فیلم Death of a Salesman 1985

عصر رسانه‌های اجتماعی برای ویلی لومان (داستین هافمن) و وسواس پیشگویانه‌اش درباره آنچه امروز به عنوان «لایک» می‌شناسیم، دو لبه دارد. یکی از مانتراهای او این است: «دوست‌داشتنی باش و هرگز نیاز نخواهی داشت.» امروز این به معنای دریافت لایک است، و نه فقط به تعداد صدها؛ اگر ممکن باشد، به هزاران. ویلی می‌گوید: «روزی کسب و کار خودم را خواهم داشت و هرگز نیازی به...

عصر رسانه‌های اجتماعی برای ویلی لومان (داستین هافمن) و وسواس پیشگویانه‌اش درباره آنچه امروز به عنوان «لایک» می‌شناسیم، دو لبه دارد. یکی از مانتراهای او این است: «دوست‌داشتنی باش و هرگز نیاز نخواهی داشت.» امروز این به معنای دریافت لایک است، و نه فقط به تعداد صدها؛ اگر ممکن باشد، به هزاران. ویلی می‌گوید: «روزی کسب و کار خودم را خواهم داشت و هرگز نیازی به ترک خانه نخواهم داشت.» پسر کوچکش، هپ (استیون لنگ) می‌پرسد: «مثل عموی چارلی؟» ویلی پاسخ می‌دهد: «بزرگتر از عموی چارلی. چارلی دوست‌داشتنی نیست. او مورد علاقه است، اما به خوبی دوست‌داشتنی نیست.» به طرز طنزآمیزی، چارلی بسیار موفق‌تر از ویلی است — همانطور که پسر چارلی، برنارد (دیوید اس. چاندلر) نسبت به هپ و برادر بزرگترش بیف (جان مالکوویچ) موفق‌تر است — با وجود یا شاید به دلیل بی‌تفاوتی‌اش به اینکه آیا مورد علاقه است یا نه. او می‌گوید: «چرا همه باید شما را دوست داشته باشند؟ چه کسی جی پی مورگان را دوست داشت؟ آیا او تحت تأثیر قراردهنده بود؟ در یک حمام ترکی مثل یک قصاب به نظر می‌رسید. وقتی که لباسش را می‌پوشید، بسیار محبوب بود.» ویلی از دیو سینگلمن الهام می‌گیرد؛ «دیو پیر به اتاقش می‌رفت، دمپایی‌های مخملی سبزش را می‌پوشید، تلفن را برمی‌داشت و با خریداران تماس می‌گرفت. بدون اینکه هرگز اتاقش را ترک کند، در سن ۸۴ سالگی زندگی‌اش را می‌گذرانید. وقتی این را دیدم، متوجه شدم که فروشندگی بزرگ‌ترین شغل است که یک مرد می‌تواند بخواهد، زیرا چه چیزی از این رضایت‌بخش‌تر است که در سن ۸۴ سالگی به ۲۰ یا ۳۰ شهر مختلف بروید و تلفن را بردارید و به یاد و دوست‌داشتنی و کمک‌شده توسط افراد مختلف باشید؟» این می‌تواند به عنوان روش قدیمی ارسال درخواست دوستی در نظر گرفته شود، و اگر کسی بخواهد آن درخواست‌ها به تماس تبدیل شوند — زیرا به هر حال «این مهم نیست که چه می‌کنید؛ مهم این است که چه کسی را می‌شناسید» — بهتر است به اصطلاح، یک عکس پروفایل خوب داشته باشید. این نوع درسی است که ویلی به بیف و هپ از زمان دبیرستان می‌آموزد. «خدا را شکر می‌کنم که شما هر دو مثل آدونیس‌ها ساخته شده‌اید. مردی که در دنیای کسب و کار ظاهر می‌شود، مردی که علاقه شخصی ایجاد می‌کند، همان مردی است که پیشرفت می‌کند.» در دنیای ویلی، ارزش زندگی یک مرد بر اساس تعداد افرادی که در مراسم تشییع جنازه‌اش شرکت می‌کنند، سنجیده می‌شود؛ مثلاً: «وقتی [دیو پیر] فوت کرد، صدها فروشنده و خریدار در مراسم تشییع جنازه‌اش بودند. پس از آن، اوضاع بر روی بسیاری از قطارها برای ماه‌ها غم‌انگیز بود.» در مورد مراسم تشییع جنازه خود، ویلی رویای یک مراسم «عظیم» دارد: «اوه، آنها از ماین، ماساچوست، ورمونت و نیوهمپشایر خواهند آمد. تمام پیرمردها با شماره‌پلاک‌های عجیب و غریب. [بیف] شگفت‌زده خواهد شد... زیرا هرگز متوجه نشد که من شناخته شده هستم. رود آیلند، نیویورک، نیوجرسی، من شناخته شده‌ام!» تمام اینها به اندازه یک پروفایل فیس‌بوک توهمی است، مانند «خاطراتی» که ویلی با ما «به اشتراک می‌گذارد»، که نمایانگر دیدگاه ایده‌آل‌شده‌ای از گذشته و همچنین، به خاطر زوال عقل او، از حال حاضر است. بزرگ‌ترین پارادوکس این فیلم، که توسط ولکر شلندورف کارگردانی شده و از نمایشنامه‌ای با همین نام اثر آرتور میلر اقتباس شده، ناتوانی ویلی در دیدن این واقعیت است که اگر مردم او را دوست ندارند، به خاطر این نیست که «بسیار ابله به نظر می‌رسد»، بلکه به سادگی به این دلیل است که او یک فرد دوست‌داشتنی نیست: او بر سر همسرش لیندا (کیت رید) فریاد می‌زند، که در سفرهای کاری‌اش او را مورد خیانت قرار می‌دهد — وقتی بیف او را در حال خیانت می‌بیند و احترام و تحسینش را نسبت به او از دست می‌دهد، ویلی او را متهم می‌کند که زندگی‌اش را به خاطر ویلی هدر می‌دهد، کسی که امیدهای زیادی به توانایی‌های ورزشی بیف داشت —؛ او به طور مداوم به چارلی توهین می‌کند و حتی مردانگی‌اش را زیر سوال می‌برد، («مردی که نمی‌تواند ابزار را درست handle کند، مرد نیست»)، اما هیچ مشکلی برای گرفتن پول چارلی ندارد (اما نه شغفی که احتمالاً یک شغل بی‌دردسر باشد، زمانی که چارلی بعد از اخراج ویلی به او پیشنهاد کار می‌دهد) و غیره. در کل، ویلی نوعی «دوست» است که وقتی شما او را بلاک می‌کنید، شوکه می‌شود، اما سپس از یک پروفایل دیگر برای شما درخواست دوستی می‌فرستد.