فیلم Little Forest: Summer/Autumn 2014

**کشاورزی، آشپزی، فرهنگ و طبیعت** من به هنر علاقه‌مند هستم، اما نه هنرمند هستم و نه یک کلکسیونر دیوانه. هر زمان که به گالری‌های هنری یا نمایشگاه‌های عکاسی می‌روم، به مدت طولانی به هر یک از آثار خیره می‌شوم. نه اینکه به دنبال معنایی یا پیامی پنهان باشم، بلکه من یک ناظر هستم. هر گوشه و هر جزئیات را زیر نظر دارم. این مهارت را هر...

**کشاورزی، آشپزی، فرهنگ و طبیعت** من به هنر علاقه‌مند هستم، اما نه هنرمند هستم و نه یک کلکسیونر دیوانه. هر زمان که به گالری‌های هنری یا نمایشگاه‌های عکاسی می‌روم، به مدت طولانی به هر یک از آثار خیره می‌شوم. نه اینکه به دنبال معنایی یا پیامی پنهان باشم، بلکه من یک ناظر هستم. هر گوشه و هر جزئیات را زیر نظر دارم. این مهارت را هر کسی که ترجیح می‌دهد تنها باشد، توسعه می‌دهد. اما اگر همان هنر حرکتی داشته باشد، چه؟ من در مورد این فیلم صحبت می‌کنم. قبلاً چندین بار گفته‌ام که چنین فیلم‌هایی هنر واقعی هستند، نوعی هنر متحرک با توضیحات صوتی. ۱۱۰ دقیقه لذت، جایی که انسان و طبیعت به هم متصل می‌شوند. حتی برای یک ثانیه هم جا به جا نشدم و در پایان احساس کردم که خیلی زود تمام شد. اما از کسی که آن را تماشا می‌کند، انتظار تجربه مشابهی ندارم؛ چراکه سلیقه و انتظار از فردی به فرد دیگر متفاوت است. این اولین باری نیست که به خاطر یک فیلم بسیار خوشحال می‌شوم. با وجود اینکه این فیلم چند سال پیش منتشر شد، از فیلم‌های اخیر مثل «رستوران نیمه شب» و «دانه شیرین» بسیار تحت تأثیر قرار گرفتم که مرا به این فیلم هدایت کرد. به عنوان یک عاشق فیلم به مدت نزدیک به دو دهه، سینماهای جهانی زیادی را دیده‌ام، اما به نظر می‌رسد که ژاپنی‌ها در این نوع فیلم‌ها بهترین هستند. به ویژه که غذاهای ایتالیایی همیشه در غرب مشهورند، اما هیچ چیز به اندازه غذاهای ژاپنی سالم نیست. این فیلم تنها درباره غذا نیست، بلکه همچنین درباره کشاورزی و مسائل مرتبط با آن است. از دیدگاه تازه‌ای درباره غذای ما. غذایی که تهیه می‌کنیم و ریشه‌اش. طبیعت به ما غذا برای بیش از ۲۰۰ هزار سال فراهم کرده است. پر از مواد طبیعی و مغذی. اما هنر تهیه غذا از این مواد به این قدیمی نیست. با گذشت زمان، ما انسان‌ها بسیاری از مواد و روش‌های جدید را کشف کردیم تا غذایی بسیار سالم تهیه کنیم، با حذف بخش‌های غیرمطلوب. از غذاهای طبیعی بی‌مزه به غذاهای خوشمزه پخته شده. ما این مهارت را در طول هزاران سال توسعه دادیم. البته غذاهای ناسالمی هم وجود دارد، مانند غذاهای شیرین و سرخ‌کردنی. هر کسی باید بخورد، بنابراین همه حداقل می‌دانند که چگونه یک غذا درست کنند. حتی اگر فقط نان و مربا باشد. چرا این را می‌گویم؟ زیرا مردم شهرها بیشتر از مواد آماده استفاده می‌کنند. حتی در فصل‌های غیرمناسب هم آنچه می‌خواهند را به دست می‌آورند. این مواد با استفاده از مواد شیمیایی نگهداری می‌شوند که برای سلامتی مضر هستند. یکی از نکات برجسته این فیلم همین است. چگونه می‌توان از مواد طبیعی در دسترس خود استفاده کرد و غذایی را با توجه به فصل تهیه کرد. ❝آشپزی آینه‌ای است که ذهن شما را بازتاب می‌دهد.❞ این فیلم بسیار الهام‌بخش است. ما را وادار می‌کند که با دقت بیشتری به آنچه می‌خوریم توجه کنیم. علاوه بر این، روش‌های آزمایشی تهیه غذا و شکستن افسانه‌ها را نشان می‌دهد. تفاوت بین آشپزی یک کارشناس و ما. طعم و روش‌ها. مهم‌تر از همه، فرضیاتی که داریم مبنی بر اینکه این غذا متعلق به خانواده، محله یا کشور ماست، اما روزی به حقیقت پی خواهیم برد. شاید به این دلیل که در کودکی به هر آنچه بزرگ‌ترها به ما می‌گفتند، باور داشتیم. جزئیات فیلم فوق‌العاده بود. بیشتر شبیه تماشای یک فیلم مستند است. اکثریت فیلم شامل روایت‌های پس‌زمینه مانند یک مستند بود. وقتی دیالوگ‌های مستقیم بین شخصیت‌ها گاهی اوقات ظاهر می‌شد، مانند تغییر فاز روایت بود. این تغییر خوب بود، به ویژه برای حرکت به موضوعات دیگر. این فیلم بر اساس مانگای هم‌نام ساخته شده و از ژانر «برشی از زندگی» است. واقعاً یک برش کامل و واقع‌گرایانه از زندگی روستایی ژاپن است. این اولین قسمت از دو فیلم به نام‌های «تابستان/پائیز» است. قسمت دیگر «زمستان/بهار» نام دارد. داستان در پایان بهار آغاز می‌شود، زمانی که جو هنوز مه‌آلود است و زمین‌ها خیس هستند، که زمان مناسبی برای کشت برنج است. نیمه بعدی به تابستان مربوط می‌شود که در آن به نگهداری محصولات و برداشت می‌پردازیم. در این بین، موضوعات مختلفی وجود دارد، موضوعاتی درباره هر غذایی که با توجه به فصل و در دسترس بودن مواد تهیه می‌شود، یعنی مواد فصلی در مکان دورافتاده‌ای از ژاپن به نام «لکچری فُرِست». اگر شما عاشق غذا هستید، چندین بار در حین تماشا آب دهان‌تان خواهد آمد. اما جزئیاتی درباره چگونگی تهیه آنها مانند آنچه در برنامه‌های آشپزی نشان داده می‌شود وجود ندارد. اگر در آشپزی مهارت دارید، به احتمال زیاد بیشتر مراحل را متوجه خواهید شد. بازیگر اصلی فوق‌العاده بود. مکان‌ها شگفت‌انگیز بودند. فیلم هر چند دقیقه یک بار موضوعی را در قالب یک غذای جدید انتخاب کرده و بر روی آن پیش می‌رود. شخصیت اصلی، ایچیکو، مانند یک معما بود. اما با پیشرفت داستان، اطلاعات کافی درباره او به ما داده می‌شود. من انتظار بیشتری از قسمت بعدی دارم، چرا که پایان فیلم نشانه‌ای تازه از برخی رویدادهای زندگی‌اش به ما داد. او تنها بود و این بهترین قسمت داستان است. زیرا هر چیزی که گفت، به‌طور مستقیم به ما بود. نه اینکه دو نفر در حال گفتگو باشند. علاوه بر این، آشپزی برای دو یا بیشتر همیشه کار سنگینی است. گاهی اوقات زندگی وقتی که تنها هستید، بسیار شاداب است. منظورم این نیست که برای تمام عمر، بلکه برای مدتی، مانند زمانی که در حال کشف خود هستید. از این جنبه، فیلم به طرق مختلف اعتماد به نفس ما را برای پیگیری آنچه در زندگی‌مان می‌خواهیم، تقویت می‌کند. در این فیلم داستان مشخصی وجود ندارد. نباید انتظار داشته باشید. همان‌طور که قبلاً گفتم، این یک نیمه مستند است و تمام آنچه می‌بینید، شبیه به زندگی واقعی و واقعیت است. مستندهای طبیعت همیشه بهترین هستند، اما در حین تماشا، فکر کردم این فیلم خیلی بهتر از آنهاست. می‌دانید، اکثر مستندهای طبیعت امروزی حقیقت ندارند. اگر ببینند یک شیر در حال پرسه‌زنی است، صبرشان تمام می‌شود و یک زرافه به آن اضافه می‌کنند تا شکار شیر را ضبط کنند. این برنامه نه از شبکه بی‌بی‌سی، نه نشنال جغرافی و نه برنامه‌ی تاریخ است، اما می‌توانید آن را به سطح آنها مقایسه کنید. البته همه چیز از پیش برنامه‌ریزی شده بود. آشپزی، کشاورزی، فرهنگ و طبیعت، این فیلم یک بسته کامل بود. همه در یک فیلم، مانند آنچه که آن کانال‌های تلویزیونی تولید می‌کنند. این یک تاریخ نیست، بلکه همان‌طور که در پاراگراف اول گفتم، یک هنر است. این فیلم مانند یک فیلم واجب‌التماس نیست، اما نادیده گرفتن آن حتی پس از آگاهی از آن، اشتباه خواهد بود، به ویژه اگر شما یک عاشق فیلم یا علاقه‌مند به ژاپن باشید. _۹/۱۰_