فیلم Babygirl 2024

این فیلم یکی از مورد انتظارترین آثار بخش اول جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز 81 است و پس از تماشای اولیه، به راحتی متوجه می‌شوید چرا. این اثر مرزهای حس‌گرایی، جنسیت، صدا، جاه‌طلبی، اخلاق و فمینیسم را جابجا می‌کند. این موفقیت را مدیون نیکول کیدمن، فیلمنامه و کارگردانی صمیمی هالینا رین و تولید A24 هستیم که همیشه مایوس‌مان نمی‌کند. شخصیت "رومی" (نیکول کیدمن)، یک مدیر اجرایی، در...

این فیلم یکی از مورد انتظارترین آثار بخش اول جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز 81 است و پس از تماشای اولیه، به راحتی متوجه می‌شوید چرا. این اثر مرزهای حس‌گرایی، جنسیت، صدا، جاه‌طلبی، اخلاق و فمینیسم را جابجا می‌کند. این موفقیت را مدیون نیکول کیدمن، فیلمنامه و کارگردانی صمیمی هالینا رین و تولید A24 هستیم که همیشه مایوس‌مان نمی‌کند. شخصیت "رومی" (نیکول کیدمن)، یک مدیر اجرایی، در ابتدا تحت تأثیر مهارت‌های "ساموئل" (هریس دیکینسون) در اداره سگ‌ها قرار می‌گیرد، اما وقتی متوجه می‌شود که او قرار است در شرکت بسته‌بندی الکترونیکی‌اش کارآموز باشد، احساس دیگری نسبت به او پیدا می‌کند. اگرچه رومی با "جیکوب" (آنتونیو باندراس) به خوبی ازدواج کرده، اما ظاهراً در زندگی جنسی‌اش چندان رضایت ندارد و "ساموئل" به نظر می‌رسد که حس می‌کند می‌تواند در این زمینه به او کمک کند. داستان به موضوعاتی فراتر از رابطه جنسی می‌پردازد و به خواسته رومی برای تسلیم شدن و کنترل را به دست گرفتن اشاره می‌کند. اما با پیشرفت رابطه، اوضاع به‌گونه‌ای تغییر می‌کند که از کنترل خارج شده و دیگران نیز شروع به حدس زدن می‌کنند. در برخی مواقع این داستان خنده‌دار است و شیر نیز نقش محوری دارد، اما به عنوان یک نسخه سینمایی از چیزی شبیه به تانتریک، چندان موفق نیست. هر دو بازیگر از برهنه شدن نمی‌ترسند، اما در اینجا همزمان برهنه نمی‌شوند. در واقع، مطمئنم که در حین مشاوره intimacy، شلوار زیر سیاه ساموئل زیر ملحفه درخشان بود. نیازی به برهنگی برای تقویت نوع خاصی از اشتیاق آن‌ها نبود، اما انتظار داشتم چیزی طبیعی‌تر و حسی‌تر ببینم که در نهایت به دست نیامد. فیلم به گونه‌ای بسیار نامنظم و تکه‌تکه ساخته شده که هیچ تلاشی برای شخصیت‌پردازی یا زمینه‌سازی این دو نفر نمی‌کند و در نهایت احساس کردم که این فیلم بهتر از یک تحریک سطحی برای ستاره‌هایش نیست و نتوانسته توجه تماشاگران را جلب کند. دیکینسون هیچ‌گونه جذابیتی ندارد و پیش‌فرض داستان به سرعت بی‌اثر می‌شود، به ویژه زمانی که مداخله آزاردهنده "اسمی" (سوفی وایلد) عمق سطحی بودن کل داستان را نشان می‌دهد. فیلم "Babygirl" داستان یک مدیرعامل پرشور است که به طور پنهانی آرزو دارد تحت سلطه و کنترل قرار گیرد. او به جای این، وارد یک رابطه عجیب با یک کارآموز جوان می‌شود که به طور کلی به همان چیز علاقه‌مند است، اما همچنین نگران مقدار شیری است که می‌نوشد. رابطه آن‌ها در طول فیلم توسعه می‌یابد، اما به شکل جالبی پیش نمی‌رود. در یک نقطه او را مجبور به ایستادن در گوشه می‌کند و موسیقی به طرز عجیبی شدید است بدون هیچ دلیل واقعی. بنابراین ما باید باور کنیم که او با این جوان عجیب و لاغر که نمی‌داند موهایش را چطور شانه کند، به جیکوب باندراس خیانت خواهد کرد؟ "Babygirl" (2024) یک تلاش دیگر برای ساخت یک درام "تحریک‌آمیز" است که بیش از حد به ارزش‌های سطحی تکیه می‌کند و داستانی جذاب ندارد. داستان حول یک دینامیک رابطه نامتعادل می‌چرخد که هیچ عمق احساسی واقعی ندارد. هیچ پیشرفتی وجود ندارد و هیچ تلاشی برای جلب توجه مخاطب به این شخصیت‌ها فراتر از تعاملات جسمی آن‌ها صورت نمی‌گیرد و قطعاً هیچ اصالت ندارد. کارگردانی بی‌انگیزه است و به تکنیک‌های دوربین لرزان بیش از حد متکی است که در یک درام اینچنینی جایی ندارد. تصویربرداری هیچ کمکی به ارتقاء داستان نمی‌کند و در برخی مواقع، به نظر می‌رسد دوربین به اندازه فیلمنامه گم شده است. تنها عملکرد قابل توجه از آنتونیو باندراس است، اما او به ندرت در فیلم حضور دارد. نیکول کیدمن، با وجود استعدادش، در نقشی گیر کرده است که بیشتر به جنبه‌های ظاهری می‌پردازد تا عمق. و البته، ما شاهد ستایش‌های اغراق‌آمیز برای "عملکرد جنسی جسورانه" هستیم، همان نوع واکنش‌های اغراق‌آمیزی که با دمی مور در Substance دیدیم، گویی حضور بازیگران شناخته‌شده در صحنه‌های صریح به‌نوعی سینمایی پیشگامانه را توجیه می‌کند. نویسندگی به شدت ضعیف است و دیالوگ‌ها کار چندانی برای واقعی یا قابل ارتباط کردن شخصیت‌ها انجام نمی‌دهند. فیلم زمان زیادی را صرف تلاش برای انتقال یک پیام می‌کند بدون اینکه به ساخت یک روایت جذاب بپردازد. در برخی لحظات به نظر می‌رسد که ممکن است به جایی جالب برسد، اما سپس دوباره به همان تم‌های تکراری برمی‌گردد. ریتم نیز مسئله دیگری است که فیلم را به کندی پیش می‌برد و از لحظات غیرضروری عبور می‌کند و از هر چیزی که می‌توانست عمق بیشتری به آن بیفزاید، می‌گذرد. موسیقی به طرز عجیبی آزاردهنده است. نه تنها به فیلم کمک نمی‌کند یا هیچ یک از صحنه‌ها را تقویت نمی‌کند، بلکه فقط به ناراحتی در تمام راه‌های نادرست می‌افزاید. در نهایت، "Babygirl" سعی می‌کند تحریک‌کننده باشد اما فاقد هوش یا خلاقیت برای ایجاد تأثیر است. این نوع فیلمی است که ارزش شوک را با عمق اشتباه می‌گیرد و شما را در این فکر می‌گذارد که هدف از آن چه بوده است.