فیلم Born Yesterday 1950

جودی هالیدای به‌خوبی برنده‌ی اسکار بهترین بازیگر زن برای نقش بیلی داون، زن زیبای احمق، شد؛ نقشی که او به‌طور موفقیت‌آمیز در نمایش برادوی ایفا کرده بود. اما تنها اشاره به او، به نقاط قوت دیگر فیلم ظلم خواهد بود، زیرا این فیلم ویژگی‌های زیادی دارد که آن را به یک کلاسیک زمانه‌اش تبدیل می‌کند. بیلی داون، دوست دختر هری بروک، ثروتمند صنعت ضایعات فلزی، است....

جودی هالیدای به‌خوبی برنده‌ی اسکار بهترین بازیگر زن برای نقش بیلی داون، زن زیبای احمق، شد؛ نقشی که او به‌طور موفقیت‌آمیز در نمایش برادوی ایفا کرده بود. اما تنها اشاره به او، به نقاط قوت دیگر فیلم ظلم خواهد بود، زیرا این فیلم ویژگی‌های زیادی دارد که آن را به یک کلاسیک زمانه‌اش تبدیل می‌کند. بیلی داون، دوست دختر هری بروک، ثروتمند صنعت ضایعات فلزی، است. او چندان باهوش نیست و بروک او را به‌عنوان پوششی برای برخی از معاملات غیرصادقانه‌اش استفاده می‌کند. البته او به بیلی اهمیت می‌دهد، اما رفتار او با او به حدی غیرقابل قبول است که در عین حال می‌تواند خنده‌دار باشد. بروک نگران است که بی‌هوشی او مسائل مهم تجاری را تحت تأثیر قرار دهد، بنابراین برای او معلمی به‌نام پل ورال را استخدام می‌کند تا او را تربیت کند و به او بیاموزد که چگونه سخنوری کند و دنیای اطرافش را بهتر درک کند. فیلم به داستان استاندارد "پیگمالیون" شباهت پیدا می‌کند، زیرا بیلی نه تنها درباره دنیای اطرافش یاد می‌گیرد، بلکه درباره دنیایی که در آن زندگی کرده نیز آگاه می‌شود و این همراه با بیداری جنسی که با ورال تجربه می‌کند، داستان را شکل می‌دهد. این فیلم پر از صحنه‌های دلپذیر است که در یادها باقی می‌ماند و همچنین در کنار بازی درخشان هالیدای، ما نمونه‌ای فوق‌العاده از نقش مردانه مخالف را داریم؛ بروک به‌عنوان بوردریک کرافورد، با رفتارهای خنده‌آور و احمقانه‌اش باعث خجالت می‌شود. از سوی دیگر، ورال، که با بازی ویلیام هولدن به‌خوبی به تصویر کشیده شده، با آرامش و نزاکت خود، در میان نمایش‌های پر سر و صدای دیگر ستاره‌ها، بیشتر از یک یادآوری دور باقی می‌ماند. کمدی این فیلم گاهی شما را به خجالت می‌اندازد و سپس شما را به خنده می‌اندازد. تمام شخصیت‌های اصلی به‌گونه‌ای شما را درگیر می‌کنند که باید، و پایان ممکن است برای برخی کمی فشرده باشد، اما این یک پایان خوب است که به تلاش‌های پیشین شما اعتبار می‌بخشد. من به هر کسی که بخواهد بخندد، این فیلم را توصیه می‌کنم! فلسفه‌ی "متولد دیروز" – ترکیبی از افسانه یونانی و هنجار؛ به‌ویژه "پیگمالیون" (به‌وسیلۀ شاو) و غار افلاطون – نه تنها بی‌زمان بلکه به‌موقع نیز است. یک بار شخصیت ویلیام هولدن می‌گوید: "می‌خواهم همه باهوش باشند. می‌خواهم آنها به اندازه‌ای که می‌توانند باهوش باشند." این جمله در حال حاضر به‌اندازه‌ی بیش از 70 سال پیش درست است و حوادث اخیر، مانند پاندمی کووید و حمله روسیه به اوکراین، به‌روشنی نشان داده‌اند که جهان هنوز مکانی بسیار خطرناک پر از افراد ناآگاه است. این فیلم نه تنها درباره زیبایی و غنای زبان نوشتاری و گفتاری است، بلکه به قدرت کلمات و افکار نیز می‌پردازد. یک تاجر خسیس و ثروتمند بنام هری بروک به واشنگتن می‌آید تا یک نماینده کنگره را رشوه دهد. او "نامزدش" (در واقع معشوقش) بیلی داون، زن جوانی بدون تحصیلات را با خود می‌آورد. وقتی بیلی او را در اجتماع خجالت‌زده می‌کند، بروک خبرنگار پل ورال را استخدام می‌کند تا به او آموزش دهد. بیلی به‌طور عمدی نادان است و در این زمینه بیشتر به زندانیان غار افلاطون شباهت دارد تا الیزا دولیتل؛ بنابراین پل تنها به بهبود واژگان و بیان او بسنده نمی‌کند، بلکه او را تشویق می‌کند که مطالعه کند، یاد بگیرد، فکر کند و سوال بپرسد، در حالی که کارگردان جورج کیوکر از تماشاگران نیز می‌خواهد همین کار را انجام دهند. من به‌ندرت از اصطلاح "باید دید" برای توصیف یک اثر هنری استفاده می‌کنم و "متولد دیروز" قطعاً می‌تواند به‌خاطر ارزش‌های زیبایی‌شناختی و تکنیکی‌اش لذت‌بخش باشد، اما اگر تأکید نکنم که این فیلم به نزدیک‌ترین حالت به تماشای اجباری است که تاکنون دیده‌ام، بی‌انصافی کرده‌ام. 90 درصد اوقات قطعاً مثل ریختن مروارید در برابر خوک‌ها خواهد بود، اما همچنان آن را به هر تعداد ممکن توصیه می‌کنم و امیدوارم حداقل یکی از آنها مثل کسی باشد که دانه‌ای را دریافت کرده که بر روی زمین خوب افتاده است.