فیلم September 5 2024

فیلم جدید نوشته و کارگردانی تیم فهلباوم، انتظاراتی را که از یک فیلم تاریخی داریم، برآورده نمی‌کند. این فیلم به بازسازی روزی می‌پردازد که تروریست‌های سپتامبر سیاه اعضای تیم المپیك اسرائیل را در بازی‌های المپیک تابستانی 1972 مونیخ به گروگان گرفتند و متأسفانه در بسیاری از جوانب از هدف خود باز می‌ماند. داستان از دیدگاه تیم گزارشگری ABC روایت می‌شود، اما فیلم موفق به انتقال...

فیلم جدید نوشته و کارگردانی تیم فهلباوم، انتظاراتی را که از یک فیلم تاریخی داریم، برآورده نمی‌کند. این فیلم به بازسازی روزی می‌پردازد که تروریست‌های سپتامبر سیاه اعضای تیم المپیك اسرائیل را در بازی‌های المپیک تابستانی 1972 مونیخ به گروگان گرفتند و متأسفانه در بسیاری از جوانب از هدف خود باز می‌ماند. داستان از دیدگاه تیم گزارشگری ABC روایت می‌شود، اما فیلم موفق به انتقال حس اضطرار و فوریت مرتبط با این تراژدی انسانی نمی‌شود که به‌طور زنده در سرتاسر جهان پخش شده و گفته می‌شود که بینندگان بیشتری نسبت به فرود نیل آرمسترانگ در سال 1969 داشت. اگرچه فیلم به خاطر اصالت و بینش‌هایش در به تصویر کشیدن وقایع و حال و هوای دفتر پخش قابل تقدیر است، اما بسیاری از روایت به سمت دیالوگ‌های طولانی و تکنیکی می‌رود که نمی‌تواند به خوبی طبیعت رویدادی را که جهان را تکان داد، به تصویر بکشد. شخصاً این روز سرنوشت‌ساز را به خوبی به یاد دارم؛ روزی که در ذهن یک نوجوان 15 ساله حک شده و نقش مهمی در تصمیم من برای پیگیری تحصیلات و شغف در روزنامه‌نگاری ایفا کرد. شاید به همین دلیل از این فیلم انتظار زیادی داشتم و امیدوار بودم که بتواند به روایت جذاب و روزنامه‌نگارانه این رویداد نزدیک شود. اما این انتظارها نتوانستند حس ناامیدی ناشی از روایت این داستان را جبران کنند. فیلم «سپتامبر 5» بر اساس یک داستان واقعی است که من تا حدی از آن بی‌خبر بودم. با اینکه به ورزش علاقه دارم، اما چندان به المپیک‌ها توجه نداشتم. این رویداد در ذهنم جرقه‌هایی زد، اما نه به اندازه دیگر رویدادهای المپیک. این عدم آگاهی به نفع من بود، زیرا با تمام تحولات دراماتیک و ناراحت‌کننده داستان همراه شدم. فیلم به طرز فوق‌العاده‌ای روایت خود را به تصویر می‌کشد و جو و سرعت مناسبی را ایجاد می‌کند. بازیگری نیز از کیفیت خوبی برخوردار است و جان مگارویی برای من بیشترین تأثیر را داشت. به عنوان کسی که 30 سال در پخش ورزشی کار کرده‌ام، از جمله در المپیک آتلانتا، شباهت‌های جالبی بین این روایت و آنچه در سال 1996 اتفاق افتاد وجود دارد. هنگامی که خبر تیراندازی به گوش می‌رسد، تیم باید به سرعت واکنش نشان دهد. متأسفانه، در نهایت، بزرگ‌ترین و بهترین توصیف‌ها که همواره در این نوع فیلم‌ها وجود دارد، آنچه می‌توانست نگاهی جذاب به واکنش تلویزیونی در چنین موقعیت‌های سیال باشد، را تضعیف می‌کند. دیالوگ‌ها به انتقادات از توانایی‌های میزبانان و نوعی خودبزرگ‌بینی تبدیل می‌شود. در نهایت، ممکن است هیچ برنده‌ای در این داستان وجود نداشته باشد، و این یادآوری که در حین رخدادهای ورزشی دیگر، این تراژدی در حال وقوع است، به خوبی احساس می‌شود.