فیلم Candyman 2021

نقدی که به تماشای فیلم «کندی‌من» 1992 پرداخته‌ام، به منظور آمادگی برای دنباله مستقیم نیّا دا کاستا بود، تا بتوانم از آن به بهترین شکل بهره‌مند شوم و نیاز به یادآوری نداشته باشم. با این که از موسیقی فیلیپ گلاس در فیلم اصلی لذت می‌برم، اما برداشت برنارد رز از داستان کوتاه کلاوی بارکر به‌طور خاص یکی از کلاسیک‌های محبوب من نیست، هرچند که آن...

نقدی که به تماشای فیلم «کندی‌من» 1992 پرداخته‌ام، به منظور آمادگی برای دنباله مستقیم نیّا دا کاستا بود، تا بتوانم از آن به بهترین شکل بهره‌مند شوم و نیاز به یادآوری نداشته باشم. با این که از موسیقی فیلیپ گلاس در فیلم اصلی لذت می‌برم، اما برداشت برنارد رز از داستان کوتاه کلاوی بارکر به‌طور خاص یکی از کلاسیک‌های محبوب من نیست، هرچند که آن را بسیار ارزیابی می‌کنم. در مورد انتظارات، من کارگردان را از قبل نمی‌شناختم، اما کنجکاو بودم ببینم دا کاستا چه چیزی به این داستان مشهور اضافه خواهد کرد. متأسفانه، من فرد مناسبی برای پرداختن به موضوعات سنگین مطرح‌شده در دومین فیلم کارگردان نیستم. از نظر انتقاد واضحی درباره گنجایش شهری تا لنزهای انتقادی متعصبانه، کارگردان دیدگاه روشنی دارد و پیام‌های محکمی درباره نابرابری فرهنگی ارائه می‌دهد. به عنوان یک جوان اروپایی سفیدپوست، نمی‌خواهم ادعای تجربه یا حتی دانش کافی برای نزدیک‌شدن به این مباحث حساس را داشته باشم و اجازه می‌دهم منتقدان دیگر، به‌ویژه نویسندگان سیاه‌پوست، صدای خود را پخش کنند. با این حال، احساسات متناقضی درباره این دنباله دارم. با وجود اینکه فیلم به زیبایی فیلم‌برداری (جان گولزریان)، ویرایش (کاترین هدرستروم) و موسیقی (رابرت آ. آ. لاو) شده است، فیلمنامه با محوریت تم‌ها غالباً احساس تحمیل می‌کند و گاهی اوقات موعظه‌ای به نظر می‌رسد. شخصیت‌ها به‌طور سطحی توسعه یافته‌اند و زمان فیلم به طرز غیرمعمولی کوتاه است. بازخوردهای بی‌پایان از فیلم قبلی غیرضروری هستند و به طرز عجیبی، یک فاش‌سازی مهم از این دنباله به‌طور جزئی با تماشای فیلم اصلی خراب می‌شود. خشونت شدید هنوز وجود دارد، هرچند که از دید من کمی کاهش یافته است. از نظر فنی و بصری، این فیلم واقعاً یکی از جالب‌ترین فیلم‌های سال است. متأسفانه، قادر به انتقال همان کیفیت به دو رکن اصلی فیلم‌سازی - داستان و شخصیت‌ها - نیست. **امتیاز:** _58%_ **نظر:** _قابل قبول_ من «کندی‌من» جدید را دوست دارم. آن را عاشقانه نمی‌دانم، اما خیلی از آن خوشم می‌آید. این فیلم که به‌صورت مشترک نوشته و کارگردانی شده توسط نیّا دا کاستا، می‌خواهد به نوعی «کابوس جدید وس کریون» این فرانچایز باشد و هرگاه به آن سطح برسد، موفق عمل می‌کند - به‌ویژه در مورد هیولای معروف که هرگز به این اندازه شیطانی یا تهدیدآمیز نبوده است (تونی تاد که نقش را در سال 1992 ایفا کرده، به‌طور محدود اما مؤثر در این فیلم حضور دارد). در مورد 1992، دا کاستا که در آن زمان سه ساله بود، نمی‌توانست بدون کمک ارزشمند هم‌نویس‌ها، جوردن پیل و وین روزنفلد، که به‌خوبی با این مواد آشنا هستند و با احترام به آن برخورد می‌کنند، این پروژه را به ثمر برساند. فیلم‌سازان حتی در ارائه لحظات کمدی نیز موفق عمل کرده‌اند، و این چیزی نیست که بسیاری از فیلم‌های ترسناک بتوانند به آن افتخار کنند. «کندی‌من» اصلی "فیلم ترسناکی بود که با ایده‌ها و خون ترس می‌آورد، نه فقط با خون"؛ نسخه جدید به این استاندارد پایبند است و با استفاده از جلوه‌های ویژه عملی به جای CGI، فضایی ترسناک ایجاد می‌کند. به عنوان مثال، آینه‌ها دروازه کندی‌من به دنیای ما هستند و فیلم از هر سطح بازتابی به بهترین نحو استفاده می‌کند — مانند زمانی که شخصیت اصلی، آنتونی مک‌کوی (یاهیا عبدالمتین دوم) به آسانسوری می‌رود که به نوعی به سالن آینه‌ها تبدیل می‌شود. حال و آینده به‌خوبی در «کندی‌من» در کنار هم قرار دارند (یکی دیگر از ویژگی‌های فوق‌العاده، بازگشت صدای ویرجینیا مادن در ضبط‌های شخصیتش از فیلم اول است)، اما آینده نگران‌کننده است. این فیلم یک بازسازی نیست، بلکه یک «انتقال مشعل» — یا در این مورد، قلاب — وجود دارد که می‌ترسم به‌منظور آماده‌سازی برای دنباله‌های بیشتر باشد. تنها امیدوارم که دا کاستا، پیل و روزنفلد واقعاً «کندی‌من» را به اندازه‌ای که فکر می‌کنم دوست دارند، درک کنند و پس از بازگرداندن آبرویش، اجازه دهند او با آن به غروب خورشید برود.