فیلم Rome, Open City 1945

اینکه این فیلم در رم ساخته شده است، در زمانی که احتمالاً هنوز بوی بنزین نازی‌ها به مشام می‌رسید، حس جذابی از اصالت را به آن می‌دهد. داستان حول شخصیت "مانفردی" (مارچلو پاگیلرو) می‌چرخد که تحت تعقیب گشتاپو است و در تلاش برای فرار می‌باشد. با اینکه رم به عنوان یک شهر "باز" اعلام شده و به این ترتیب تحت بمباران نیست، اما شهروندان هنوز...

اینکه این فیلم در رم ساخته شده است، در زمانی که احتمالاً هنوز بوی بنزین نازی‌ها به مشام می‌رسید، حس جذابی از اصالت را به آن می‌دهد. داستان حول شخصیت "مانفردی" (مارچلو پاگیلرو) می‌چرخد که تحت تعقیب گشتاپو است و در تلاش برای فرار می‌باشد. با اینکه رم به عنوان یک شهر "باز" اعلام شده و به این ترتیب تحت بمباران نیست، اما شهروندان هنوز تحت کنترل اشغال‌کنندگان خود هستند و رساندن "مانفردی" به امنیت کار آسانی نیست. او به دنبال پناهگاهی نزد دوستش "فرانچسکو" (فرانچسکو گراندژاکه) می‌رود، اما به جای او با نامزدش "پینا" (آنا مگنانی) روبرو می‌شود. او می‌خواهد به او کمک کند و بنابراین از "کشیش پیترو" (آلدو فابریزی) کمک می‌طلبند که امنیت این مبارزان مقاومت را بخشی از مسئولیت خود به خدا می‌داند. اما حتی او، با لباس‌های روحانی‌اش، از تعقیب مقامات در امان نیست و هرچه آنها نزدیک‌تر می‌شوند، اوضاع برای همه درگیران به طور فزاینده‌ای خطرناک می‌شود. این یکی از احساسی‌ترین داستان‌های جنگی است که تا به حال دیده‌ام. این فیلم حس brutality (خشونت و بی‌رحمی) را که جامعه با آن مواجه است منتقل می‌کند، اما همچنین فضایی برای ظهور روحیه امید و خوشبینی فراهم می‌کند. کودکان به بازی ادامه می‌دهند و هرچند غذای آنها محدود است، اما زندگی روزمره‌شان تحت تأثیر هرج و مرج بسیاری از شهرهای ویران نشده است. انتخاب بازیگران برای نقش سربازان بسیار ماهرانه انجام شده، همان‌طور که انتخاب کمسیونر پلیس هم همین‌طور است و کل گروه بازیگری، به همراه نویسندگی پرمحتوا و عکاسی با قاب‌بندی‌های ظریف واقعاً به ما بینشی معتبر از اینکه حتی در حالی که جنگ به پایان می‌رسید، زندگی‌هایشان چقدر خطرناک بود، می‌دهد. این فیلم ما را از برخی از هولناک‌ها در پایان معاف نمی‌کند - اما این به نوعی تأیید نهایی انسانی است که در طول فیلم به وفور وجود دارد.