فیلم Presence 2024

فیلم «Presence» از نظر نحوه فیلم‌برداری منحصر به فرد است و این موضوع تأثیرگذار است، هرچند که داستان آن به طور کلی ساده و بیشتر به درام‌های نوجوانانه شباهت دارد. با این حال، من از تماشای آن در طول ۸۵ دقیقه لذت بردم. بازیگران این فیلم نیز نقطه قوت آن هستند. لوسی لیو و ادی مادای خوب عمل کرده‌اند، اما کالیندا لیانگ و کریس سالیوان واقعاً...

فیلم «Presence» از نظر نحوه فیلم‌برداری منحصر به فرد است و این موضوع تأثیرگذار است، هرچند که داستان آن به طور کلی ساده و بیشتر به درام‌های نوجوانانه شباهت دارد. با این حال، من از تماشای آن در طول ۸۵ دقیقه لذت بردم. بازیگران این فیلم نیز نقطه قوت آن هستند. لوسی لیو و ادی مادای خوب عمل کرده‌اند، اما کالیندا لیانگ و کریس سالیوان واقعاً درخشان هستند. وست مالهلند نیز در نقش خود خوب عمل کرده، حتی اگر نتوانم تمام جنبه‌های شخصیت او را بپذیرم. جالب است که این فیلم به‌طور نزدیک به زمان انتشار فیلم «Here» اثر رابرت زمه‌کیس (حداقل در بریتانیا) منتشر شد که هر دو در چشم‌اندازهای اصلی فیلم‌برداری شده‌اند. این فیلم استیون سودربرگ به اندازه آن فیلم کلاس بالا نیست، اما به طور کلی ارزش تماشا را دارد؛ به‌ویژه با زمان کوتاه نمایش آن. به لطف موارد ذکر شده، توانستم این فیلم را در سینما تماشا کنم و بعد از تماشای فیلم «Flight Risk» مل گیبسون، به آن پرداختم. می‌توان گفت هر دو فیلم حال و هوای فیلم‌های مناسب برای استریم را دارند، اما هرگز از تماشای فیلم‌ها بر روی پرده بزرگ ناراضی نخواهم بود. داستان درباره یک خانواده است که به خانه جدیدی نقل مکان می‌کند - من طراحی و راهروهای پیچیده این ملک وسیع را دوست داشتم، اما به سرعت متوجه می‌شویم که این فقط یک پوشش نازک برای چهار نفر است که در تلاش برای غلبه بر یک تراژدی هستند. هیچ چیز جدیدی تا اینجا وجود ندارد و واقعاً هیچ چیز جدیدی هم در ادامه نمی‌آید، زیرا دختر خانواده «چلو» (کالیندا لیانگ) به «رایان» (وست مالهلند) که بهترین دوست برادرش «تیلور» (ادی مادای) است، علاقه‌مند می‌شود. به سرعت، رابطه‌ای شکل می‌گیرد، اما همزمان او احساس می‌کند که تحت نظر است. اشیاء به طور خودکار جابه‌جا می‌شوند، اتاق برادرش به هم ریخته و حتی زنی که برای انجام کار «مدام آرکاتی» به خانه می‌آید، فکر می‌کند که چیزی در این خانه درست نیست. دقایق ابتدایی فیلم با تکنیک فیلم‌برداری POV دستی واقعاً من را دلسرد کرد - به‌ویژه استفاده از لنزهای فیش‌آی و کشش صحنه که واقعاً وجود ندارد. این موضوع باعث شد احساس تهوع کنم و نتوانستم تشخیص دهم آیا دوربین پرنده است یا فردی با ثبات در حال حرکت در خانه و ارائه یک چشم‌انداز تکراری از زندگی خانواده است. مادر (لوسی لیو) به ندرت لپ‌تاپش را زمین می‌گذارد؛ پدر (کریس سالیوان) به نوعی بی‌هدف در حال حرکت است؛ برادر کمی به دنبال جلب توجه است و در نهایت دختر نوجوان، در تلاش برای کنار آمدن با مشکلاتی است که در ادامه بیشتر درباره آنها می‌آموزیم. والدین به عنوان زوجی به نظر می‌رسند که هرگز در زندگی خود یکدیگر را انتخاب نمی‌کردند. در نهایت، این فیلم داستانی پر دیالوگ است که خیلی زود به پایان می‌رسد، انگار داستان کوتاهی که از آن اقتباس شده است، ایده‌هایش تمام شده است. ناامیدکننده است، متأسفم.