فیلم Love Hurts 2025

فیلم Love Hurts یکی از فیلم‌هایی است که من از آن بسیار لذت بردم، به لطف اکشن سرگرم‌کننده، بازیگران خوب و زمان مناسب ۸۳ دقیقه‌ای. مسائلی وجود دارد که می‌توان به عنوان ایراد به آن اشاره کرد؛ برای مثال، مونولوگ‌های داخلی کمی ضعیف هستند و در برخی قسمت‌ها شاید کمی بیش از حد احساسی باشد. با این حال، این مسائل برای من چندان مهم نیستند. من...

فیلم Love Hurts یکی از فیلم‌هایی است که من از آن بسیار لذت بردم، به لطف اکشن سرگرم‌کننده، بازیگران خوب و زمان مناسب ۸۳ دقیقه‌ای. مسائلی وجود دارد که می‌توان به عنوان ایراد به آن اشاره کرد؛ برای مثال، مونولوگ‌های داخلی کمی ضعیف هستند و در برخی قسمت‌ها شاید کمی بیش از حد احساسی باشد. با این حال، این مسائل برای من چندان مهم نیستند. من این فیلم را توصیه می‌کنم و با کمال میل دوباره آن را تماشا می‌کنم؛ تصور می‌کنم قابلیت تماشای دوباره آن بسیار بالا باشد. اکشن خالص آن بسیار جذاب است و کارهای نمایشی فوق‌العاده‌ای در آن به نمایش گذاشته شده است. دیدن این صحنه‌ها بسیار راضی‌کننده است. کی هوی کوان (Ke Huy Quan) عملکرد قوی‌ای در نقش اصلی دارد و آریانا دابوز (Ariana DeBose) نیز به خوبی از او حمایت می‌کند؛ او در سال‌های اخیر بسیار مشغول بوده و من از دیدن او لذت می‌برم. دنیل وو (Daniel Wu)، مارشاون لینچ (Marshawn Lynch)، آندره اریکسن (André Eriksen) و شان آستین (Sean Astin) نیز عملکردهای خوبی دارند. مصطفی شاکر (Mustafa Shakir) بهترین شخصیت پس از کوان و دابوز است و احتمالاً بهترین شخصیت از نظر ظاهر و زبان بدن محسوب می‌شود. آیا فقط من این‌طور فکر می‌کنم یا او به نظر می‌رسد که می‌تواند اسکار (Scar) از The Lion King باشد؟ اگر دیزنی بخواهد به سمت چیزی شبیه Cats برود، او گزینه مناسبی است. در بعضی لحظات، داستان کمی بی‌معنی و احمقانه به نظر می‌رسد، اما من از تماشای آن لذت بردم. متأسفانه Love Hurts اولین فیلم کی هوی کوان به عنوان بازیگر اصلی پس از برنده شدن جایزه اسکار برای فیلم Everything Everywhere All at Once است. سابقه بازیگری او تقریباً ۴۰ سال کم‌رنگ بوده، اما او در تمام عمرش در هنرهای رزمی آموزش دیده و با کوری یوان (Corey Yuen) همکاری کرده است. کوان در Love Hurts نقطه قوت فیلم است. او در نقش ماروین گابل شخصیتی دوست‌داشتنی و متضاد را به نمایش می‌گذارد. او در فیلم هم عاقل و هم دلسوز است و آماده است تا به هر کس که مایل به گوش دادن باشد، آموزش دهد. صحنه‌های اکشن او با سرعت و نوآوری شبیه به مبارزات جکی چان و نوعی از خشونت که در فیلم‌های مدرن شاو برادرز می‌بینید، بسیار تماشایی است. دیگر جنبه‌های خوب فیلم شامل برادر ماروین، آلوین (دانیل وو) است که به عنوان ناتوانی در نوشیدن چای بوبا در هر صحنه‌ای که حضور دارد، شناخته می‌شود. همچنین یک آدمکش با چاقو به نام "رِیون" (مصطفی شاکر) وجود دارد که بهترین مبارزات را در فیلم دارد، اما او همچنین در زمان‌هایی که مشغول کشتن نیست، شعر می‌نویسد. در حالی که اکشن در Love Hurts عمدتاً خوب است، اولین مبارزه واقعی در فیلم کمی ضعیف به نظر می‌رسد. این مبارزه شامل آدمکش‌های بی‌سر و سامان اوتیس (آندره اریکسن) و کینگ (مارشاون لینچ) است که مانند یک زوج متاهل قدیمی دعوا می‌کنند و بر سر همسر اوتیس که می‌خواهد او را ترک کند، بحث می‌کنند. در این مبارزه به وضوح بدل کوان دیده می‌شود و در ادامه از یک دمی نیز استفاده شده است. به نظر نمی‌رسد که این لحظات به عمد برای خنده طراحی شده‌اند، بلکه بیشتر مربوط به یک ویرایش ضعیف یا فشار زمان است. اما حداقل نماهای POV در داخل مایکروویو و یخچال در این مبارزه سرگرم‌کننده‌اند. این کمدی اکشن به گونه‌ای احساس می‌شود که کسی بخش میانی فیلم‌های Kill Bill را بریده و به عنوان یک فیلم ارائه داده است. Love Hurts درباره مردی است که قبلاً برای برادرش آدم می‌کشت، اما در نهایت از این کار بیرون آمده است. او به هدف آخرش که قرار بود بکشد، علاقه‌مند می‌شود و مرگ او را جعل می‌کند و هر دو را از آن وضعیت نجات می‌دهد. سپس او زندگی جدیدی به عنوان یک مشاور املاک آغاز می‌کند. فیلم به وضوح بیان می‌کند که نمی‌توان از گذشته فرار کرد، اما این جمله باعث می‌شود که Love Hurts بسیار قابل پیش‌بینی به نظر برسد. رز (آریانا دابوز) زنی است که ماروین به او علاقه‌مند شده و برای انتقام بازمی‌گردد. اما او ماروین را به دلایل خودخواهانه به زندگی سابقش برمی‌گرداند و به نظر می‌رسد که او اصلاً او را دوست ندارد. او فقط از توانایی او برای کشتن بهره‌برداری می‌کند. او تمام فیلم به او بی‌احترامی می‌کند و زندگی‌اش را خراب می‌کند، فقط چون نمی‌خواهد فرار کند—این رفتار هرگز نشانه عشق به فرد دیگری نیست. یک حسابدار به نام کیپی (رایس داربی) توسط رز دستگیر می‌شود تا ۴ میلیون دلار که بخشی از دلیل پنهان شدن رز بوده را پیدا کند. در حالی که کیپی دستگیر است، دو دندان او با برداشتن نوار چسب از دهانش کشیده می‌شود. اما دهن‌پوش به نظر می‌رسد که ارزان‌ترین گزینه‌ای بوده که می‌توانستند پیدا کنند، زیرا به نظر می‌رسد دندان‌های زشت و بزرگ مردمان روستایی را دارد که معمولاً در کیسه‌های پلاستیکی در فروشگاه‌های لباس‌های هالووین پیدا می‌شود. Love Hurts به دلیل کی هوی کوان و اکشن‌های نسبتا خوبش قابل تماشا است. با این حال، شوخی‌ها کودکانه و خجالت‌آور هستند و داستان آن کاملاً ضعیف است. شخصیت‌های این فیلم دارای آرک نیستند و به جای آن دارای دوربرگردان و خطوط مستقیم هستند. این یک متوسط ضعیف است که با تنش‌های سریع همراه است و این تقریباً به اندازه عنوان فیلم آسیب می‌زند. "ماروین" (کی هوی کوان) یک مشاور املاک شاد است که به تازگی جایزه‌ای برای تلاش‌های بی‌نظیرش دریافت کرده، وقتی که یک بازدیدکننده ناخوشایند به دفترش می‌آید. "رِیون" (مصطفی شاکر) یک شاعر است، او عاشق شعرش است - اما همچنین مرد مفیدی با چاقوهایش نیز هست و پس از چند دقیقه شک می‌کنیم که این مشاور املاک ظاهراً بی‌خطر واقعاً تمام مهارت‌های نینجا "جان ویک" را دارد. مشخص می‌شود که او قبلاً یک عامل برای برادرش "ناکلز" (دانیل وو) بوده که درگیر روس‌ها شده است و اکنون نگران است که "رز" (آریانا دابوز) توانسته باشد اطلاعاتی از حسابدار ناپدید شده‌اش "کیپی" (رایس داربی) بگیرد. اکنون او قرار است که کشته شده باشد، اما برادر بزرگتر شک دارد و به دلیل اینکه "رز" و "ماروین" یک گذشته دارند، قرار است او بیابیدش قبل از اینکه او او را پیدا کند! ده دقیقه اول این فیلم واقعاً سرگرم‌کننده است زیرا به نوعی از صداقت ساختگی "گلن‌گری گلن راس" تمسخر می‌کند، اما پس از آن همه چیز به یک ماجراهای غیرواقعی با صحنه‌های مبارزه تکراری و کمیک تبدیل می‌شود که برخی از آشپزخانه‌های کاملاً خوب را تخریب می‌کند. شان آستین به طور مختصر حضور دارد، اما به هیچ عنوان به هدف خاصی نمی‌رسد زیرا بازی موش و گربه بین دو گروه در حال تغییر است و برخی از تهدیدهای خانوادگی پیش می‌آید. دابوز تلاش زیادی می‌کند و همچنین کوان نیز، اما داستان به نوعی شبیه یک فیلم بسیار ضعیف جکی چان است که به طور پیش‌بینی‌پذیر و بدون جذابیت خاصی پیش می‌رود. این فیلم کوتاه است، که نکته مثبتی است، و غیرقابل تماشا نیست، اما خوب هم نیست. این فیلم به عنوان یک کمدی آغاز می‌شود که اگر هدفش این باشد، خوب است، اما وقتی شما انتظار اکشن دارید و به جای آن با کمدی احمقانه مواجه می‌شوید، احساس نادرستی می‌کند. لحن داستان در همه جا ناپایدار است. داستان درباره ماروین گابل (کی هوی کوان) است، یک قاتل سابق که به یک مشاور املاک تبدیل شده است، اما در این مفهوم کار خاصی انجام نمی‌دهد. او به وضعیتی می‌افتد که گذشته‌اش دوباره به سراغش می‌آید، اما هیچ مقدمه‌ای وجود ندارد، هیچ خطر واقعی و هیچ توضیحی برای اینکه چرا رخدادها به این شکل پیش می‌روند. انتقال‌ها شتاب‌زده هستند و سرعت روایت به گونه‌ای است که به نظر می‌رسد فیلمنامه بدون دیدگاه واضحی کنار هم چیده شده است. به سختی یک داستان وجود دارد، فقط یک سری وقایع بی‌نظم با کمترین یا بدون هیچ توسعه‌ای. کارگردانی نیز به هم ریخته است. صحنه‌ها بدون منطق بالا می‌روند و لحظات مهم آنقدر سریع اتفاق می‌افتند که هیچ وزنی ندارند. تصویربرداری هم به همین اندازه ناامیدکننده است، به ویژه با دوربین که به طور مداوم در اطراف ماروین می‌چرخد، هر زمان که او عمیقاً در فکر است که این خیلی زیاد اتفاق می‌افتد. در یک نقطه، فیلم تقریباً نیمی از اکشن دوم را به او اختصاص می‌دهد که مدام تکرار می‌کند که باید "با گذشته‌اش روبرو شود." این خسته‌کننده است. صحنه‌های مبارزه نیز خیلی بهتر نیستند. یک نفر چاقوها را به زمین می‌اندازد، دقیقاً چه هدفی داشت؟ دیگران به طور مناسب فراموش می‌کنند که اسلحه دارند، یا به طور مستقیم هدف‌گیری می‌کنند و شلیک می‌کنند انگار بخشی از یک بازی تیراندازی اول شخص هستند. اکشن آنقدر طراحی‌شده و پیش‌بینی‌پذیر است که هر گونه تنش را از دست می‌دهد. بازیگری نیز کمکی نمی‌کند. کی هوی کوان تمام تلاشش را می‌کند، اما این نقش به او نمی‌خورد. بازیگران مکمل احساس می‌کنند که در حال اجبار به اجرای خود هستند، به ویژه در چند لحظه‌ای که فیلم تلاش می‌کند شخصیت‌هایش را توسعه دهد. به نظر می‌رسد که آنها عمق عاطفی را به عنوان یک فکر ثانویه اضافه کرده‌اند، به جای اینکه آن را طبیعی احساس کنند. و سپس فیلمنامه وجود دارد که یک موضوع کاملاً دیگر است. دیالوگ‌ها تکراری هستند و ماروین هر چیزی که قرار است انجام دهد را روایت می‌کند به جای اینکه فقط آن را انجام دهد. این باعث می‌شود که فیلم احمقانه به نظر برسد، انگار که بیننده باید هر فکر و تصمیمی را قاشق‌قاشق به او بدهند. حتی انتخاب‌های موسیقی نیز سوال‌برانگیز است. موسیقی متن با لحن صحنه‌ها مطابقت ندارد و همه چیز را حتی بیشتر از هم جدا می‌کند. به نظر می‌رسد که کسی به‌طور تصادفی آهنگ‌هایی را انتخاب کرده است بدون اینکه در نظر بگیرد چگونه با داستان همخوانی دارند. وقتی اوج بزرگ فیلم فرا می‌رسد، فیلم قبلاً تمام حس جهت‌گیری‌اش را از دست داده است. وقتی ماروین بالاخره با گذشته‌اش (به معنای واقعی و مجازی) مقابله می‌کند، این در احمقانه‌ترین شکل ممکن رخ می‌دهد، با مبارزات یک به یک که هر گونه استراتژی منطقی را نادیده می‌گیرد. در پایان، Love Hurts یک تماشا ناامیدکننده، نامنسجم، به‌طور ضعیف اجرا شده و فاقد هر گونه تأثیر واقعی است. با وجود استعداد غیرقابل انکار کی هوی کوان و آریانا دابوز، LOVE HURTS یک کمدی اکشن به شدت عمومی است که به سختی می‌تواند وجود نسبتاً کوتاه خود را توجیه کند. در حالی که هر دو بازیگر جذابیت و تعهد همیشگی خود را به نمایش می‌گذارند، هر دو در فیلمی گیر کرده‌اند که فاقد خلاقیت، شوخی مؤثر و حتی حس ابتدایی انسجام روایت است. صحنه‌های مبارزه‌ای که به خوبی اجرا شده‌اند، لحظات زودگذر هیجان را به ارمغان می‌آورند، اما به هیچ وجه کافی نیستند تا داستان بی‌مزه و شخصیت‌های ضعیف را جبران کنند. برای فیلمی که به شدت بر مفهوم ترکیب اکشن با کمدی تکیه دارد، به اندازه کافی از هر دو ارائه نمی‌دهد تا تجربه‌ای به‌طور نسبی جذاب باشد. بیشترین ناامیدی این است که LOVE HURTS در هر نوبت پتانسیل خود را هدر می‌دهد. فیلمنامه به نظر می‌رسد که یک پیش‌نویس اولیه است که هرگز اصلاحات لازم را طی نکرده و پر از نقاط داستانی نامفهوم و انتخاب‌های داستانی تنبل است. اینجا چیز کافی برای چسبیدن به آن وجود ندارد. اکشن به اندازه کافی فراوان یا نوآورانه نیست تا تحت تأثیر قرار دهد و کمدی به طور مکرر با صدای کسل‌کننده و بی‌احساس فرود می‌آید. وقتی که تیتراژ آغاز می‌شود، تنها نکته واقعی که به جا می‌ماند این است که چقدر هر دو کوان و دابوز شایسته بهتر از این هستند. امتیاز: D+