فیلم Face to Face 1976

فیلم «چهره به چهره» (ANSIKTE MOT ANSIKTE) اثر اینگمار برگمان که در سال 1975 برای تلویزیون سوئد ساخته شده، به بررسی ایده یک روانپزشک می‌پردازد که خود با مشکلات روانی دست و پنجه نرم می‌کند. در ابتدای فیلم، دکتر جنی ایزاکسون (با بازی لیو اولمان) در یک خانه خالی ایستاده است. خانواده‌اش برای نقل مکان به خانه‌ای جدید، همه چیز را از آنجا برده‌اند. در این...

فیلم «چهره به چهره» (ANSIKTE MOT ANSIKTE) اثر اینگمار برگمان که در سال 1975 برای تلویزیون سوئد ساخته شده، به بررسی ایده یک روانپزشک می‌پردازد که خود با مشکلات روانی دست و پنجه نرم می‌کند. در ابتدای فیلم، دکتر جنی ایزاکسون (با بازی لیو اولمان) در یک خانه خالی ایستاده است. خانواده‌اش برای نقل مکان به خانه‌ای جدید، همه چیز را از آنجا برده‌اند. در این میان، شوهرش به مدت چند ماه در آمریکا مشغول به کار است و دخترش در یک اردوگاه تابستانی به سر می‌برد. در انتظار reunite شدن خانواده و نقل مکان به خانه جدید، جنی موقتا با مادربزرگ (آینو توبه) و پدربزرگ (گنار بیورن‌استاند) خود زندگی می‌کند، که به طرز دردناکی از زوال عقل رنج می‌برد. جنی در ابتدا خوشحال است که می‌تواند خود را به موقعیت جدیدی در کلینیک اختصاص دهد، اما به زودی متوجه می‌شود که مرز بین واقعیت و توهم در حال فروپاشی است و فیلم به روایت زوال او می‌پردازد. شخصا «چهره به چهره» را اثر بزرگی از برگمان نمی‌دانم. ابتدا، نسخه سینمایی این فیلم به نظر ناپیوسته و بی‌تمرکز می‌آید و به همین دلیل، طول 2 ساعته آن ممکن است بی‌پایان به نظر برسد. متاسفانه، نسخه اصلی تلویزیونی هرگز منتشر نشده، بنابراین مخاطبان نیز نمی‌توانند آن را ببینند. دوم اینکه، برگمان پیش از این چند فیلم ساخته بود که به جنون یا مناطق تاریک روان می‌پرداختند و به ویژه در نیمه دوم «چهره به چهره» کارگردان به برخی کلیشه‌های از پیش شناخته شده خود متوسل می‌شود. با این حال، حتی برگمان در سطح دوم نیز ارزش یک بار تماشا را دارد. با وجود اینکه به طور مکرر به موضوعاتی که در ذهن جنی وجود دارد پرداخته می‌شود، برگمان گاهی زاویه جدیدی بر موضوع بیماری‌های روانی ارائه می‌دهد و سعی می‌کند نشان دهد که تا چه حد انزوا و شرم در این موضوع وجود دارد. جنی از احساسات درونی خود رنج می‌برد اما نمی‌تواند آن‌ها را به اطرافیانش منتقل کند و کاملاً احساس تنهایی می‌کند، حتی نزدیکانش نیز از شرایط او درک درستی ندارند. بازیگری نیز فوق‌العاده است و لیو اولمان توانسته است طیف وسیعی از حالات روانی را به خوبی به نمایش بگذارد. ارلند یوزفسون در یک نقش پشتیبان ظاهر می‌شود، یکی از شخصیت‌های تهدیدآمیز و مفیستوفلی که او به خوبی ایفا کرده است. از طرفی، یکی از جنبه‌های جالب این فیلم، وجود آن در بدنه کارهای برگمان است. در دو دهه گذشته، برگمان فیلم‌هایی ساخته بود که یا تاریخی (از دوران قرون وسطی یا اوایل قرن بیستم) بودند یا درام‌هایی محدود درباره حلقه‌های کوچک و عمدتاً طبقه بالا، بدون نمایشی از جامعه وسیع‌تر و تغییرات فرهنگی. اما در اینجا، ناگهان و به طرز خامی، جهان بیرونی به فیلم برگمان وارد می‌شود: در اوایل فیلم، جنی در مهمانی‌ای شرکت می‌کند که توسط یک زن سالخورده و کمی شبیه کتی برزریان (سیف رود) برگزار شده است که به دو مرد همجنس‌گرا که تقریباً به فرزندی‌اش پذیرفته، توجه ویژه‌ای دارد. این دو مرد به عنوان کلیشه‌های همجنس‌گرا با شلوارهای تنگ و حرکات زنانه به تصویر کشیده می‌شوند و در این مهمانی رقص‌های آزادی جنسی به موسیقی پاپ آن زمان شبیه به آبا اجرا می‌شود. به نظر می‌رسد برگمان از فیلمسازان جوانی مانند ویلگوت سیومن تحت فشار بوده، اما این بازتاب ناگهانی از سوئد در دهه 1970 به سرعت محو می‌شود و فیلم به سرزمینی سنتی‌تر برگمان بازمی‌گردد.