فیلم Two-Lane Blacktop 1971

**جاده بی‌پایان زندگی بی‌معنا** در این فیلم، راننده و مکانیکی که در یک شورلت ۵۵ تقویت‌شده (جیمز تیلور و دنیس ویلسون) در حال عبور از مناظر آمریکایی هستند، ذهن‌های یک‌سویه‌ای دارند. آنها دختر نوجوانی را که به روابط سطحی علاقه‌مند است (لوری برد) سوار می‌کنند و مسابقه‌ای بدون هدف با مردی در یک جی‌تی‌او از نسل قبلی (وارن اوتس) راه می‌اندازند. «جاده دوخطه» (1971) قبل از اکران...

**جاده بی‌پایان زندگی بی‌معنا** در این فیلم، راننده و مکانیکی که در یک شورلت ۵۵ تقویت‌شده (جیمز تیلور و دنیس ویلسون) در حال عبور از مناظر آمریکایی هستند، ذهن‌های یک‌سویه‌ای دارند. آنها دختر نوجوانی را که به روابط سطحی علاقه‌مند است (لوری برد) سوار می‌کنند و مسابقه‌ای بدون هدف با مردی در یک جی‌تی‌او از نسل قبلی (وارن اوتس) راه می‌اندازند. «جاده دوخطه» (1971) قبل از اکران به عنوان یکی از فیلم‌های ضدفرهنگی بعدی در همان سطح با «راهنما» (1969) تبلیغ شد. نقدها تنها بر اساس فیلمنامه بود، اما این فیلم در گیشه شکست خورد زیرا یک اودیسه بی‌هدف در آمریکا بود که توسط طردشدگان جامعه انجام شده و دو شخصیت اصلی آن، شخصیت‌هایی یک‌بعدی و خسته‌کننده بودند. همانطور که عنوان من نشان می‌دهد، این فیلم بیشتر یک اثر هنری اگزیستانسیالیستی با چند دیالوگ خنده‌دار است تا یک سرگرمی متعارف، به همین دلیل بیشتر افراد آن را خسته‌کننده و ناامیدکننده می‌یابند. داستان و بینش‌های زیرمتنی آن به اندازه «بونی و کلاید» (1967) و «راهنما» جذاب نیست، و حتی «مری کثیف لری دیوانه» (1974) که از همین مواد اولیه استفاده کرده و سفر بسیار لذت‌بخش‌تری را ارائه می‌دهد، قابل ذکر است. «نقطه ناپدید» نیز چهار ماه زودتر به سینماها آمد و کمی بیشتر در یادها ماندگار است. با وجود افت به فراموشی، «جاده دوخطه» به دلیل نکات جالبش، از جمله دو موزیسین معروف، به یک فیلم کالت تبدیل شده است. ویلسون بازیگر بهتری نسبت به تیلور است، اما هر دو به وضوح در سطح آدام روارک و پیتر فوندای «مری کثیف لری دیوانه» نیستند و لوری نیز به اندازه سوزان جورج تأثیرگذار نیست. با این حال، آن‌ها به اندازه کافی برای اهداف این فیلم منحصر به فرد مناسب هستند و به علاوه، این تنها بار است که شما آن‌ها را در یک نقش بازیگری مهم در اوج خود خواهید دید. دنیس پس از این شکست هرگز به بازیگری بازنگشت و جیمز بیش از یک دهه دور ماند و به سختی به تلویزیون بازگشت. در همین حال، لوری فقط در دو فیلم کوچک دیگر چند سال بعد ظاهر شد و در سال 1979 در پنت هاوس آرت گارفانکل در منهتن خودکشی کرد. موضوعات جالب زیر سطح هستند که این فیلم را درخشان می‌کنند. به عنوان مثال، آمریکا می‌تواند در برخی مواقع زیبا باشد، اما بیشتر اوقات بی‌روح است و پر از روح‌های در حال مبارزه و بیگانه‌ای است که قطب‌نمای اخلاقی خود را گم کرده‌اند. در چنین دنیای پس از دهه ۶۰، موتورسواران به مانند تیراندازان در غرب قدیم رفتار می‌کنند که برای فرصتی برای برتری در رقابت با سریع‌ترین تفنگ در شهر شتاب دارند، که به سادگی با خودروها و مسابقاتشان جایگزین شده‌اند. در این میان، مردم شهر به «مو بلندها» با شک و تردید نگاه می‌کنند پس از قتل‌های خانواده منسون، هرچند که این افراد خاص، هیپی‌های معتاد به مواد مخدر نیستند. «مسابقه» به دلیل عدم وجود یک مسابقه واقعی در ابتدا، بی‌نتیجه می‌ماند (زیرا مکانیک هیچگاه سند واقعی را برای شرط بندی نیاورده است). بنابراین، این یک سفر بی‌هدف بدون مقصد است. رابطه همزیستی شخصیت‌های اصلی – که تنها می‌توانند درباره خودرو صحبت کنند – توسط دختر قطع می‌شود، اما تنها به طور موقت زیرا او به طور منطقی از آن‌ها خسته می‌شود و به سمت احتمال بعدی برای رضایت فرار می‌کند. آیا به یاد دارید که او در رستوران می‌خواند «(من نمی‌توانم هیچ) رضایت»؟ در نهایت، این فیلم به دور از یک فیلم جاده‌ای سرگرم‌کننده و هیجان‌انگیز است. این یک نظر ناراحت‌کننده و بی‌روح بر جامعه آمریکایی است که شورش‌های دهه 60 هنوز در آینه عقب است و ویتنام به پایان می‌رسد. مدت زمان فیلم ۱ ساعت و ۴۲ دقیقه است و در مناطق مختلفی از جمله نیلز، کالیفرنیا جنوبی، آریزونا، نیومکزیکو، اوکلاهما، تنسی و کارولینای شمالی فیلم‌برداری شده است. **نمره: B-** **رضایت‌های دائمی** فیلم با معرفی راننده (جیمز تیلور) و مکانیک (دنیس ویلسون) آغاز می‌شود. آن‌ها برای مسابقه زندگی می‌کنند و برای زندگی مسابقه می‌دهند. هرگز نام آن‌ها یا رابطه‌شان با یکدیگر را نمی‌دانیم. دختر (لوری برد) با برداشتن کوله‌پشتی‌اش از ماشین یک مرد دیگر و انتقال آن به ماشین آن‌ها به جمعشان ملحق می‌شود. او از آن‌ها می‌پرسد که به کجا می‌روند. مکانیک پاسخ می‌دهد: شرق. اسم او، به ما گفته می‌شود، ممکن است هیگینز باشد. آن‌ها با راننده‌ای دیگر به نام جی‌تی‌او (وارن اوتس) روبرو می‌شوند و او را به یک مسابقه سراسری برای سندهای خودرو دعوت می‌کنند. جی‌تی‌او در مورد خودش زیاد صحبت می‌کند، اما به دلیل تناقض در هر جمله، چیزی درباره او نمی‌فهمیم. شخصیت‌های دیگر (دستفروشان، رقاصان درگ، مادربزرگ عزادار، راننده‌ای در یک تصادف مرگبار) به شکلی شبح‌وار وارد می‌شوند و فقط به اندازه کافی برای ثبت حضورشان کافی است؛ ما درباره آن‌ها چیزی نمی‌آموزیم. و سپس، خودروها هستند. دو تا از آن‌ها در تیتراژ به عنوان بازیگران معرفی می‌شوند: یک شورلت 1955 سفارشی و یک جی‌تی‌او 1970 استاندارد؛ ما بیشتر درباره آن‌ها می‌دانیم تا هر یک از شخصیت‌های انسانی. در این میان، دختر با پسران مختلف بازی می‌کند و پسران هم با خودروهای مختلف. مسابقه زیادی در کار است و در عین حال هیچ‌جا نمی‌روند. این فیلم به نقدهای متعارف پاسخ نمی‌دهد. فیلم‌برداری آن خشن، تند و زیباست. وارن اوتس عالی است. جیمز تیلور چند خطش را اشتباه می‌گوید؛ به طرز عجیبی این موضوع به عمق شخصیتش می‌افزاید. عملکرد دنیس ویلسون، هرچند فاقد ظرافت است، جذاب و قابل تماشا است. شخصیت لوری برد برای چشم‌ها خوشایند اما برای روان سخت است؛ خروج او در صحنه پایانی باعث آرامش می‌شود، حتی اگر در صحنه قبل از آخر باشد. و وقتی فیلم به پایان می‌رسد، به معنای واقعی کلمه به پایان می‌رسد. «جاده دوخطه» به طرز عجیبی معنادار به نظر می‌رسد، اما معنای آن از من دور است. من بارها و بارها آن را تماشا می‌کنم و هر بار امیدوارم که این بار اسرارش را فاش کند، اما هر بار مرا گیج و ناامید می‌کند. اوه، چقدر این فیلم را دوست دارم. ۱۰ از ۱۰ ستاره