انیمه Paprika 2006

پاپریکا با طراوت و originality تند خود، به دنیای شگفت‌انگیز و رنگارنگی سفر می‌کند. خواب‌ها به عنوان پنجره‌هایی به ظرفیت تخیلی ناخودآگاه عمل می‌کنند و خاطرات را برای خلق دنیاهایی بدون مرزهای فیزیکی واقعیت دستکاری می‌کنند. موجی بی‌پایان از رنگ‌ها و امکانات که نیازی به مشروعیت برای وجودشان ندارند. در روانشناسی، خواب‌ها روشی برای بررسی ذهنیت فرد هستند. کابوس‌های مکرر می‌توانند نشانه‌ای از استرس، اضطراب...

پاپریکا با طراوت و originality تند خود، به دنیای شگفت‌انگیز و رنگارنگی سفر می‌کند. خواب‌ها به عنوان پنجره‌هایی به ظرفیت تخیلی ناخودآگاه عمل می‌کنند و خاطرات را برای خلق دنیاهایی بدون مرزهای فیزیکی واقعیت دستکاری می‌کنند. موجی بی‌پایان از رنگ‌ها و امکانات که نیازی به مشروعیت برای وجودشان ندارند. در روانشناسی، خواب‌ها روشی برای بررسی ذهنیت فرد هستند. کابوس‌های مکرر می‌توانند نشانه‌ای از استرس، اضطراب یا اختلالات روانی باشند. ساتوشی کن، در آخرین اثر بلند خود، مفهوم رمان تسوتسویی را به کار گرفت و دوباره محدودیت‌های انیمیشن ژاپنی را به چالش کشید. پاپریکا معادل یک خواب تب‌دار توهم‌زای ناشی از مصرف دارو است که توانایی‌های توجه بینندگان را آزمایش می‌کند. این اثر به طور کامل نشان‌دهنده هنر انیمه ساتوشی کن است: دیوانه‌وار و رنگارنگ. در حالی که «آبی کامل» اثر قابل دسترسی‌تری برای بزرگسالان است، پاپریکا معمولاً با طرفداران این هنر ارتباط برقرار می‌کند. این ویژگی منفی نیست زیرا به کن این امکان را می‌دهد که آخرین بار خلاقیت بصری خود را به نمایش بگذارد، اما داستان به صبر نیاز دارد. رویکردی دلنشین که به شخصیت دکتر چیبا، دانشمند ارشد یک درمان روان‌پزشکی نوآورانه به نام «درمان خواب» شباهت دارد. اما وقتی دستگاه ضبط خواب دزدیده می‌شود، طوفانی از خواب‌های بی‌معنی با قلمروهای واقعیت هم‌آمیخته می‌شود. رژه‌ای از قورباغه‌های رقصان، عروسک‌های عجیب، وسایل الکترونیکی جالب و دروازه‌های شینتو و مجسمه‌های گربه طلایی تنها بخشی از ترکیبات این خواب تب‌دار نگران‌کننده است که ذهن خواب‌روهای ناخواسته را آزار می‌دهد. نفوذ به چنین بمب خوش‌نمای بصری برای شخصیت خواب‌گونه دکتر چیبا، پاپریکا، کار آسانی نیست، به ویژه زمانی که یکی از همکارانش او را به گونه‌ای لمس می‌کند که جسمش را به دو نیم می‌کند (هرچند نه به اندازه‌ای که به نظر می‌رسد آسیب‌زا باشد...). اما در زیر این تجمل بصری، داستانی با محوریت تم پیچیده کنترل وجود دارد. بازپس‌گیری زندگی. کارآگاه کوناکاوا این مفهوم را به زیبایی نمایان می‌سازد وقتی که از دستگاه «DC Mini» برای درمان اضطرابش استفاده می‌کند. خواب کابوس‌وار مکرر او درباره پرونده قتلش مانع از کنترل زندگی‌اش می‌شود و او نمی‌تواند به خاطر تروماهای گذشته‌اش در کودکی، فیلم‌ها را در سینما تماشا کند. ترکیب زمان حال و گذشته در خوابش به طور کامل توانایی‌های تسخیرکننده‌ای که ناخودآگاه ما به ذهن‌مان تزریق می‌کند را به تصویر می‌کشد. از یک دیدگاه غیرعلمی، این یکی از دلایل اصلی توسعه اختلالات روانی است. البته، عشق ناکامل چیبا به همکارش توکیتا، که یک نابغه چاق و بچه‌دل است، تا حدودی روایت مرکزی درباره روان‌درمانی را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد، اما همچنان بر عمل کنترل تمرکز دارد. او در نهایت در زمان بحران احساساتش را مدیریت می‌کند و این دقیقاً محور اصلی پاپریکا است. مفهوم خواب در خواب، که به نظر می‌رسد منبع الهام نولان برای «تلقین» بوده، تنها یک پوسته علمی تخیلی است که به کن این امکان را می‌دهد که خلاقیت خود را بدون کاهش حس اصالت رمان ابراز کند. و همچنین موسیقی شگفت‌انگیز هیرساوا که به طرز خلاقانه‌ای از یک وکالید با نام «لولا» استفاده کرده است. آیا می‌توانید داستان را در اولین تماشا به‌طور کامل درک کنید؟ بعید است. حتی با دیالوگ‌های گاهی نامناسب که مفهوم روان‌درمانی را توضیح می‌دهند. این اولین فیلم انیمه‌ای بود که من تماشا کردم (به جز مواردی مانند پوکیمون...)، و حالا پس از چهار بار تماشا، بالاخره هر جزئیات اثر سینمایی کن را درک می‌کنم. این اثر علمی تخیلی در ملایم‌ترین حالت خود است. این روانشناسی در عمیق‌ترین سطح خود است. و این انیمه در بهترین وضعیت انیمه‌ای خود است. ساتوشی کن، تو یک visioner افسانه‌ای هستی و همیشه خواهی بود.