقانه «نویر» به‌خوبی به تصویر کشیده شده است. تصویرپردازی به شدت از سناریوی طبیعی جزیره بهره‌مند می‌شود که در برخی مواقع به نظر می‌رسد احساسات مردم را منعکس می‌کند. این همچنین یک تحلیل مؤثر از آنچه که خود شعر را تشکیل می‌دهد، است. ظرافت ساختار کلمات که به قافیه‌های آشنا وابسته نیست، به‌خوبی به کار گرفته شده است. این فیلم نیز از نمایشگر سینما بهره‌مند می‌شود تا روشنایی و موسیقی «لوئیس باکالو» را به‌خوبی تجربه کند و واقعاً ارزش تماشا را دارد.