فیلم Silverado 1985

«سیلورادو» به کارگردانی لورنس کازدان و با همکاری برادرش مارک نوشته شده است. بازیگران این فیلم شامل کیون کلاين، اسکات گلن، دنی گلاور، کیون کاستنر، برایان دنیهی، جف گلدبلوم، لیندا هانت و روزانا آرکت است. موسیقی اثر بروس براتون و فیلم‌برداری آن توسط جان بیلی انجام شده است. به عنوان یک طرفدار بزرگ ژانر وسترن، تماشای «سیلورادو» حدود 30 سال پس از اکران آن بسیار جالب...

«سیلورادو» به کارگردانی لورنس کازدان و با همکاری برادرش مارک نوشته شده است. بازیگران این فیلم شامل کیون کلاين، اسکات گلن، دنی گلاور، کیون کاستنر، برایان دنیهی، جف گلدبلوم، لیندا هانت و روزانا آرکت است. موسیقی اثر بروس براتون و فیلم‌برداری آن توسط جان بیلی انجام شده است. به عنوان یک طرفدار بزرگ ژانر وسترن، تماشای «سیلورادو» حدود 30 سال پس از اکران آن بسیار جالب است. در زمان اکران اولیه‌اش، که ژانر وسترن به نوعی مرده بود، این فیلم یک ماجراجویی جسورانه و زیبا به حساب می‌آمد. چه خوب است که با وجود یکی دو نقطه ضعف مربوط به دهه 1980، هنوز هم این فیلم یک وسترن عالی با قلبی واقعی از این ژانر است. از نظر مضمون، فیلم به شدت نوآورانه نیست، زیرا به آنچه که مورد احترامش قرار می‌دهد، وفادار است و تمام کلیشه‌ها در صحنه و نوشتار با احترام به پیشینیانش ارائه شده‌اند. کازدان به تمام اهداف خود دست یافته است - سرگرم کردن دوستداران سینما. بازیگران در فرم خوبی به سر می‌برند و به وضوح از مواد و محیط فیلم لذت می‌برند. لوکیشن‌ها فوق‌العاده‌اند و طراحی تولید به خوبی با آن‌ها هماهنگ است. موسیقی بروس براتون پرانرژی و روحیه‌بخش است، حتی اگر بیشتر آن حس و حال دهه 1980 را دارد. صحنه‌های اکشن به طور ماهرانه‌ای طراحی شده‌اند و هرچند که واقع‌گرایی در آن‌ها وجود ندارد، اما پاداش‌های خوشایندی به همراه دارند و کار stunt نیز بسیار باکیفیت است. تم‌هایی مانند فحشا و نژادپرستی تنها به صورت مختصر اشاره شده‌اند، اما شخصیت‌سازی در تمام طول داستان مشهود است و تماشاگر را از ابتدا تا انتهای فیلم درگیر می‌کند. قهرمانان و ضدقهرمانان، روان‌پریشان، دزدان و ویلان‌های قدرت‌طلب، هیچ سنگی در اینجا بی‌جواب نمانده است. این فیلم برای کسانی که به دنبال بافت‌های غم‌انگیز فیلم‌هایی مانند «بخشیده نشده» یا «دشمنان» هستند، مناسب نیست؛ بلکه بیشتر با فیلم‌هایی مانند «تومبستون» یا حتی «راننده تنها» همخوانی دارد. اگر هنوز این فیلم را تماشا نکرده‌اید، سوار شوید و از آن لذت ببرید! 8 از 10 **وسترن شگفت‌انگیز و پرهیجان با کاراکترهای زیاد در یک داستان پیچیده** «سیلورادو» در سال 1985 منتشر شد و داستان دو برادر (اسکات گلن و کیون کاستنر) و دو مرد دیگر (کیون کلاين و دنی گلاور) را روایت می‌کند که دوستان می‌شوند و در نهایت برای مقابله با کلانتر فاسد شهر نیومکزیکو به نام سیلورادو متحد می‌شوند. نخستین بار که «سیلورادو» را دیدم، در اواسط دهه 90 بود و صحنه فرار از زندان در عمل اول مرا ناامید کرد، نه به ذکر خصوصیات تقریباً مضحک شخصیت کاستنر. این فیلم یک حس غیرواقع‌گرایانه دارد که تقریباً به سرزمین ایندیانا جونز نزدیک می‌شود، که این امر قابل توضیح است زیرا نویسنده/کارگردان لورنس کازدان همچنین «دزدان صندوقچه گمشده» را نوشته است. بنابراین لازم است که قهرمانی‌های غیرواقعی را بپذیرید تا از محتوای اصلی فیلم که داستانی جدی با دامنه‌ای از شرایط انسانی (مانند بی‌عدالتی، اکشن، درام، کمدی، تضاد و غیره) است، لذت ببرید. این را می‌گویم تا تماشاگرانی که به واقع‌گرایی در وسترن‌ها مانند «شین»، «راست‌گویی»، «سواران بلند» یا «بخشیده نشده» علاقه دارند، پیش از تماشای فیلم، تنظیمات ذهنی لازم را انجام دهند. «سیلورادو» در واقع یک وسترن پرهیجان و شاداب به معنای واقعی کلمه است. چند ابهام اخلاقی وجود دارد، اما در بیشتر موارد، قهرمانان قهرمان‌اند و ویلن‌ها با شرارت پر شده‌اند. یکی از جنبه‌های مورد علاقه من در «سیلورادو» که بسیاری از وسترن‌های پس از دهه 50 فاقد آن هستند، روحیه محسوس زندگی، آزادی و شادی است که قهرمانان و دوستانشان دارند. با وجود شرارت‌های مختلفی که تجربه می‌کنند، آن‌ها همچنان شادی خاصی در زندگی خود دارند و احساس خوشحالی از زندگی و آزادی را حفظ می‌کنند. به همین دلیل، فیلم حالت غمگینی ندارد؛ بلکه به نوعی روحیه‌بخش است. داستان‌هایی از این دست نیاز به یک ویلن خوب دارند و برایان دنیهی بیشتر از آنچه که لازم است، این نقش را به خوبی ایفا می‌کند. او به شدت ترسناک به نظر می‌رسد به عنوان کلانتر فاسد و مغرور سیلورادو. آیا نقش او به عنوان کلانتر در «نخستین خون» را به یاد دارید؟ این اساساً همان نقش است، فقط به طرز قابل توجهی بدتر. قهرمان اصلی، کلاين در نقش پادِن است. کلاين در ایفای نقش یک مرد معمولی و دوست‌داشتنی بسیار موثر است. گلن به عنوان امِت و کاستنر به عنوان برادر جوان و شجاعش، جیک، بازی می‌کنند. او در اینجا به طور قابل توجهی متفاوت از نقش‌های وسترن دیگرش است. در اینجا او جوان و پرشور است و پر از شادی، اما همچنین یک تیرانداز ماهر و مرگبار است. پس از پیچیدگی‌ها و مضحکات عمل اول، «سیلورادو» به ثبات می‌رسد و من تا حدود 70-75 دقیقه به شدت جذب داستان شدم. متأسفانه، از آنجا به بعد داستان پیچیده می‌شود، هرچند که با یک درگیری طولانی و هیجان‌انگیز در شهر به پایان می‌رسد. فقط این است که تعداد زیادی شخصیت وجود دارد و شما تمایل دارید که از پیگیری آن‌ها عقب بمانید و به نظر می‌رسد که برخی از صحنه‌های توضیحی برای حفظ زمان فیلم از لیست حذف شده‌اند. زیر داستان‌هایی که شامل روزانا آرکت، جف گلدبلوم و لیندا هانت هستند، نمونه‌های خوبی از این موضوع‌اند. با این حال، نکته مثبت در مورد داستانی مانند این این است که سطحی نیست؛ بنابراین، فیلم شایسته تماشای مجدد است زیرا شما احتمالاً نمی‌توانید آن را در یک یا دو بار تماشا کردن هضم کنید. اما یک داستان پیچیده مانند این نیاز به حداقل 2.5 ساعت زمان دارد تا به خوبی تنفس کند و مؤثر واقع شود. این فیلم به طول «رقص با گرگ‌ها» نیاز دارد و بنابراین کنجکاو هستم که نسخه کارگردان را ببینم. با اشاره به زیر داستان‌ها، من از برخی از آن‌ها مانند عشق کلاين به بارمن مینیاتوری (لیندا هانت) لذت بردم، البته این عشق در قالبی مادر/فرزندی است، اما رابطه آن‌ها به اندازه کافی توسعه نیافته است. شما باید بین خطوط بخوانید. من همچنین از عشق و وفاداری چهار قهرمان لذت بردم؛ اینکه گلاور یک مرد سیاه‌پوست است هیچ مشکلی ندارد. عشق در خالص‌ترین حالت خود روحانی است و فراتر از خون، رنگ پوست یا شهوت خام است. هرگز نمی‌دانید در زندگی با چه کسانی ملاقات خواهید کرد و چه پیوند عمیق عشقی برقرار خواهید کرد. این شگفت‌انگیز است. پس چرا نمره بالاتر نیست؟ من داستان را به اندازه‌ای جذاب نیافتم، مانند «دره بزرگ» کازدان. من در مورد ساعت آخر صحبت می‌کنم که در آن مجبور شدم کمی برای حفظ توجه تلاش کنم، و به یاد داشته باشم که تمام شخصیت‌ها چه هستند و چه اتفاقی در حال افتادن است. سپس ویرایش بی‌معنی، صحنه‌های واضحاً گمشده و چند مورد غیرمنطقی وجود دارد. با وجود این نقاط منفی، «سیلورادو» تقریباً هر چیزی را که از یک وسترن می‌خواهید دارد: درگیری‌های مسلحانه، دوئل‌های تیراندازی، سلاخ‌خانه‌های پر از دود، دختران سلاخ‌خانه، مستعمره‌نشین‌ها، کاروان‌های واگن، اوباش، فرار از زندان‌ها، یورش‌ها، دره‌های کنیون و مکان‌های زیبا. واقعاً به سمت افراط پیش می‌رود. تقریباً تنها چیزی که در این فیلم وجود ندارد، بومیان آمریکایی و یک داستان ساده است. این آخرین نکته توضیح می‌دهد که چرا شما «سیلورادو» را در فهرست بهترین وسترن‌ها نمی‌بینید. این فیلم به طور کامل در نیومکزیکو فیلمبرداری شده است. نمره: C+