فیلم Up in Smoke 1978

یک نمونه خوب از چگونگی بی‌مسئولیتی و بی‌توجهی سینما وقتی که می‌خواهد پیام‌هایی به عموم منتقل کند. من قبلاً در نقدهای دیگر فیلم‌ها گفته‌ام که سینما را به عنوان یک تجربه تفریحی و یک شکل از بیان هنری می‌بینم. در اصل، این سینماست. با این حال، فیلم‌های زیادی وجود دارند که به دنبال القای پیام‌های سیاسی یا اجتماعی هستند و فراموش کردن این نکته که ماشین...

یک نمونه خوب از چگونگی بی‌مسئولیتی و بی‌توجهی سینما وقتی که می‌خواهد پیام‌هایی به عموم منتقل کند. من قبلاً در نقدهای دیگر فیلم‌ها گفته‌ام که سینما را به عنوان یک تجربه تفریحی و یک شکل از بیان هنری می‌بینم. در اصل، این سینماست. با این حال، فیلم‌های زیادی وجود دارند که به دنبال القای پیام‌های سیاسی یا اجتماعی هستند و فراموش کردن این نکته که ماشین صنعتی و تبلیغاتی مرتبط با فیلم‌ها برای "شستشوی مغزی" جمعیت‌ها بسیار مناسب است، کار آسانی نیست. این موضوعی است که من از آن بدم می‌آید و حتی خطرناک است، با توجه به اینکه می‌تواند به نفع یا ضرر باشد، بسته به پیام منتقل‌شده. و پیامی که این فیلم به ما منتقل می‌کند، یکی از بی‌مسئولیتی اجتماعی فوق‌العاده است! این فیلم در سال ۱۹۷۸ منتشر شد، در زمانی که سینمای آمریکا هنوز تحت تأثیر قوی هیپی‌ها و ایده‌های چپ لیبرال و ضدفرهنگی قرار داشت. فیلم با نمایش دو شخصیت بسیار متفاوت (یک لاتین فقیر و یک مرد ثروتمند و لوس) آغاز می‌شود که در عشق به مواد مخدر، به‌ویژه ماری‌جوانا، متحد می‌شوند. فیلمنامه تقریباً وجود ندارد و شخصیت‌ها به جست‌وجوی بی‌پایان و مشتاقانه برای مواد مخدر بیشتر و بیشتر می‌پردازند، تا اینکه از مکزیک با یک ون ساخته‌شده از ماری‌جوانا برمی‌گردند و دمی از دود و افرادی که به‌طور تصادفی مست شده‌اند، به جا می‌گذارند و به‌نظر می‌رسد که بسیار خوشحال هستند. این فیلم یکی از آن فیلم‌هایی است که هالیوود باید از آن شرمنده باشد: این یک عذرخواهی بزرگ برای مصرف آزاد و تفریحی یک کوکتل متنوع از مواد مخدر است، که از ماری‌جوانا آغاز می‌شود و به اسید، "اسپیید" و هروئین ختم می‌شود. مقدار مواد اشاره شده در فیلم بسیار زیاد است و روشی که موضوع به آن پرداخته می‌شود باید منجر به اقدام‌های قانونی و صدور حکم‌های دستگیری علیه بازیگران، تولیدکنندگان، استودیو و کارگردان می‌شد تا برای این فیلم بی‌مسئولیت و بی‌معنی پاسخگو باشند. و اگر خواننده این را بسیار شدید می‌داند، من این سؤال را مطرح می‌کنم: آیا منطقی یا خوب است که کمدی‌ای منتشر شود که تصویری همدلانه یا خوشایند از نازیسم یا هولوکاست ارائه دهد؟ بله، یک موضوع هیچ ارتباطی با دیگری ندارد! اما برای هر چیزی، از جمله کمدی، حد و مرزهای معقولی وجود دارد و موضوعاتی هستند که به سادگی نباید باعث خنده مردم شوند. من نمی‌گویم که فکر می‌کنم این فیلم در افزایش مصرف مواد مخدر نقش داشته است، یا اینکه همه افرادی که آن را دیدند، به خرید ماری‌جوانا رفتند. اما اگر ما به عنوان یک جامعه، اجازه دهیم که برخی اعمال و رفتارهای ناپسند به‌صورت بی‌توجهی دیده شوند، این به تدریج در ذهن مردم جا می‌گیرد. علاوه بر این مسئله بی‌مسئولیتی اخلاقی و اجتماعی، فیلم همچنین دارای حس شوخی بد ذاتی است: من هرگز فیلمی ندیده‌ام که شخصیت‌ها اینقدر زمان را در حمام‌ها یا در حال استفراغ سپری کنند. اگر این خنده‌دار است، من هیچ جوکی ندیدم، اما شاید این اشتباه من باشد، بعد از همه، من در غار به دنیا نیامدم و والدینم به من آموزش خوبی داده‌اند. به لحاظ فنی، تنها جنبه‌های قابل ذکر، وسایل نقلیه هستند، از فولکس واگن بی‌اُتِل که با قطعات رولز رویس اصلاح شده آغاز می‌شود و به ون سبز بسیار بزرگ که در بزرگ‌ترین قسمت فیلم ظاهر می‌شود، خاتمه می‌یابد. چیچ مارین و تامی چونگ شایسته جایزه تمشک طلایی هستند و به‌عنوان بازیگران و کمدین‌ها کاملاً تأسف‌بارند. شخصاً، من به‌دلیل دلایل اخلاقی و آموزشی، موافق ممنوعیت این فیلم هستم. با این حال، اگر به‌طور صحیح قاب‌بندی و همراه با توضیحات درباره خطر مصرف مواد مخدر دیده شود، می‌توان آن را تماشا کرد. خوشبختانه، فیلم‌های زیادی با پیام‌های خوب در این زمینه وجود دارد و بله، ماری‌جوانا هم مانند هر ماده دیگری یک ماده مخدر است.