فیلم Pretty in Pink 1986

شما از اینکه با من بیرون بروید شرمنده‌اید. اندی والش (مالی رینگهولد) با بیشتر بچه‌های مدرسه متفاوت است. او به‌تنهایی توسط پدر بیکارش، جک (هری دین استنتون) بزرگ شده و با لباس‌های دست‌دوز خود، به‌وضوح از طبقه اجتماعی پایین‌تری می‌آید. در مدرسه، او و دوستانش از سوی دانش‌آموزان ثروتمندتر که اکثریت دانش‌آموزان را تشکیل می‌دهند، مورد تحقیر قرار می‌گیرند. با نزدیک شدن به جشن فارغ‌التحصیلی، اندی...

شما از اینکه با من بیرون بروید شرمنده‌اید. اندی والش (مالی رینگهولد) با بیشتر بچه‌های مدرسه متفاوت است. او به‌تنهایی توسط پدر بیکارش، جک (هری دین استنتون) بزرگ شده و با لباس‌های دست‌دوز خود، به‌وضوح از طبقه اجتماعی پایین‌تری می‌آید. در مدرسه، او و دوستانش از سوی دانش‌آموزان ثروتمندتر که اکثریت دانش‌آموزان را تشکیل می‌دهند، مورد تحقیر قرار می‌گیرند. با نزدیک شدن به جشن فارغ‌التحصیلی، اندی احساس ناراحتی بیشتری نسبت به معمول دارد، اما امید به شکل بلین مک‌داناه (اندرو مک‌کارتی)، یک پسر ثروتمند که علیرغم فشار همسالان از او دعوت به جشن می‌کند، به زندگی‌اش باز می‌گردد. این اقدام باعث می‌شود که اندی و بلین از دوستان خود جدا شوند. به‌طور کلی، «زیبا به رنگ صورتی» یکی دیگر از آثار جان هیوز است که واقعاً با نوجوانان آن زمان ارتباط برقرار کرد. حقیقتاً می‌توان گفت که این فیلم بر روی تقریباً همه کسانی که در سال‌های نوجوانی خود با مشکلاتی روبرو بودند، تأثیر گذاشته است. این فیلم به هیچ وجه کامل نیست، گاهی اوقات خنده‌دار و در برخی موارد کمی کسل‌کننده به نظر می‌رسد، اما در عین حال یک اثر به‌خوبی ساخته شده است که به مشکلات نوجوانان و زشتی تقسیمات طبقاتی می‌پردازد. متأسفانه، تقسیمات طبقاتی به‌ندرت با این فیلم مرتبط می‌شود، زیرا بیشتر تمرکز بر داستان عاشقانه‌ای است که در آن وجود دارد. این واقعاً ناراحت‌کننده است، زیرا با وجود انتظاراتی که از این بخش وجود دارد، هیوز به‌خوبی آن را طراحی کرده است تا نکته‌ای معتبر را منتقل کند. همچنین موضوع والدین تنها نیز به‌خوبی در فیلم وجود دارد، جایی که والد تنها مردی است که نمی‌تواند از فشارهای ناشی از جدایی‌اش از مادر اندی رهایی یابد. دو صحنه جدی برتر فیلم هر دو با محوریت رابطه پدر و دختر هستند که در آن‌ها هم رینگهولد و هم اچ. دی. استنتون فوق‌العاده عمل می‌کنند. لحظات کمدی فیلم به‌وسیله دوستان نزدیک اندی، داکی (جان کریر قهرمان ما) و ایونا (آنی پاتس) به وجود می‌آید، که هر دو شخصیت به‌خوبی در ساختار فیلم گنجانده شده‌اند. کارگردانی هوارد دچ با دقت صورت گرفته و بازی‌های واقع‌گرایانه‌ای از بازیگران جوان به نمایش می‌گذارد. این فیلم با موسیقی‌ متن فوق‌العاده‌ای از دهه ۱۹۸۰، شامل آثار گروه‌هایی مانند "نیو اُردر"، "اکو اند د باونیمن"، "اورکسترا مانورز این د دارک" و "پسی‌دلیک فاز"، به یک فیلم ویژه در کارنامه جان هیوز تبدیل شده است. این فیلم ممکن است برای همه جذاب نباشد، اما برای بسیاری، از جمله من، یادآور لحظات خاصی از دهه ۱۹۸۰ است که هنوز هم شنیده می‌شود. ۸/۱۰ این یک کمدی عاشقانه نوجوانانه لذت‌بخش از نویسنده جان هیوز است، هرچند که از دیدن اولم، به عنوان یکی از آثار محبوب او به شمار نمی‌رود. با این حال، در بیشتر مواقع، بازیگران اصلی را دوست داشتم و فکر کردم که لحظات خوبی دارد. با این حال، این فیلم در نزدیکی پایین لیست آثار درخشان جان هیوز در دهه ۱۹۸۰ قرار دارد. **۳.۵/۵** آغاز آهنگ گروه پسی‌دلیک فاز احتمالاً تنها چیزی است که واقعاً در یادها باقی مانده است؛ به همراه اجرای فوق‌العاده "Try a Little Tenderness" توسط داکی، شخصیت عاشقانه جان کریر. محور داستان حول شخصیت عجیب و غریب "اندی" (مالی رینگهولد) و رومانی در حال شکل‌گیری‌اش با پسر مرفه "بلین" (اندرو مک‌کارتی) می‌چرخد که این موضوع باعث نارضایتی دوست ناخوشایند او "استف" (جیمز اسپادر) می‌شود. این مرد سعی کرده بود به اندی نزدیک شود، اما به سرعت به او بی‌اعتنایی شد و اکنون به بلین که فردی ضعیف و بی‌اراده است، بی‌احترامی می‌کند. آیا آن‌ها قبل از جشن فارغ‌التحصیلی می‌توانند همه چیز را درست کنند؟ (جایی که ما آهنگ ۲۴ اینچی "If You Leave" از OMD را می‌شنویم که با رقص‌هایی که واقعاً کار نمی‌کنند، همراه است!) کریر واقعاً فیلم را می‌دزدد و به همراه موسیقی متن عمدتاً بریتانیایی از دهه ۱۹۸۰، حس نوستالژی قابل توجهی را به ارمغان می‌آورد. هنوز هم ارزش دیدن دارد، اما واقعاً بسیاری از درخشش خود را از دست داده و نشان می‌دهد که در آن زمان کمبود واقعی استعداد بازیگری وجود داشته است - بیشتر سبک و آهنگ‌ها به جای محتوا.