فیلم Evil Dead II 1987

**Flaming Groovy!** بله، سام ریمی و بروس کمپبل دوباره برگشته‌اند تا با این بازسازی از فیلم خودشان «مردگان شریر» (1981) کمی هیجان به وجود بیاورند، این بار با بودجه بیشتر و شوخی‌های آشکارتر. یک مقدمه سریع همه چیز را به خوبی تنظیم می‌کند و بعد ناگهان! اش (کمپبل) و دخترش در کلبه عذاب هستند و قرار است بخشی از شبی از ترس‌های شیطانی غیرقابل تحمل شوند. این...

**Flaming Groovy!** بله، سام ریمی و بروس کمپبل دوباره برگشته‌اند تا با این بازسازی از فیلم خودشان «مردگان شریر» (1981) کمی هیجان به وجود بیاورند، این بار با بودجه بیشتر و شوخی‌های آشکارتر. یک مقدمه سریع همه چیز را به خوبی تنظیم می‌کند و بعد ناگهان! اش (کمپبل) و دخترش در کلبه عذاب هستند و قرار است بخشی از شبی از ترس‌های شیطانی غیرقابل تحمل شوند. این یک کابوس از نوع کمدی سیاه است، جایی که ریمی و کمپبل ما را به یک مهمانی دعوت می‌کنند و سپس به طرز شادی‌بخشی ما را به تسلیم می‌کشانند - و ما نیز به طور سادومازوخیستی از آن لذت می‌بریم! اش به خود جرات می‌دهد و تصمیم می‌گیرد که در برابر نیروهای شیطانی مقابله کند، و اینجا است که با اره‌برقی و شات‌گان به جان دشمنان می‌افتد. حتی در حالی که از یک ستون به ستون دیگر می‌خورد، یک شوخی هم برای قهرمان ما وجود دارد. ریمی به صحنه‌های اضافی یا توضیحات علاقه‌ای ندارد، او همه چیز را به حداقل می‌رساند در حالی که مهارت‌های فنی خود را در زمینه دوربین و طراحی صدا به نمایش می‌گذارد. شوخی‌ها اغلب بی‌رحمانه و دیوانه‌وار هستند، در حالی که خوشحال‌کننده است که گروهی از فیلم‌سازان را پیدا کنیم که احساس نیاز نمی‌کنند تا در هر صحنه خون و گوشت را به صفحه پرتاب کنند تا تأثیر فرمولی بگذارند. دیوانه‌کننده، ترسناک و به طرز شیطانی خنده‌دار. 8/10 این فیلم در سال 1987 منتشر شد و نوشته و کارگردانی آن بر عهده سام ریمی است. «مردگان شریر» وقایعی را روایت می‌کند که دو دانشجوی دانشگاه میشیگان (بروس کمپبل و دنیس بیکس‌لر) به یک کلبه دورافتاده در تنسی غربی سفر می‌کنند و نسخه‌ای از کتاب مردگان و یک نوار صوتی که افسون‌های آن ارواح را در جنگل زنده می‌کند، پیدا می‌کنند. دختر باستان‌شناسی که نوار را ساخته (سارا بری) نیز با دوستش (ریچارد دومیر) و چند محلی مشکوک (دن هیکز و کاسی وسلی دپایوا) به این کلبه می‌آید. فیلم اول با بودجه کم، کارتون‌مانند و افراطی بود، اما ترسناک واقعی بود. این دنباله نیز کارتون‌مانند و افراطی است، اما به طور مشخص کمدی ترسناک است. برای آنچه هست سرگرم‌کننده است، اما با یک «خلاصه» گیج‌کننده آغاز می‌شود که با فیلم قبلی همخوانی ندارد. ریمی اعلام کرد که حق استفاده از مطالب فیلم اصلی را نداشت، بنابراین یک خلاصه 7 دقیقه‌ای با تنها دو نفر به جای پنج نفر (با دنیس بیکس‌لر در نقش لیندا) تهیه کرد. اما ناهماهنگی‌های دیگری نیز وجود دارد: کتاب مردگان و نوار صوتی در یک اتاق به جای زیرزمین پیدا می‌شود و اش (کمپبل) بعداً «دوباره کشف می‌کند» که پل خراب است، در حالی که او قبلاً این را از وقایع فیلم اول می‌دانست. هنگامی که از تنظیم نامناسب و گیج‌کننده عبور کنید، فیلم به یک کمدی ترسناک خونین و سرگرم‌کننده تبدیل می‌شود که به قدری خلاقانه است که به نظر می‌رسد توسط یک دیوانه ساخته شده است. بیکس‌لر جایگزین خوبی در نقش لیندا است، اما نقش او بسیار کوتاه است و فقط glimpses از زیبایی خیره‌کننده‌اش را می‌بینید. مدتی طول کشید تا به آنی (بری) عادت کنم، اما در نهایت او را پذیرفتم و او یک شخصیت جانبی شایسته است. چندین صحنه سرگرم‌کننده و هیجان‌انگیز وجود دارد، مانند صحنه‌های دست شیطانی. این فیلم 1 ساعت و 24 دقیقه طول می‌کشد و در ویدزبورو و (استودیو) ویلمینگتون، کارولینای شمالی فیلمبرداری شده است و کارهای مکملی در دیترویت انجام شده است. نویسنده اضافی: اسکات اسپایگل. نمره: B-/C+ من واقعاً طرفدار فیلم‌های اسلشری/خونین نیستم، اما دوستانم پیشنهاد کردند که این فیلم را تماشا کنم فقط به این دلیل که فیلم سعی نمی‌کند خود را خیلی جدی بگیرد، و با وجود اینکه اینجا خون و گوشت زیادی وجود دارد، هیچ‌یک از آن‌ها به طرز خاصی واقع‌گرایانه به نظر نمی‌رسد و صرفاً به شوخی‌های سیاه و تاریک این کار کمک می‌کند. اما آنچه من را به این فیلم جذب کرد، جذابیت بازیگر اصلی، اش، بود که توسط بروس کمپبل بازی شده است. او به هیچ وجه یک بازیگر بزرگ نیست، اما او یک جذابیت پسرانه دارد که فیلم را به جلو می‌برد، حتی اگر فیلمنامه به اندازه صندلی راک در کلبه‌اش سست باشد! قطعا با بودجه‌ای بسیار کم ساخته شده است و جلوه‌های ویژه (اینجا هیچ CGI وجود ندارد!) چندان عالی نیستند، اما مهم نیست زیرا شما فقط برای لذت‌بردن آمده‌اید؛ و به انصاف بگویم، در طول فیلم جلوه‌های خوبی وجود دارد و دوربین اول شخص روح شیطانی در جنگل نیز به خوبی انجام شده است. خوشمزه! «مردگان شریر II» همه چیزهایی را که طرفداران از نسخه اصلی دوست داشتند، به هزاران برابر می‌رساند، اما آیا این یک چیز خوب است؟ کارگردانی ریمی دوباره بسیار مشهود است و shots خلاقانه و زوم‌های سریع که از ویژگی‌های اصلی او هستند، به خوبی به تصویر کشیده شده‌اند. داستان در اینجا به طرز بیشتری پرورش یافته است، با فلاش‌بک‌های جالبی که به نسخه اصلی چشم‌انداز جدیدی می‌دهد. جلوه‌های ویژه بهتر از نسخه اصلی هستند و ما بیشتر از آنچه که موجود شیطانی است را می‌بینیم. اما با تمام نکات مثبت این فیلم، به نظر می‌رسد چیزی کم دارد که نمی‌توانم به آن اشاره کنم. نسخه اصلی احساس واقعی‌تری داشت و فکر می‌کنم بودجه کم به افزایش تنش و ترس از تسخیرها کمک کرده است. در اینجا لحن کمی بیشتر کمدی است و من واقعاً به اندازه نسخه اصلی با آن ارتباط برقرار نمی‌کنم. این هنوز یک فیلم عالی است و یکی از بهترین فیلم‌های ترسناک دهه 80 محسوب می‌شود، اما متأسفانه آن را به اندازه سایرین نمی‌دانم. نمره: 81% ✅ نظر: عالی **من نمی‌فهمم هیجان چیست.** زمانی که این فیلم را تماشا می‌کردم، این احساس جدی به من دست داد که «آرمی از تاریکی» به نوعی دنباله یا اسپین‌آف این کار است، با توجه به تم‌های موجود و پافشاری بازیگر اصلی، بروس کمپبل. هر دو فیلم شباهت‌هایی دارند و سخت است که به آن فکر نکنید. سام ریمی یکی از آن کارگردانانی است که نامش در سینمای ترسناک مطرح شده است، اما نمی‌توانم کمک کنم که فکر کنم این یکی از ضعیف‌ترین کارهای اوست. «مردگان شریر» تاریک، عجیب و پر از خون و صحنه‌هایی است که شما را وادار می‌کند پاپ‌کورن‌تان را پرتاب کنید، اما این نوع فیلمی نیست که دوباره ببینم. با یک بودجه فاجعه‌بار و خلاقیت بسیار، کارگردان بیشتر ما را به حالتی تهوع‌آور دچار می‌کند تا اینکه واقعاً بترساند، و در این فیلم چیز زیادی وجود ندارد که واقعاً ترس یا تنش دراماتیک ایجاد کند. در واقع، صحنه‌هایی وجود دارد که به طرز خطرناکی به کمدی نزدیک می‌شوند. بروس کمپبل هر کاری که از دستش برمی‌آید، انجام می‌دهد و آنچه انجام می‌دهد کافی است تا پروتاگونیسم را به دلیل عدم وجود یک گروه بازیگر توانمند و شایسته تضمین کند. این بازیگر کاملاً از استعداد و توانایی خالی نیست، اما به نظر می‌رسد که خود را به همین اندازه محدود کرده است و به فیلم‌های مشابه بسنده کرده است. گفتنی است که بقیه گروه بازیگران حتی در این بررسی شایسته ذکر نیستند، زیرا آن‌ها مطلقاً آماتور هستند یا در شغل خود اشتباه کرده‌اند. و البته، نکرونومیکون، کتابی که توسط تخیل فانتزی اچ. پی. لاوکرافت خلق شده، نقش مهمی در داستان دارد و واقعاً ترسناک است. در میان این فاجعه خنده‌دار، آنچه کمی این فیلم را نجات می‌دهد، نحوه‌ای است که ریمی از این فرصت استفاده می‌کند تا جلوه‌های بصری و ویژه ارزان را بررسی کند و نتایجی که می‌تواند از آن‌ها بگیرد. سطل‌های رنگ، آب‌توت‌فرنگی، آرایش مصنوعی عجیب و غریب مشابه صورت‌های کارناوال، تقریباً همه چیز را داریم.