فیلم Runaway Train 1985

**اثر هنری** چگونه فیلم "قطار فراری" در دسامبر 1985 در گیشه شکست خورد، هرگز نمی‌دانم زیرا این فیلم ترکیبی کامل از هیجان‌های بلاک‌باستری و زیرمتن سنگین است. داستان درباره مانی (با بازی جان وویت)، قهرمان بدنام زندان، است که از یک زندان امنیتی بالا در سرزمین‌های یخ‌زده آلاسکا فرار می‌کند. او به همراه یک پیرو naiv (با بازی اریک رابرتس) وارد قطاری می‌شوند که شامل چهار لوکوموتیو...

**اثر هنری** چگونه فیلم "قطار فراری" در دسامبر 1985 در گیشه شکست خورد، هرگز نمی‌دانم زیرا این فیلم ترکیبی کامل از هیجان‌های بلاک‌باستری و زیرمتن سنگین است. داستان درباره مانی (با بازی جان وویت)، قهرمان بدنام زندان، است که از یک زندان امنیتی بالا در سرزمین‌های یخ‌زده آلاسکا فرار می‌کند. او به همراه یک پیرو naiv (با بازی اریک رابرتس) وارد قطاری می‌شوند که شامل چهار لوکوموتیو است، اما این قطار از کنترل خارج می‌شود. در همین حال، رئیس زندان مغرور (جان پی رایان) در پی مانی است. "قطار فراری" تجربه‌ای بسیار قوی است زیرا بیشتر از یک فیلم اکشن بی‌مغز است، همان‌طور که عنوانش نشان می‌دهد. وقایع هیجان‌انگیز در واقع صحنه‌ای برای مطالعه‌ای جذاب درباره شرایط انسانی هستند. مانی یک زندانی سخت‌جان است که "با جهان و همه موجودات آن در جنگ است." وقتی او را حیوان می‌نامند، پاسخ می‌دهد: "نه، بدتر -- انسان!" این مرد تنها یک چیز می‌خواهد: آزادی، اما می‌داند که به اندازه‌ای به انحطاط رسیده که نمی‌تواند در جامعه‌ای معمولی زندگی کند. او در یک داستان تمثیلی که به‌طور ناگهانی برای شریک احمقش می‌سازد، درباره داشتن یک شغل بی‌اهمیت و تسلیم شدن در برابر رئیس صحبت می‌کند، حتی اگر بخواهد گلوی او را پاره کند. این کلید موفقیت در جامعه است -- تسلیم شدن در برابر autority و مقاومت در برابر خشم درونی؛ و سپس دریافت چک در روز حقوق و لذت بردن از ثمرات آن. مانی آرزو می‌کند که می‌توانست این کار را کند، اما می‌داند که نمی‌تواند. پس چه امیدی برای او در جامعه مدرن وجود دارد؟ اگر نمی‌تواند این کار را بکند، پس چرا از زندان فرار می‌کند؟ به عبارت دیگر، مانی می‌داند که هیچ امیدی برای او وجود ندارد، حتی اگر فرارش موفقیت‌آمیز باشد. برای او، آزادی تنها یک راه دارد. من این را نمی‌پذیرم، اما می‌فهمم چرا او به این باور دارد. در صحنه‌ای دیگر، مانی با چاقویی به سمت "شریک" خود حمله می‌کند و خشم را بر چهره‌اش می‌بینید، مانند یک حیوان محاصره شده. پس از تخلیه شدید احساسات، ناگهان مانی متوجه می‌شود... و سپس به طور کامل خم می‌شود. شخصیتی که باید از او بترسد، به طریقی درک می‌کند و با محبت به او نزدیک می‌شود. صحنه‌های قدرتمند مانند این با تصاویری سوررئال از لوکوموتیوهای بدشکل که در دل بیابان‌های یخ‌زده در حال حرکت هستند، همراه با موسیقی ominous از ترور جونز ترکیب شده‌اند. برخی قسمت‌های موسیقی به دوران میانه دهه 80 تعلق دارند، اما سایر قسمت‌ها بی‌زمان هستند. ربکا د مورنای در نقشی غیرمعمول به عنوان یک کارگر راه‌آهن که به زندانیان برخورد می‌کند، ظاهر می‌شود. او به طور شهودی از پوزش‌های مردانه آن‌ها عبور می‌کند. اگرچه می‌داند که آن‌ها ناامید و خطرناک هستند، اما همچنین می‌بیند که آن‌ها کاملاً شرور نیستند. رابرتس در واقع یک کودک درون دارد و مانی تنها به دلیل خشم فوق‌العاده‌ای که درونش است، کور شده است. او تنها به خاطر غرور احمقانه‌اش، که در سال‌ها confinement سخت شکل گرفته، غیرقابل اصلاح است. وویت به عنوان مانی تقریباً قابل شناسایی نیست و رابرتس به عنوان شریک احمقش فوق‌العاده است. این دو به همراه د مورنای نمونه‌هایی از بهترین بازیگری هستند. جان پی رایان به خوبی در نقش رئیس زندان رنکن ظاهر می‌شود، اما نقش او مانند کاپیتان آهاب بیش از حد به یک داستان کمیک شباهت دارد تا واقع‌گرایانه. با این حال، رنکن نشان می‌دهد که می‌توان به اندازه داخل زندان "حیوان" بود. هر دو مانی و رنکن به خاطر غرور فاسد شده‌اند، اما مانی حداقل این را می‌داند. و او به اندازه‌ای به انحطاط نرسیده که نتواند کسانی را که شایسته زندگی هستند، بشناسد و به آن‌ها پاسخ دهد. این فیلم در مونتانا (آنکوندا و دییر لاج) و آلاسکا (ویتیر و پورتاژ) فیلم‌برداری شده و مدت آن 1 ساعت و 51 دقیقه است. نمره: A+ فیلمی واقعاً محکم در ژانر اکشن-هیجان‌انگیز و گواهی بر این که بخش عمده‌ای از آن در قطار اتفاق می‌افتد. اجراهای فوق‌العاده‌ای از جان وویت و اریک رابرتس، به‌علاوه جان پی رایان به عنوان رئیس زندان. از این فیلم چیزی شنیده بودم، اما هرگز فرصتی برای تماشا نداشتم، خوشحالم که دیدم. **3.75/5**