فیلم Mars Attacks! 1996

ساعت خوبی است، می‌توان دوباره دید، اما راستش را بخواهید سخت است که به‌طور صادقانه توصیه‌اش کنم. این یکی از آن فیلم‌هاست که به‌خاطر بد بودنش خوب است، چه این کار عمدی باشد و چه به‌خاطر پارودی. در غیر این صورت، فقط یک پرش خوب به "ماشین زمان" است تا شاهد مجموعه‌ای از حضورهای مهمان یا نقش‌های ارزان قیمت تقریباً همه کسانی که در اواسط دهه...

ساعت خوبی است، می‌توان دوباره دید، اما راستش را بخواهید سخت است که به‌طور صادقانه توصیه‌اش کنم. این یکی از آن فیلم‌هاست که به‌خاطر بد بودنش خوب است، چه این کار عمدی باشد و چه به‌خاطر پارودی. در غیر این صورت، فقط یک پرش خوب به "ماشین زمان" است تا شاهد مجموعه‌ای از حضورهای مهمان یا نقش‌های ارزان قیمت تقریباً همه کسانی که در اواسط دهه 1990 مشهور بودند، باشیم. با اینکه احساس می‌کنم بیشتر بازیگران مورد علاقه‌ام به‌طرز خاصی به هدر رفته‌اند، اما ممکن است این کار به‌طور عمدی انجام شده باشد تا مریخی‌ها بتوانند تمرکز را برای بیشتر فیلم حفظ کنند. تفکر دوباره در مورد این فیلم تقریباً مرا به سمت مدرن‌سازی آن سوق می‌دهد، زیرا دارای ویژگی‌ها و نکات جالبی است که واقعاً آن را به یک تجربه خاص تبدیل می‌کند. حتی اگر فکر می‌کنید که بسیار بد به نظر می‌رسد، این فیلم را در فهرست خود قرار دهید و برای یک شب فیلم بد تماشا کنید. **فیلمی پر از کمدی سیاه که به همین دلیل برای بسیاری از مردم هضم آن دشوار است.** کمدی سیاه به‌ندرت توسط تعداد زیادی از مردم درک می‌شود و این فیلم که از ابتدا تا انتها در کمدی سیاه غوطه‌ور است، بهاي این مسأله را پرداخت و به یک شکست کوچک تبدیل شد. من معتقدم که حتی امروز هم یکی از کم‌ارزش‌ترین فیلم‌های کارنامه کارگردان تیم برتون است که فیلم‌هایی به‌مراتب بدتر از این ساخته است. این فیلم در دهه 90 میلادی رخ می‌دهد و یک حمله خصمانه مریخی به سیاره ما را به تصویر می‌کشد. دولت ایالات متحده (که به‌وضوح دیگر کشورها تقریباً از نقشه محو شده‌اند و تنها به طور مختصر به فرانسه اشاره می‌شود تا تخریب کامل این کشور را نشان دهد) به‌طور طبیعی تنش دارد: نظامیانی که از ایده استفاده از سلاح‌های هسته‌ای علیه مهاجمان به شدت تحریک شده‌اند، دانشمندانی که به‌طور کامل قانع هستند که برتری تکنولوژیکی مریخی‌ها دلیلی کافی برای باور به حسن نیت بازدیدکنندگان است، و سیاستمدارانی که نگران انتخابات هستند. البته، وقتی زمان رویارویی فرا می‌رسد، بازدیدکنندگان برتری پیدا می‌کنند. شاید بهترین نکته در مورد این فیلم قدرت و استعداد بازیگرانش باشد، که پر از بازیگران خوب است که می‌خواستند تحت هدایت برتون کار کنند. جک نیکلسون به‌طور طبیعی در نقش رئیس‌جمهور برجسته است و کار جالبی انجام می‌دهد، در حالی که گلن کلوز و ناتالی پورتمن جوان به خوبی از او حمایت می‌کنند. لیزا ماری نقش فراموش‌نشدنی‌ای را ایفا می‌کند که در آن نیازی به گفتن حتی یک کلمه ندارد، در حالی که دنی دِویتُو به نظر می‌رسد که برخی از شخصیت‌های قبلی‌اش را دوباره زنده کرده تا کارش را اینجا انجام دهد (که کم است، اما واقعاً هم کار زیادی به او داده نشده است). تام جونز حضور جالبی دارد. پیرس برازنان به نظر می‌رسد که از خود پارودی می‌کند و لذت می‌برد. همچنین از سارا جسیکا پارکر، آنیت بنینگ، مارتین شورت، مایکل جی. فاکس، راد استایگر و جک بلک نیز contribuition های خوبی داریم. علاوه بر این، فیلم یک طعنه بزرگ به سینمای علمی تخیلی بی‌کیفیت دهه‌های 50 و 60 است که در آن معمولاً شاهد مهاجمان و بازدیدکنندگان مریخی بودیم. عکاسی فیلم رنگارنگ و سبک است و محیط آن خفیف و خنده‌دار است. می‌توان حس کرد که فیلم خود را خیلی جدی نمی‌گیرد و نمی‌خواهد خیلی جدی گرفته شود. بنابراین، این فیلم به‌طرز معقولی خوب عمل می‌کند، حداقل برای کسانی که کمدی سیاه را به خوبی می‌پذیرند.