فیلم Cape Fear 1962

ماکس کدی مردی نیست که تهدیدهای توخالی کند. ماکس کدی به تازگی از زندان آزاد شده و در فلوریدا به دنبال شخص خاصی است. آن فرد وکیل سم بودن است، کسی که کدی او را مسئول سال‌های زندانی‌اش می‌داند. وقتی بودن متوجه می‌شود که کدی به دنبال انتقام است و خانواده‌اش در خطر جدی قرار دارد، به پلیس مراجعه می‌کند، اما وقتی از آنها کمکی دریافت...

ماکس کدی مردی نیست که تهدیدهای توخالی کند. ماکس کدی به تازگی از زندان آزاد شده و در فلوریدا به دنبال شخص خاصی است. آن فرد وکیل سم بودن است، کسی که کدی او را مسئول سال‌های زندانی‌اش می‌داند. وقتی بودن متوجه می‌شود که کدی به دنبال انتقام است و خانواده‌اش در خطر جدی قرار دارد، به پلیس مراجعه می‌کند، اما وقتی از آنها کمکی دریافت نمی‌کند، به خارج از قانون روی می‌آورد و همه طرف‌ها به سمت محلی ترسناک به نام کیپ فیر حرکت می‌کنند. شرارت فوق‌العاده، داستانی آزاردهنده و تعلیق در هر قاب، کیپ فیر را به یک درس واقعی در تولید یک تریلر باکیفیت تبدیل کرده که به مرز ترس نزدیک می‌شود. این فیلم بر اساس رمانی به نام «مأموران اعدام» نوشته جان دی. مک‌دونالد ساخته شده و با انتخاب‌های بازیگری عالی و کارگردانی که می‌تواند با دقت زمان‌بندی کند، به عنوان یکی از نقاط قوت یک ژانر دشوار قرار می‌گیرد. رابرت میچوم در نقش کدی، مردی بزرگ و هیکلی با چهره‌ای غیراخلاقی، به طور خالصانه‌ای با اهداف بی‌رحمانه‌اش ترس را به وجود می‌آورد و به وضوح از چنین نقشی لذت می‌برد. گرگوری پک در نقش بودن، وکیلی خشک و سخت است که مجبور است از درون سختی پیدا کند. با حمایت از بازی‌های فوق‌العاده مارتین بالسام، تلی ساوالاس و پالی برگن، کیپ فیر همچنین یکی از بهترین نمرات برنارد هرمن را شامل می‌شود، موسیقی‌ای که با رشته‌های روان‌پریش و برنجی غمگین، اعصاب را به شدت تحت فشار قرار می‌دهد و بعد از پایان فیلم در گوش‌ها باقی می‌ماند. آنچه این فیلم را بالاتر از بسیاری از هم‌نوعان تریلرش قرار می‌دهد، این است که دیالوگ‌ها به طور قوی تحت تأثیر شخصیت‌ها قرار دارند. تماشاگر شاهد آرامش کدی است که درباره نحوه یادگیری قانون در زندان صحبت می‌کند یا چطور با تهاجم جنسی انحرافی به زنان خانواده بودن نزدیک می‌شود؛ این بدی به صورت عینی تجسم یافته و عملاً نیرویی از شر است. کارگردان جی. لی تامپسون که در طول کارنامه‌اش به عنوان کارگردانی ثابت، اما نه چندان برجسته شناخته می‌شود، این فیلم را با انرژی و دقت هدایت می‌کند و در سه‌ماهه پایانی آن را به‌طرز ماهرانه‌ای به سمت فضای خفه‌کننده خلیج کیپ فیر می‌کشاند. او و فیلم‌بردارش، سم لیویت، به طور ماهرانه‌ای از سایه و نور استفاده می‌کنند تا حس ترس را به‌طور مداوم حفظ کنند، که حضور تهدیدآمیز را به اندازه خود کدی در طول داستان حس می‌شود. تا زمانی که پایان‌بندی داستان نمایان شود، امیدواریم که شما نیز به اندازه این بیننده خاص، در طول تماشای این اثر تیزبین سینمایی به شدت بر روی اعصاب‌تان باشید. ۹ از ۱۰ این یک تریلر خوب با تنش و تعلیق زیادی است که شایسته بررسی و معرفی به مخاطبان جدید است. بسیاری از فیلم‌ها بعد از اکران بازسازی‌های معاصر خود به ناحق فراموش می‌شوند و من هیچ شکی ندارم که این فیلم نیز در این لیست قرار می‌گیرد. این فیلمی است که توسط گرگوری پک تولید و بازی شده است، یکی از ستاره‌های سینما در دهه ۶۰، و دارای بازیگران برجسته و فیلمنامه‌ای خوب است که عناصری را به یاد می‌آورد که به estética «نوآر» یا برخی از فیلم‌های هیچکاک نزدیک است. متأسفانه، اکثر مردم فقط نسخه بازسازی‌شده ۱۹۹۱ را دیده‌اند که در زمان مناسب درباره آن صحبت خواهیم کرد. شاید این امر، تا حدی به دلیل شکست مالی بزرگ فیلم باشد که منجر به پایان کار شرکت تولیدی پک شد. فیلمنامه بسیار خوب است و بر اساس رمانی به نام «مأموران اعدام» نوشته شده است. داستان درباره یک وکیل به نام سم بودن است که در یک منطقه ساحلی در جورجیا یا شمال فلوریدا زندگی می‌کند و تحت تعقیب و آزار قرار می‌گیرد، به شکلی پنهانی اما تهدیدآمیز، توسط ماکس کدی، یک مجرم سابقه‌دار که هشت سال پیش به دلیل شهادت بودن محکوم شده و اکنون به دنبال انتقام است. به اصرار کدی، که هیچ‌گاه از حضورش در جایی که بودن و خانواده‌اش انتخاب می‌کنند دور نمی‌شود، پلیس نمی‌تواند فراتر از نظارت نزدیک عمل کند. با این حال، او می‌داند که تنها یک مسئله زمان است تا چیزی واقعاً اتفاق بیفتد. فیلمنامه بسیار خوب است، اما من اعتراف می‌کنم که برخی نقص‌ها را در آن دیدم. من قوانین ایالات متحده را نمی‌دانم، اما در کشور من، قوانین می‌توانند دو نفر را از هم دور کنند اگر یکی از آنها به طور مداوم احساس ترس یا تهدید ناشی از حضور یا نزدیکی دیگری را داشته باشد. البته، فرض اینکه این امکان تحت قانون ایالات متحده وجود ندارد، باعث می‌شود که فیلم به پایان‌بندی خود برسد، با رویارویی نهایی این دو مرد. به هر حال، این فیلم کار می‌کند و در ایجاد تعلیق و دادن حس واقعی تهدید و تنش مؤثر است. این فیلم به‌طرز ماهرانه‌ای توسط جی. لی تامپسون کارگردانی شده و گرگوری پک در آن به‌خوبی بازی می‌کند، هرچند که چندان قابل توجه نیست، و به‌خوبی توسط پالی برگن و لوری مارتین حمایت می‌شود. در واقع، این بازی فوق‌العاده رابرت میچوم است که به ما شخصیت منفی را معرفی می‌کند و توجه ما را جلب می‌کند. او به طور طبیعی تهدیدآمیز است و حضور ظاهراً آرامش‌بخش او همیشه تنش و فریبکاری را به همراه دارد. فیلم دارای بازیگران پشتیبان خوبی مانند تلی ساوالاس و مارتین بالسام است. از نظر فنی، این فیلم نه ادعایی دارد و نه هزینه‌بر است. فیلم‌برداری آن چندان قابل توجه نیست، اما از آنچه دارد به بهترین نحو استفاده می‌کند و به ما کلوزآپ‌های بسیار خوبی ارائه می‌دهد و همچنین صحنه‌هایی با نورپردازی و سبک که تأثیر «نوآر» و آلفرد هیچکاک را نشان می‌دهند. بدون شک، نکته قوت این فیلم جلوه‌های بصری و صوتی و موسیقی عالی و نمادین است که برنارد هرمن ساخته و بعداً برای فیلم بازسازی‌شده استفاده شده است.