فیلم Le Samouraï 1967

فیلم «سامورایی» یکی از فیلم‌های بسیار مورد تحسین سینمای فرانسه در دهه 1960 است و این تحسین کاملاً justified است. من به تازگی برای اولین بار این فیلم را تماشا کردم و نمی‌دانم چه چیز بیشتری می‌توانم درباره فیلمی بگویم که نزدیک به پنج دهه مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. داستان فیلم ساده است: جف کاستلو (با بازی آلن دلون) یک قرارداد برای کشتن...

فیلم «سامورایی» یکی از فیلم‌های بسیار مورد تحسین سینمای فرانسه در دهه 1960 است و این تحسین کاملاً justified است. من به تازگی برای اولین بار این فیلم را تماشا کردم و نمی‌دانم چه چیز بیشتری می‌توانم درباره فیلمی بگویم که نزدیک به پنج دهه مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. داستان فیلم ساده است: جف کاستلو (با بازی آلن دلون) یک قرارداد برای کشتن فردی امضا می‌کند، اما در حین فرار از صحنه جنایت دیده می‌شود و باقی فیلم را صرف تلاش برای حفظ آلبی خود می‌کند. کارفرمایان او می‌خواهند که او از بین برود تا خودشان شناسایی نشوند، و کارآگاه اصلی پرونده می‌داند که جف این کار را انجام داده، اما نمی‌تواند به آسانی او را دستگیر کند. جف به طرز عجیبی به یک پیانیست جذاب که شاهد اصلی علیه اوست، جذب می‌شود. کمبود دیالوگ در این فیلم تصمیمی هوشمندانه از سوی کارگردان ژان-پی‌یر ملویل است، زیرا دیالوگ‌های کم، ما را به هر کلمه‌ای که گفته می‌شود، مجذوب می‌کند. این امر همچنین تنهایی زندگی یک قاتل را تقویت می‌کند. آپارتمان جف بسیار بی‌روح و فاقد شخصیت است و تنها زیبایی آن یک پرنده در قفس است که نماد آن به راحتی قابل نادیده‌گرفتن نیست. خود جف نیز زیباست، اما او به طور مداوم در قفسی عاطفی منجمد قرار دارد. با پوشش بارانی و کلاه (آیا کلاه فدورا است یا تریلبی؟)، واضح است که دلون و ملویل با احترام زیادی به کلاسیک‌های فیلم نوآر آمریکایی ادای احترام می‌کنند. جالب است که با وجود فیلم‌برداری رنگی، این فیلم هنوز احساس یکی از آن نوآرهای سیاه و سفید دهه‌های 40 و 50 را دارد. عکاسی هنری دکا (عکاس فیلم «آسانسور به دار») احساس سردی را به داستان می‌بخشد؛ فضای داخلی کم‌جان و فضای خارجی تقریباً همیشه غمگین است. و دلون با آرامش و خونسردی‌اش، این احساس یخ‌زده را به خوبی منتقل می‌کند. «سامورایی» تأثیر زیادی بر سینما گذاشته و شایسته هر ستایش و تحسینی است که به سمت آن آمده است. بهترین نکته این فیلم این است که با تماشای دوباره آن، تجربه بهتری خواهید داشت؛ زیرا لبه سوررئالیسم در تماشای دوم ناپدید می‌شود و به جای آن آگاهی از آنچه کارگردان در حال انجام است، به وجود می‌آید و این باعث قدردانی از ساخت فیلم نوآر می‌شود. حتی پایان فیلم نیز خالصانه نوآر است. 9 از 10. فیلم «سامورایی» ملویل در سال 1967 داستان یک قاتل اجاره‌ای است که در انجام یک مأموریت دچار اشتباه می‌شود و در حال رقابت با زمان برای درست کردن اوضاع است. جف کاستلو قراردادی برای کشتن صاحب یک کلاب شبانه دریافت می‌کند، اما در حین خروج، پیانیست کلاب او را می‌بیند و سپس در یک عملیات پلیس دستگیر می‌شود. او خود را تحت تعقیب یک کارآگاه زیرک و کارفرمایان ناامیدش می‌یابد. با پیشرفت داستان، کاستلو موفق می‌شود از هر دو تهدید بگریزد و در عین حال به کد افتخاری خود وفادار بماند. به نظر من، قوی‌ترین جنبه «سامورایی» عملکرد آلن دلون است. او با ظاهری کاملاً بی‌احساس و اعتماد به نفس شروع می‌کند و به تدریج در طول فیلم خونسردی‌اش را از دست می‌دهد و دلون این فروپاشی ظریف را به خوبی به تصویر می‌کشد. کارگردانی ملویل برای حفظ تعلیق قابل توجه است و جالب است که چگونه تماشاگر به این مرد که اساساً یک قاتل بی‌رحم است، همدردی می‌کند. ما حتی از پس‌زمینه‌ای که ممکن است به عنوان توجیهی برای شغل او عمل کند، محروم هستیم. در عوض، کاستلو فقط یک ماشین کشتار رباتیک است، اما فیلم به ما احساس نگرانی برای او می‌دهد. همچنین موسیقی متن قابل توجهی از فرانسوا دو روبه وجود دارد که نمونه‌ای از موسیقی الکترونیکی اولیه است. برخی جنبه‌های کار پلیس به شیوه‌ای نامعقول یا غیرواقعی ارائه شده است (آیا کارآگاه واقعاً هر ساختمان در پاریس را حفظ کرده است؟)، بنابراین نمی‌توانم این فیلم را به عنوان یک شاهکار بدون نقص ارزیابی کنم. اما هنوز هم این فیلم خوبی است و بخشی از آموزش پایه‌ای یک سینمادوست به حساب می‌آید: «سامورایی» تأثیر بسیار زیادی در دهه‌های پس از اکران خود داشته و کسانی که فیلم‌های جدیدتری مانند «سگ اشباح» جیم جارموش یا «هم‌زمان» مایکل مان را دیده‌اند، جنبه‌های مختلفی از آن‌ها را به عنوان ادای احترام به کلاسیک ملویل شناسایی خواهند کرد. «سامورایی»، به نوبه خود، مانند بسیاری از فیلم‌های فرانسوی این دوره به فیلم نوآر آمریکایی و همچنین به موج نوی فرانسه که تازه شکل گرفته بود، نگاه می‌کند. فیلم شگفت‌انگیزی است! آزمون زمان را پشت سر گذاشته است. با علاقه زیادی آن را تماشا کردم، برخلاف بسیاری از فیلم‌های این دوره. دلون فوق‌العاده است! داستان و پایان غیرمنتظره هستند، اما عنوان باید من را برای آن آماده می‌کرد.