فیلم Gilda 1946

فیلم «گیلدا» مانند «کازابلانکا» است، اما با پایانی خوش، که حتی اگر قبلاً در «برای داشتن و نداشتن» دو سال قبل از آن انجام شده بود، باز هم ایده بدی به شمار می‌رفت. مانند «کازابلانکا»، «گیلدا» حول یک مثلث عاشقانه در یک قمارخانه در یک مکان عجیب و غریب می‌چرخد، اما در حالی که «کازابلانکا» در شمال آفریقا و در دوران جنگ جهانی دوم اتفاق می‌افتد،...

فیلم «گیلدا» مانند «کازابلانکا» است، اما با پایانی خوش، که حتی اگر قبلاً در «برای داشتن و نداشتن» دو سال قبل از آن انجام شده بود، باز هم ایده بدی به شمار می‌رفت. مانند «کازابلانکا»، «گیلدا» حول یک مثلث عاشقانه در یک قمارخانه در یک مکان عجیب و غریب می‌چرخد، اما در حالی که «کازابلانکا» در شمال آفریقا و در دوران جنگ جهانی دوم اتفاق می‌افتد، «گیلدا» در آمریکای جنوبی و بلافاصله پس از جنگ روایت می‌شود. علاوه بر این، اگر «کازابلانکا» با "آغاز یک دوستی زیبا" به پایان می‌رسد، «گیلدا» با ادامه یک رمانس وحشتناک تمام می‌شود. در پیروی از الگوی «ریک بلین» (همفری بوگارت)، «ایلسا لوند» (اینگرید برگمن) و «ویکتور لازلو» (پل هایندرید)، «جانی فارل» (گلِن فورد) زندگی بی‌دغدغه‌ای را در حال اداره یک کازینو در بوئنوس آیرس می‌گذراند تا اینکه «گیلدا» (ریتا هیورث) دوباره به زندگی‌اش برمی‌گردد، دست در دست «بالین ماندسون» (جورج مک‌ریدی). مک‌ریدی، با وجود نام بدش (ویکتور لازلو تنها کمی خارجی به نظر می‌رسد، در حالی که بالین ماندسون واقعاً بیگانه است) و به خصوص هیورث، به خوبی نقش خود را ایفا می‌کنند. و اما در مورد فورد، باید بگوییم که او قدبلندتر از بوگارت بود، اما تفاوت زیادی بین قد و شخصیت وجود دارد. «گیلدا» بعد از یک روز آشنایی با بالین، با او ازدواج کرده است. این موضوع جانی را با حسادت دیوانه می‌کند؛ با این حال، برای گیلدا، او بیشتر از بالین به او حسادت می‌کند — و این کاملاً منطقی است؛ زیرا بالین، صاحب کازینو، به نوعی برای جانی نقش مربی و پدر را ایفا می‌کند و خود جانی نیز محافظ، رازدار و دست راست اوست. به طور خلاصه، جانی از سوی بالین خیانت می‌خورد و بالین از سوی گیلدا با همدستی جانی، هرچند جانی بیشتر به خاطر محافظت از بالین این کار را انجام می‌دهد تا کمک به گیلدا. کل داستان پیچیده و بیمارگونه است و به لطف هیورث، بسیار سرگرم‌کننده است؛ جانی با تمام وجود از او متنفر است، و اگر ما هرگز به اصالت و شدت این احساس شک نکنیم، این خود بازی هیورث است که نه تنها ما را وادار به باور کردن تنفر جانی از او می‌کند، بلکه ما نیز این احساس را تجربه می‌کنیم. مانند بت دیویس در «زنجیره انسانی»، شهرت شایسته هیورث به خاطر یک شخصیت کاملاً بدنام است. تفاوت این است که لزلی هاوارد در نهایت پیروز می‌شود، در حالی که جانی نه تنها «گربه» را به مقام بالایی می‌رساند، بلکه آن را در آنجا نگه می‌دارد. او از گیلدا درخواست می‌کند: "می‌خواهم با تو بروم ... لطفاً مرا بپذیر"، و خوش‌شانس یا بدشانس می‌شود که گیلدا او را با آغوش باز می‌پذیرد، و این تصمیم را با منطقی مشکوک توجیه می‌کند که "هیچ‌کس نیازی به عذرخواهی ندارد چون ما هر دو تبهکار بودیم، درست است؟ آیا این فوق‌العاده نیست؟". با تمام این اوصاف، برخی از زوج‌ها همیشه پاریس را خواهند داشت؛ برای دیگران همیشه دادگاه خانواده وجود دارد. «جانی» (گلِن فورد) یک قمارباز خیابانی باهوش است که در میان بندرهای بوئنوس آیرس توسط یک غریبه خوش‌پوش نجات می‌یابد که عصای او یک گزینه کشنده دارد. او پیشنهاد می‌کند که شانس خود را در یک کازینو امتحان کند و وقتی که موفق می‌شود از دیلر یک ثروت مختصر بگیرد، متوجه می‌شود که این کازینو متعلق به «موندسون» (جورج مک‌ریدی) است، که قبلاً به او کمک کرده است. او با پیشنهاد اینکه مهارت‌هایش را به کار بهتری بگذارد، از یک کتک زدن جلوگیری می‌کند و بعد از آن، بقیه داستان را می‌توانید حدس بزنید. تا زمانی که رئیسش می‌خواهد تعطیلاتی برود، «جانی» تقریباً اداره کازینو را به دست گرفته است، اما وقتی متوجه می‌شود که همسر جدیدی به صحنه آمده و کاملاً واضح است که «گیلدا» (ریتا هیورث) و او یک گذشته مشترک دارند، برای شوک آماده نیست. آنچه به دنبال دارد، «جانی» را مجبور می‌کند تا در آب‌های یک ازدواج حرکت کند که همسر احساس تعهد کمتری نسبت به همسر دارد، در حالی که پلیس محلی با دقت بر عملیات در مکانی که قمار در آن غیرقانونی و رشوه‌خواری شایع است، نظارت می‌کند. با افزایش تنش‌ها میان سه نفر، وضعیت برای مردی که به رئیسش وابسته شده و حتی بیشتر از زنی که در دسیسه‌ها تبحر دارد، محتاط است، پیچیده می‌شود. به ظاهر، این تنها یک فیلم نوار عاشقانه دیگر است، اما شخصیت‌پردازی‌های قوی‌ای از مک‌ریدی، هیورث و همچنین تلاشی دلپذیر از استیون گرا در نقش «عمو پیو» وجود دارد - او کمی من را به یاد دیوانه شکسپیر می‌اندازد. حتی فورد، که همیشه بازیگری چندجانبه نیست، به خوبی در نقش خود ظاهر می‌شود و ما را به پایانی می‌رساند که بوی خیانت و توطئه می‌دهد. معمولاً وقتی تعداد نویسندگان زیاد می‌شود، دیالوگ‌ها ممکن است کمی بی‌هدف شوند، اما اینجا تحت هدایت چارلز ویدور، داستان به صورت یکپارچه پیش می‌رود و با یک تریلر برتر که به اندازه کافی رمانتیک است تا کار کند، اما نه به حدی که آن را خفه کند، ما را ترک می‌کند. آنیتا الیس آواز می‌خواند، اما هنوز هم رقص‌های باکلاسی از هیورث وجود دارد و مایم کردن هم خیلی واضح نیست!