انیمه The Garden of Words 2013

باغ کلمات به طرز شاعرانه‌ای آرامش و تنهایی باران را نمادپردازی می‌کند. «صدای خفیف رعد و برق. حتی اگر باران نیاید، من اینجا می‌مانم، در کنار تو.» پیمودن مسیر زندگی کار آسانی نیست. برای هر نوع زمین احساسی که با آن مواجه می‌شویم، باید از کفش‌های متافیزیکی مناسب استفاده کنیم. صندل‌ها برای شادی، چکمه‌ها برای ناراحتی، و کفش‌های ورزشی برای خشم. آرزو داریم بر ترس‌های...

باغ کلمات به طرز شاعرانه‌ای آرامش و تنهایی باران را نمادپردازی می‌کند. «صدای خفیف رعد و برق. حتی اگر باران نیاید، من اینجا می‌مانم، در کنار تو.» پیمودن مسیر زندگی کار آسانی نیست. برای هر نوع زمین احساسی که با آن مواجه می‌شویم، باید از کفش‌های متافیزیکی مناسب استفاده کنیم. صندل‌ها برای شادی، چکمه‌ها برای ناراحتی، و کفش‌های ورزشی برای خشم. آرزو داریم بر ترس‌های منطقی یا غیرمنطقی خود غلبه کنیم تا بتوانیم دوباره «راه برویم». دانش‌آموز نوجوانی به نام تاکائو، که آرزوی کفاشی دارد، سعی می‌کند چنین پیشنهادی را برای یوکاری، زن مرموزی که در میان انبوهی از درختان در یک باغ ژاپنی به خاطر باران شدید با او معاشرت می‌کند، ارائه دهد. دو روح جوان با سطح بلوغ مشابه. این دو ویژگی مشترکی دارند: انزوا. اندوه ناشی از تنهایی، بارانی از همدردی را برمی‌انگیزد و کارگردان و نویسنده، شینکای، تمام پیچیدگی‌های طبیعت را برای به تصویر کشیدن این افراد سرگردان به کار می‌گیرد. شدت باران همزمان غم شخصیت‌ها را نمایان می‌سازد و آن‌ها را از سایرین پنهان می‌کند. رنگ سبز کمرنگ شاخ و برگ تابستانی، جو آرامش‌بخشی در باغ ایجاد می‌کند. اما استفاده شینکای از شعر من‌یوشو واقعاً جذاب است و اصالت سنتی به روایت عاشقانه مرکزی ژاپنی می‌افزاید. با این که «عشق» به طور سنتی به عنوان «تنهایی غم» نوشته می‌شود، شینکای بر محرومیت از همراهی تأکید می‌کند. زمانی که هر دو شخصیت یکدیگر را به عنوان دارایی‌های نجات‌بخش می‌بینند نه به عنوان علاقه‌های عاشقانه، لایه‌ای نرم از بلوغ به داستان اضافه می‌شود که معمولاً در آثار شینکای مشاهده می‌شود. عشق هرگز ساده نیست، اما طبیعت راهی برای کنار هم آوردن مردم پیدا می‌کند. خود باغ کلمات نماد این مفهوم است. همانطور که انتظار می‌رفت، انیمیشن بسیار زیبا بود. بی‌نقص. ترکیب انیمیشن دستی با روتوسکوپی برای خلق مناظر دقیق، به ساختن جهانی برای دوستی در حال شکوفایی آن‌ها کمک می‌کند. جزئیات کمتری به ابراز احساسات چهره‌ها داده شده و تمرکز اصلی بر پس‌زمینه محیطی است که گاهی باعث می‌شود احساسات خالی به نظر برسند. گاهی تقریباً بی‌احساس. این موضوع مانع از شکل‌گیری شخصیت‌ها نمی‌شود، اما值得 ذکر است. متأسفانه مشکل شینکای در اینجا به زمان نمایش مربوط می‌شود. فیلم کوتاه است. به طرز عجیبی کوتاه. با طول فقط چهل و شش دقیقه، توسعه شخصیت بین تاکائو و یوکاری اغلب شتابزده است و عواطف به خوبی در آن جوش نمی‌خورد. این موضوع به شدت در اوج داستان مشخص می‌شود، زمانی که تاکائو دلیل فرار یوکاری از کار را کشف می‌کند. استعاره‌ها و تصاویری که به زیبایی بالغ بودند، برای یک «پایان انیمه‌ای» معمولی کاهش یافته بودند. منظورم این است که هدف اصلی تلاش برای به‌اشک‌انداختن بیننده بود. قاب‌بندی نامنظم، موسیقی ج‌پاپ و انفجار احساسات، کارهای معمول شینکای هستند، اما هرگز با سناریوی پیشین هماهنگ نبودند. در حالی که تقریباً، به‌طرز عجیبی، برای من کار کرد (اشک را در خود نگه داشتم!)، اما به دلیل داستان‌گویی بی‌توجه، ناکام ماند. با این حال، استعداد صدای موتوهیرو هاتا در آهنگ اصلی «باران» فوق‌العاده بود و تقریباً شخصیت تاکائو را به تصویر می‌کشید. بنابراین کمی نرمش نشان می‌دهم... باغ کلمات، شعر است. به لحاظ بصری و ادبی. با انیمیشن زیبا و پررنگ و تم‌های بلوغ، شینکای داستانی به‌غایت ارگانیک خلق کرده است که تنهایی را با نگاهی همدلانه به تصویر می‌کشد. ای کاش می‌توانست زمان فیلم را به نیم ساعت دیگر افزایش دهد، تا شاهد یک شاهکار در حال شکل‌گیری باشیم. انیمیشن زیبا. سرعت کند و عدم توسعه شخصیت‌ها کمی این فیلم را محدود کرده است، اما هنوز هم داستانی تأثیرگذار است که به فهرست آثار شینکای افزوده می‌شود. واقعاً نمی‌دانم چرا فیلم‌های او همیشه بر شخصیت‌هایی با این فاصله سنی زیاد تمرکز دارند... امتیاز: 70% 👍 نظر: خوب