فیلم Undisputed 2002

این فیلم می‌توانست با بازی وِسلی اسنایپس، وینگ ریمز، مایکل روکر، وس استودی و پیتر فالک، یک اثر بسیار خوب باشد؛ اما «بدون شک» چنین فیلمی نیست و این ناکامی به ستاره‌ها مربوط نمی‌شود، بلکه به نویسنده، تهیه‌کننده و کارگردان آن، والتر هیل، برمی‌گردد. این مسئله متأسفانه به این دلیل است که فیلم در ابتدا به نظر می‌رسد که از متوسط فیلم‌های زندان هوشمندتر است. به...

این فیلم می‌توانست با بازی وِسلی اسنایپس، وینگ ریمز، مایکل روکر، وس استودی و پیتر فالک، یک اثر بسیار خوب باشد؛ اما «بدون شک» چنین فیلمی نیست و این ناکامی به ستاره‌ها مربوط نمی‌شود، بلکه به نویسنده، تهیه‌کننده و کارگردان آن، والتر هیل، برمی‌گردد. این مسئله متأسفانه به این دلیل است که فیلم در ابتدا به نظر می‌رسد که از متوسط فیلم‌های زندان هوشمندتر است. به جای مبارزات قهری معمولی که در آن یک شرکت‌کننده محکوم باید در یک رقابت برای آزادی‌اش بجنگد، ما یک برنامه بوکس بین زندان‌ها داریم که توسط دولت تأسیس شده است. متأسفانه، «بدون شک» موفق می‌شود که از کلیشه‌های یاد شده دوری کند، اما به دام «تاندردوم» می‌افتد. به جای یک رینگ با طناب، مسابقات در یک قفس بزرگ و بدون سقف با سیم‌های خاردار در بالای دیوارها برگزار می‌شود — اما چرا؟ چرا زحمت تأسیس قانونی بودن موضوع را بکشیم، فقط برای اینکه چیز واقعی شبیه به یک مسابقه مرگ در تگزاس به نظر برسد؟ به هر حال، قهرمان سنگین‌وزن سابق، جورج «آیس‌من» چمبرز (ریمز) به جرم تجاوز به زندان محکوم می‌شود و به مدت ۶ تا ۸ سال به زندان حداکثر امنیتی سوئیت‌واتر در کالیفرنیا فرستاده می‌شود. چمبرز از هم‌سلولی‌اش، مینگو (استودی) می‌پرسد که چرا اینجا است. مینگو پاسخ می‌دهد: «پرسیدن دلیل اینکه چرا اینجا هستیم ادب نیست. نوعی نقض اخلاق است. می‌دانی، کد؟» نه، نمی‌دانم. کدام کد؟ واقعاً دوست دارم بدانم، زیرا این به این معنی است که هر فیلم زندانی که در آن یک شخصیت از شخصیت دیگر می‌پرسد که به چه دلیلی در آنجا است (یعنی تمام آن‌ها) در نقض نوعی از سیستم آداب و رسوم ضمنی است. با این حال، مینگو درست می‌گوید؛ نیازی به پرسیدن نیست وقتی که هیل به‌طور مفید زیرنویس‌هایی درباره زندگی و جرایم هر یک از شخصیت‌ها — حتی کسانی که فقط در چند صحنه ظاهر می‌شوند — را شامل می‌شود. چرا دقیقاً باید بدانیم که گوینده/داور، یک کلاهبردار محکوم به سرقت در سال ۱۹۹۵ به نام ماروین است؟ مندی ریپستین (فالک)، یک مافیا بازنشسته و طرفدار بوکس، مصمم به ترتیب دادن یک مبارزه بین چمبرز و قهرمان ایالتی سوئیت‌واتر، مونو رو هچنز (اسنایپس) است، تا بتواند (طبق اطلاعات فیلم) "یک میلیون دلار از شرط‌بندی‌های نگهبانان و زندانیان جمع‌آوری کند" (فیلم در واقع از چند میلیون دلار صحبت می‌کند؛ در هر صورت، این مقدار زیادی سیگار است). چوی (جان سدا)، مراقب ریپستین یا چیزی شبیه به آن، می‌گوید: «با سرپرست [روکر] صحبت کردم. او موافق است. اما رئیس زندان [دنیس آرندت] مشکل است.» مشکل این رئیس زندان به نظر می‌رسد که نمی‌تواند تصمیم بگیرد؛ در ابتدا اجازه می‌دهد که مبارزه انجام شود، به شرطی که در حین تعطیلاتش انجام شود. سپس او به عقب برمی‌گردد و آن را لغو می‌کند. در نهایت، او دوباره به عقب برمی‌گردد و با آن موافقت می‌کند. او تنها فرد نامتعادل نیست؛ در ابتدا، ریپستین می‌خواهد مبارزه بدون دستکش باشد، اما سپس کسی شکایت می‌کند، ریپستین برای حدود پنج ثانیه فکر می‌کند و تصمیم می‌گیرد که بهتر است با دستکش باشد — پس چرا اصلاً این موضوع را مطرح کرد؟ می‌فهمم که چرا آنها فالک را برای این نقش انتخاب کردند، اما نیازی نبود که او را برای چیزی به زحمت بیندازند که برت یانگ به راحتی می‌توانست آن را اداره کند. در مورد روکر و استودی، هیل فراموش کرده است که نقش‌هایی برای آنها بنویسد — که این عجیب است با توجه به اینکه روکر به عنوان یک نگهبان سادیستی و نژادپرست و استودی به عنوان یک مربی معنوی، نقش‌هایی هستند که به راحتی خودشان نوشته می‌شوند (و حتی چنین کلیشه‌هایی، که هر دو بازیگر قادر به ارتقاء فراتر از سطح معمول هستند، بهتر از هیچ‌چیز خواهد بود). این موضوع فقط به اسنایپس مربوط می‌شود، که با جنگجوی زنی‌اش هر چه می‌تواند انجام می‌دهد (زیاد نیست، چون او بخش خوبی از فیلم را در انفرادی می‌گذراند)، و ریمز، که شخصیت جذاب‌تری دارد و از آن به بهترین نحو استفاده می‌کند، به عنوان فردی که در تلاش است تا یک «زندانی نمونه» باشد تا بتواند آزادی‌اش را به دست آورد و قبل از اینکه دیر شود، به شغلش بازگردد، و در عین حال، به شدت نیازمند احترام و ترس در هر قیمتی است، چیزی که او فقط می‌داند چگونه از طریق خشونت فیزیکی به دست آورد. متأسفانه، مسئله زشت تجاوز به طرز غیرقابل توجیهی مبهم باقی می‌ماند. چمبرز به‌طور قطع ضد قهرمان است و ریمز آنقدر خوب در نقش منفی است که سخت می‌توان به ادعای بی‌گناهی‌اش باور داشت. بنابراین، یا چمبرز در آن مورد خاص بی‌گناه است اما انسان وحشتناکی است، یا او گناهکار است و در نهایت از آن فرار می‌کند، زیرا در ازای مبارزه با مونو، ریپستین از نفوذ خود استفاده می‌کند تا چمبرز را «در مرخصی ویژه» آزاد کند (باید تعجب کنیم که چرا ریپستین، که می‌تواند کسی را بدون گذراندن حداقل زمان لازم آزاد کند، از نفوذ واضح خود به نفع خود استفاده نمی‌کند). ما باید باور کنیم که تحقیر ناشی از شکست در برابر مونو به اندازه کافی مجازات است؛ چوی در پایان روایت می‌کند که «آیس‌من و مدیرش از اینکه مبارزه با مونو هرگز اتفاق افتاده، انکار کردند و ادعای شکست صرفاً یک شایعه بزرگ بود» — و چرا نباید اینطور باشد؟ در نهایت، این کلام آنها در برابر ۷۰۰ شاهد بین زندانیان و کارکنان زندان است، و نه به ذکر، همانطور که ماروین اشاره می‌کند، «دوستان ما از لاس‌وگاس، اینجا برای شاهدی این رقابت و گزارش به شهرهای مختلف در سراسر کشور بزرگمان. بسیاری از شرط‌بندی‌ها می‌خواهند بدانند چه چیزی در راه است.» آخی!