فیلم کره‌ای Eileen 2023

تامی‌سین مک‌کنزی در نقش «آیلین»، منشی خجالتی و کم‌رو، بازی قابل‌توجهی دارد. او زندگی یکنواختی را می‌گذراند و تنها به تماشای زوج‌ها در پارکینگ یا خیال‌پردازی درباره یک رابطه سریع با یکی از همکارانش می‌پردازد، قبل از اینکه به خانه‌اش برگردد و با پدر بازنشسته‌اش که دو بطری مشروب در دست دارد، روبرو شود. ورود روانشناس جدید، «ربکا» (آن هثوی) کمی زندگی به روزمرگی‌اش تزریق...

تامی‌سین مک‌کنزی در نقش «آیلین»، منشی خجالتی و کم‌رو، بازی قابل‌توجهی دارد. او زندگی یکنواختی را می‌گذراند و تنها به تماشای زوج‌ها در پارکینگ یا خیال‌پردازی درباره یک رابطه سریع با یکی از همکارانش می‌پردازد، قبل از اینکه به خانه‌اش برگردد و با پدر بازنشسته‌اش که دو بطری مشروب در دست دارد، روبرو شود. ورود روانشناس جدید، «ربکا» (آن هثوی) کمی زندگی به روزمرگی‌اش تزریق می‌کند. این زن با اعتماد به نفس و باهوش به «آیلین» علاقه‌مند می‌شود و آنها برای نوشیدنی بیرون می‌روند. بین آنها کمی flirt هم وجود دارد تا اینکه «ربکا» رازی را با دوست جدیدش در میان می‌گذارد که به مرد جوانی در زندان مربوط می‌شود که به قتل وحشیانه پدرش متهم است و اینکه مادرش چه چیزی از این جرم و دلایل آن می‌داند. ساعت اول فیلم جذاب است، اما این حس انتظار با نیمه دوم که واقعاً ناپخته است، سرخورده می‌شود و نتیجه‌گیری آن نیز به شکل ناقص و در بسیاری از سطوح ناقص به نظر می‌رسد. بازی و نویسندگی خوب است اما بیشتر از این نیست و بعد از تماشای فیلم حس کردم چیزی کم است. هدف این فیلم دقیقاً چه بود؟ فیلم از نظر بصری خوب به نظر می‌رسد و به وضوح تلاش‌هایی در زمینه زیبایی‌شناسی شده است، اما نمی‌دانم واقعاً چه چیزی به من فهماند. به ندرت فیلمی به این اندازه غیرمحتمل، بی‌تمرکز و پر از انحرافات مانند این اثر دوم ویلیام اولدروید دیده‌ام. پس از یک شروع چشمگیر با «لیدی مکبث» (۲۰۱۶)، این کارگردان در آخرین تلاشش، که یک معمای روانشناختی/هیجان‌انگیز به نظر می‌رسد، به شدت دچار لغزش شده است. این فیلم به بررسی رابطه‌ای می‌پردازد که بین دو زن که در زندان جوانان در شهر کوچک ماساچوست در دهه ۱۹۶۰ کار می‌کنند، توسعه می‌یابد. «آیلین» (تامی‌سین مک‌کنزی) یک دستیار اداری خجالتی و تحت‌فشار است و «ربکا» (آن هثوی) روانشناس تازه‌کار، باهوش و تحصیل‌کرده از هاروارد است. آنها به سرعت رابطه‌ای نزدیک، اما کمی غیرمحتمل برقرار می‌کنند که بار جنسی نه چندان لطیف (اما ظاهراً هرگز به عمل نرسیده) را در خود دارد، داستانی که به نظر می‌رسد به جایی می‌رسد اما هرگز به آنجا نمی‌رسد. بخش بزرگی از این مساله به این دلیل است که شخصیت‌های اصلی در یک طرح احمقانه درگیر می‌شوند که شایسته «لوسی» و «اتل» است، اما با عواقب قابل توجهی همراه است، سناریویی که از هیچ‌جا می‌آید و روایت را به منطقه‌ای گیج‌کننده و غیرقابل توضیح می‌برد. در حالی که فیلم دارای طراحی تولید خوب، رنگ‌بندی خلاقانه و بازی‌های قابل‌قبول از هثوی و ماریان ایرلند است، اما چیز دیگری که جذاب، جالب یا ارزشمند باشد، در اینجا وجود ندارد که برای یک معما/هیجان‌انگیز خوب ضروری است. هر چه که هدف کارگردان بوده، ظاهراً هرگز به ثمر نرسیده است، چه به خاطر فیلمنامه poorly composed یا اجرای نادرست آن (یا ترکیبی از هر دو). واقعاً این یکی از آن فیلم‌هاست که تقریباً کل پروژه واقعاً بهتر بود که در اتاق تدوین باقی می‌ماند.