فیلم Moulin Rouge! 2001

موهبت‌های زیادی در فیلم "مولن روژ" وجود دارد، اما گاهی اوقات ناپایدار به نظر می‌رسد. تمام بازیگران در سطح بالایی بودند. به عقیده من، این بهترین عملکرد نیکول کیدمن در طول دوران حرفه‌ای‌اش بود. ایوان مک‌گرگور معمولاً عمق زیادی به شخصیت‌هایش نمی‌دهد، اما در این فیلم این عمق به وضوح وجود داشت. جیم برودبنت جذاب بود و ریچارد راکسبرگ به طرز بسیار قانع‌کننده‌ای به عنوان یک...

موهبت‌های زیادی در فیلم "مولن روژ" وجود دارد، اما گاهی اوقات ناپایدار به نظر می‌رسد. تمام بازیگران در سطح بالایی بودند. به عقیده من، این بهترین عملکرد نیکول کیدمن در طول دوران حرفه‌ای‌اش بود. ایوان مک‌گرگور معمولاً عمق زیادی به شخصیت‌هایش نمی‌دهد، اما در این فیلم این عمق به وضوح وجود داشت. جیم برودبنت جذاب بود و ریچارد راکسبرگ به طرز بسیار قانع‌کننده‌ای به عنوان یک منحرف ظاهر شد، حتی در نحوه ایستادنش. من از نحوه توسعه هر یک از این شخصیت‌ها خوشم آمد. سایر بازیگران نیز عالی بودند، اما داستان عمق زیادی به شخصیت‌های آنها نداد و آنها بیشتر به عنوان پس‌زمینه یا محیط برای چهار شخصیت اصلی عمل کردند و گاهی به راحتی به عنوان ابزاری برای نویسنده تبدیل شدند. بسیاری از بخش‌های این فیلم را دوست داشتم، به‌ویژه قسمت‌هایی که رابطه کیدمن و مک‌گرگور مورد بررسی قرار می‌گرفت. این بخش‌ها، بخش دوم فیلم را عالی ساختند. اما احساس می‌کردم بخش‌های اول و سوم از ویرایش سریع و تقریباً صرع‌آور باز لورمن رنج می‌برند. این سبک برای همه مناسب نیست، اما به‌خصوص در این فیلم، اجازه نمی‌دهد عمق زیادی در بخش‌های اول و سوم ایجاد شود و بیشتر به عنوان نمایشی و زرق و برق دار به نظر می‌رسد. این امر مشکلاتی در ریتم به وجود آورد که اگر او کمی کندتر می‌شد و بیشتر روی شخصیت‌ها تمرکز می‌کرد به جای اینکه سعی کند هر تعداد شات ممکن را در فیلم جای دهد، داستان به طرز بهتری پیش می‌رفت. یکی دیگر از ناپایداری‌های عمده فیلم، تمی بود که به سمت آن پیش می‌رفت و تمی که در نهایت به آن رسید. در طول فیلم، آنها تم‌ای از ایمان به عشق را بدون توجه به نتیجه‌اش ایجاد کردند، اما در یک و نیم دقیقه پایانی، این تم به یک تراژدی تبدیل می‌شود که احساس می‌کردم غیرموجه و بی‌مورد است. این پایان می‌توانست قابل لمس باشد اگر فیلم نشان می‌داد که شخصیت‌ها در حال تردید هستند که شاید عشق کافی نیست و سپس یک تراژدی رخ می‌دهد که این نکته را اثبات می‌کند. اما به جای آن، ما با بخش پایانی مواجه هستیم که نشان می‌دهد تمام باور این مرد به عشق کاملاً بی‌فایده بوده و ما باید فرض کنیم که او تمام مدت در حال تظاهر به ایمانش بوده، زیرا اینطور به نظر نمی‌رسید که برای او کافی بوده باشد. این داستان درباره همیشه به دست آوردن یک پایان خوش نیست، بلکه درباره نداشتن پایانی است که یک روش ارزان و سریع برای برانگیختن احساس خاصی در تماشاگران باشد بدون اینکه واقعاً به آن بپردازد. این احساس شتاب‌زده و دوباره، بی‌مورد بود. (و من در مورد خود حادثه صحبت نمی‌کنم، بلکه بیشتر درباره چگونگی تأثیر آن حادثه بر شخصیت‌هاست.) در غیر این صورت، واقعاً می‌خواستم این فیلم را بیشتر از آنچه که بود، دوست داشته باشم. بخش دوم عالی با اجراهای برجسته و شخصیت‌های دوست‌داشتنی، اما با مشکلات ریتم و ناپایداری در ساختن یک فیلم که به طور طبیعی از یک ایده به ایده دیگر جریان داشته باشد، مانع از این می‌شود که امتیاز بالاتری به آن بدهم. با این حال، در مجموع، فیلمی نسبتاً لذت‌بخش و قابل تماشای دوباره است.