فیلم Conquest of the Planet of the Apes 1972

چند نفر با ماسک‌های لاستیکی که چند صندلی را پرتاب می‌کنند، نمی‌تواند نشان‌دهنده یک فتح جهانی باشد. من محدودیت‌های مالی را درک می‌کنم، اما واقعاً؟ بیست نفر با یک پای صندلی در حال هرج و مرج، بسیار ضعیف است. پوستر فیلم ادعا می‌کند که _یک نمایش بی‌نظیر را شاهد خواهیم بود_ و در نهایت چه چیزی دریافت می‌کنیم؟ گروه کوچکی از مردان در لباس‌های کار که...

چند نفر با ماسک‌های لاستیکی که چند صندلی را پرتاب می‌کنند، نمی‌تواند نشان‌دهنده یک فتح جهانی باشد. من محدودیت‌های مالی را درک می‌کنم، اما واقعاً؟ بیست نفر با یک پای صندلی در حال هرج و مرج، بسیار ضعیف است. پوستر فیلم ادعا می‌کند که _یک نمایش بی‌نظیر را شاهد خواهیم بود_ و در نهایت چه چیزی دریافت می‌کنیم؟ گروه کوچکی از مردان در لباس‌های کار که یک کلم را به سمت مقامات پرتاب می‌کنند. _قسم می‌خورم که یکی از میمون‌ها حتی یک شانه را به سمت یک پلیس پرتاب کرد._ متأسفانه، کمبود بودجه واقعاً بر وعده‌های فیلم تأثیر گذاشته است. 'فتح سیاره میمون‌ها' ضعیف‌ترین فیلم از چهار فیلم اول است، اما هنوز قابل تماشا است. این فیلم شباهت‌هایی به 'ظهور سیاره میمون‌ها' از سری بازسازی شده دهه ۲۰۱۰ دارد، هرچند که به اندازه آن فیلم سرگرم‌کننده یا متقاعدکننده نیست. با این حال، قابل قبول است. رادی مک‌داول در نقش سزار در این سری باقی می‌ماند. او به وضوح بهترین بازیگر از میان بازیگران است و بقیه اگرچه خوب هستند، اما قابل فراموشی‌اند. احساس می‌کنم که تمثیل‌های واقعی در این فیلم کمی بیش از حد تحمیل شده‌اند و سخنرانی‌های طولانی در پایان فیلم احساس می‌شود که به شدت اغراق‌آمیزند. اما با این حال، از نظر ظاهری فیلم برای اوایل دهه ۱۹۷۰ همچنان دلپذیر است. به هر حال، من از تماشای این فیلم‌ها لذت می‌برم؛ این فیلم - به نظر من - هنوز هم قابل قبول است، حتی اگر ضعیف‌ترین فیلم تا به امروز باشد. سال گذشته "کرنلیوس" و "زیرا" به دهه ۱۹۷۰ بازگشتند. حالا چند هزار سال به جلو می‌رویم و می‌بینیم که آنفلوآنزای میمونی انسان‌ها را از حیوانات خانگی‌شان محروم کرده است. همیشه نیاز به چیزی برای تغذیه، شانه‌زدن و پیاده‌روی داریم و تصمیم گرفته‌ایم که شامپانزه‌ها را اهلی کنیم. اما مشکل این است که این برنامه شروع به خارج شدن از کنترل کرده است. حیوانات از اینکه جایگزین دوستان چهارپای سابق ما شوند خسته شده‌اند و شروع به احساس آزادی کرده‌اند. فرماندار "بروک" (دان موری) مصمم است هر شورشی را سرکوب کند، اما ظهور "سزار" (رادی مک‌داول که در واقع پسر خودش را بازی می‌کند!) را در نظر نگرفته است؛ او کسی است که می‌تواند تفاوت را ایجاد کند - او می‌تواند صحبت کند، در نهایت. در حال تعقیب، شکنجه و بنده بودن، او باید فرار کند و هم نوعانش را در جستجوی آزادی متحد کند. این داستان نسبتاً خوبی است زیرا دارای اکشن زیادی است و ما یک شخصیت منفی برای تمرکز داریم. برای این کار، موری به خوبی نفرت ما را به عنوان یک سیاستمدار قدرت‌طلب جلب می‌کند. ریکاردو مontalban در نقش صاحب سیرک "آرماندو" خوب عمل می‌کند، اما در واقع کمکی به موضوعی که به آرامی به سمت پایان می‌رود، نمی‌کند. این برده‌های سابق به خوبی با شعله‌پخش‌کن آشنا هستند - کی می‌دانست؟ همه چیز اکنون آشنا است و این به ما اجازه می‌دهد که به راحتی با این قسمت جدید از فصل کاملاً قابل تماشای فیلم‌ها پیش برویم. **_میمون‌های تحت ستم به دنبال آزادی در یک دولت پلیسی به سبک شوتزاستافل هستند_** بیست سال پس از مرگ‌های کرنلیوس و زیرا، فرزندشان (رادی مک‌داول) به طور محرمانه توسط یک صاحب سیرک (ریکاردو مontalban) بزرگ شده است. در همین حال، جامعه به نوعی دیکتاتوری شبیه نازی‌ها تبدیل شده است که در آن شامپانزه‌ها، اورانگوتان‌ها و گوریل‌ها در بهترین حالت به عنوان حیوان خانگی و در بدترین حالت به عنوان خدمتکاران آموزش‌دیده دیده می‌شوند. دان موری، هاری رودز و سوورن داردن در نقش‌های کلیدی حضور دارند. “فتح سیاره میمون‌ها” (۱۹۷۲) چهارمین قسمت از سری اصلی است. این فیلم تاریک‌ترین و از نظر بصری منحصر به فرد است و بر دیکتاتوری و ساختارهای مدرن شهری تمرکز دارد. انتظار بیابان‌ها یا جنگل‌های دو فیلم اول را نداشته باشید. متأسفانه، ۲۰th Century Fox در آن زمان با مشکلات مالی روبرو بود و بنابراین هر فیلم در این سری دارای بودجه‌ای به طور قابل توجهی کمتر از قبلی بود. هرچقدر هم که این موضوع را در حین تماشای “فتح” احساس کنید، با این حال من به زیبایی‌های بصری آن ارزش قائل هستم. اما برای من، داستان و شخصیت‌ها اهمیت دارند و آن‌ها چندان جذاب نیستند. فیلم بعدی، “نبرد برای سیاره میمون‌ها” (آخرین فیلم از پنج فیلم اولیه)، کمترین بودجه را داشت و بنابراین دکورهای ضعیف‌تری داشت، اما با شخصیت‌های جالب و داستانی نسبتاً جذاب جبران کرد، هرچند که لحن آن کمی شبیه به کمیک بود. این فیلم مطمئناً نکات جالبی دارد، اما من آن را ضعیف‌ترین فیلم از سری اصلی می‌دانم. مدت زمان فیلم ۱ ساعت و ۲۸ دقیقه است و در سیتی سیتی، لس آنجلس فیلم‌برداری شده است، با برخی از صحنه‌های خارجی که در ساختمان‌های علوم اجتماعی دانشگاه کالیفرنیا در ایروین، که ۵۱ مایل به سمت جنوب شرقی قرار دارد، انجام شده است. امتیاز: C