فیلم Tuesday 2023

داستان‌های تمثیلی اغلب روایت‌هایی جذاب و تجربیات سینمایی درگیرکننده‌ای را به همراه دارند. این موضوع در فیلم debut نویسنده و کارگردان داینا اونیوناس-پوسیق نیز صدق می‌کند؛ داستانی خیال‌انگیز اما عمیق درباره پذیرش مرگ (یا به طور دقیق‌تر، توانایی عبور از آن و یادگیری دوستی با مرگ). داستان از طریق تجربیات یک دختر ۱۵ ساله به نام تیوزدی (با بازی لولا پتی‌کرو) روایت می‌شود، که به...

داستان‌های تمثیلی اغلب روایت‌هایی جذاب و تجربیات سینمایی درگیرکننده‌ای را به همراه دارند. این موضوع در فیلم debut نویسنده و کارگردان داینا اونیوناس-پوسیق نیز صدق می‌کند؛ داستانی خیال‌انگیز اما عمیق درباره پذیرش مرگ (یا به طور دقیق‌تر، توانایی عبور از آن و یادگیری دوستی با مرگ). داستان از طریق تجربیات یک دختر ۱۵ ساله به نام تیوزدی (با بازی لولا پتی‌کرو) روایت می‌شود، که به بیماری لاعلاجی مبتلا است و مادرش، زورا (با بازی جولیا لوئیس-دریفوس)، در تلاش برای پذیرش حقیقت ناگزیر است. زورا به دنبال بهانه‌هایی می‌گردد تا از گذراندن وقت با دخترش اجتناب کند، زیرا قادر به مواجهه با حقیقت قریب‌الوقوع نیست. اما زمانی که خود مرگ به شکل یک طوطی سخنگو و شکل‌پذیر (با صدای آریزنه کینه) ناگهان و به طور غیرمنتظره‌ای برای ادعای تیوزدی ظاهر می‌شود، زورا ناچار به مواجهه با واقعیت می‌شود. نسبتاً غیرمنتظره است که تیوزدی به راحتی خود را با سرنوشتش آشتی می‌دهد و در ادامه بیشتر زمان باقی‌مانده‌اش را صرف کمک به مادرش برای درک ماهیت آنچه در حال وقوع است، می‌کند – و آنچه که در صورت عدم پذیرش این واقعیت رخ خواهد داد، پیامدهایی با تبعات بزرگتر. در این روند، فیلم به موضوعات عمیق معنایی می‌پردازد و بینش‌هایی را ارائه می‌دهد که احتمالاً بسیاری از ما هرگز به آن‌ها فکر نکرده‌ایم، و نوری کاملاً جدید بر جوهر مرگ و بار سنگینی که بر دوش پیام‌آور پرنده‌اش گذاشته، می‌افکند. نتیجه، داستانی واقعاً احساسی است که به طرز ماهرانه‌ای شادی و غم، احساسات و طنز، و خشم و همدردی را نه تنها برای مادر و دختر، بلکه همچنین برای خود مرگ و دنیای وسیع‌تری که همه ما بخشی از آن هستیم، ترکیب می‌کند. روایت قطعاً چیزهای زیادی برای تفکر به بینندگان ارائه می‌دهد و مفاهیمی را معرفی می‌کند که ممکن است باعث تعجب و حتی ناراحتی برخی از کسانی شود که به تفسیرهای متعارف‌تر از این موضوع عادت کرده‌اند. اما در نهایت، فیلم نگاهی تازه و بالغ‌تر به این مفاهیم ارائه می‌دهد. البته، سرعت داستان در میانه کمی کند می‌شود و جریان داستان در برخی مواقع ممکن است کمی عجیب یا نامنظم به نظر برسد. همچنین، برخی ممکن است دلیل اینکه مرگ به شکل یک طوطی سخنگو ظاهر می‌شود را زیر سوال ببرند (اما به هر حال، چرا باید به اشکال آشنای دیگری که در داستان‌های دیگر دیده‌ایم، مانند مظهر مرگ، متوسل شود؟). فیلم شامل اجراهای خوبی است، به ویژه بهترین بازیگری که جولیا لوئیس-دریفوس تا به حال ارائه داده است. همچنین به‌طور محترمانه‌ای به موادی که قبلاً در داستان‌های پیش‌بینی‌کننده‌ای مانند کمدی-درام استرالیایی "دندان‌های نوزاد" (۲۰۱۹) و قسمت کلاسیک "هیچ چیزی در تاریکی" (۱۹۶۲) که رابرت ردفورد جوان در آن بازی کرده است، ارجاع می‌دهد. با این حال، ممکن است برخی از افراد پیش‌زمینه را عجیب، غیرواقعی یا غیرممکن بدانند، اما از سوی دیگر، کی داستان‌های تمثیلی، افسانه‌ها یا لیبرتوهای اپرا به‌طور وفادار به الگوهای امتحان‌شده و درست پایبند بوده‌اند؟ برای این داستان، شک و تردید خود را کنار بگذارید و نشسته و خود را در آنچه که می‌خواهد بگوید غرق کنید. ممکن است هرگز به مرگ به همان شیوه‌ای که قبلاً نگاه می‌کردید، نگاه نکنید.