فیلم The Penguin Lessons 2024

این یک عبارت قدیمی در صنعت سرگرمی است که به هنرمندان توصیه می‌کند که با کودکان یا حیوانات کار نکنند، زیرا آن‌ها همیشه به نوعی توجه را از آن‌ها می‌گیرند. اما در مورد جدیدترین فیلم پیتر کاتنئو، این نکته صدق نمی‌کند. این کمدی-درام دلنشین داستان واقعی معلم زبان انگلیسی به نام تام میچل (با بازی استیو کوگان) را روایت می‌کند که به طور نسبی با...

این یک عبارت قدیمی در صنعت سرگرمی است که به هنرمندان توصیه می‌کند که با کودکان یا حیوانات کار نکنند، زیرا آن‌ها همیشه به نوعی توجه را از آن‌ها می‌گیرند. اما در مورد جدیدترین فیلم پیتر کاتنئو، این نکته صدق نمی‌کند. این کمدی-درام دلنشین داستان واقعی معلم زبان انگلیسی به نام تام میچل (با بازی استیو کوگان) را روایت می‌کند که به طور نسبی با اکراه، در کالج سنت جورج، یک مدرسه معتبر شبانه‌روزی در بوئنوس آیرس، مشغول به کار می‌شود، درست قبل از وقوع انقلاب آرژانتین در سال ۱۹۷۶. این معلم بدبین و بداخلاق به طور مکرر در مکان‌های مختلفی کار کرده و از این ایستگاه جدید چندان خوشحال نیست، که این موضوع در رفتار و نگرش کلی او در کلاس درس مشهود است. پس از مدتی از ورودش، با وقوع یک کودتای نظامی که دولت را سرنگون می‌کند، او تصمیم می‌گیرد از شهر خارج شود تا اوضاع آرام شود. او به یک منطقه تفریحی در اروگوئه می‌رود و در یک باشگاه با زنی زیبا و جذاب به نام کارینا (میکا برک) آشنا می‌شود. این ملاقات به یک پیاده‌روی نیمه‌شب در کنار دریا منجر می‌شود، اما در حین این قدم زدن، آن‌ها با پنگوئنی که به سختی زنده مانده و به روغن آلوده شده، برخورد می‌کنند. برای تحت تاثیر قرار دادن کارینا، تام و کارینا تصمیم می‌گیرند پنگوئن را به هتل ببرند و آن را تمیز کنند. آنچه تام متوجه نمی‌شود این است که این پنگوئن، که بعداً نام «خوان سالوادور» را به خود می‌گیرد، به طرز ناخواسته‌ای دوست او می‌شود و تلاش‌های مکرر او برای بازگرداندن آن به طبیعت بی‌ثمر است. این وضعیت برای استاد چندان خوشایند نیست، اما با بازگشت به آرژانتین با پنگوئن در کنارش، آن‌ها به دوستانی غیرمنتظره تبدیل می‌شوند، در شرایطی که هم در مدرسه و هم در کشور به طور کلی تهدیدآمیز (اما به طرز غیرمنتظره‌ای مفید) هستند. در نگاه اول، ممکن است به نظر برسد که این یک داستان زیبا و احساسی شبیه به آثار دیزنی است، اما واقعاً این‌گونه نیست. این فیلم داستانی جذاب از رشد شخصی و ظهور شجاعت فردی را روایت می‌کند که تحت تأثیر یک مربی پرنده غیرقابل تصور در یک محیط اجتماعی و سیاسی تنش‌زا به وجود می‌آید که هم تام و هم تقریباً تمام جمعیت آرژانتین را در وضعیت اضطراب قرار داده است. این داستان همچنین به هشدارهای قدیمی در مورد انتخاب بازیگران انسان و حیوان در تضاد است، زیرا خوان سالوادور به اندازه همبازی‌های انسانی خود در این فیلم برجسته است. به طور کلی، فیلم در ابتدای داستان کمی در پیدا کردن مسیرش مشکل دارد، اما به محض اینکه به مسیر درست می‌افتد، یک اثر دلپذیر و احساسی است که بدون غرق شدن در احساسات ساختگی، تأثیرگذار است. «درس‌های پنگوئن» یکی از آن فیلم‌هایی است که باید آن را دید تا به آن ایمان آورد، زیرا تریلر آن واقعاً حق مطلب را ادا نمی‌کند. این یکی از داستان‌های دلگرم‌کننده و الهام‌بخش است که در زمان‌های دشوار به آن نیاز داریم. این فیلم تماشایی است. ترکیب استیو کوگان و پنگوئن یک فرمول موفق است و این فیلم در این زمینه موفق عمل می‌کند. هر چیزی که به پنگوئن مربوط می‌شود، شیرین و هر چیزی که به کوگان مربوط می‌شود، خنده‌دار است. این داستان واقعاً جالب است و بر اساس یک واقعه واقعی شگفت‌انگیز بنا شده است. زمینه تاریخی آرژانتین در دهه ۱۹۷۰ به داستان تازگی می‌بخشد و این فیلم صرفاً به یک حیوان زیبا تکیه نمی‌کند. هرچند که داستان جدی است، اما لحظات سرگرم‌کننده‌ای نیز دارد. انتخاب کوگان به عنوان نقش اصلی انتخاب خوبی است، هرچند که به طور عجیب می‌توانستم نقش را به روآن اتکینسون و کسی دیگر که فراموش کرده‌ام هم تصور کنم. البته من می‌دانم که کوگان کیست و او را دوست دارم، اما به جز «شب در موزه»، همیشه او را فراموش می‌کنم. ویویان ال جابر نیز عملکرد قابل تقدیری دارد و آلفونسینا کاروچیو هم خوب است. جاناتان پریس به عنوان مدیر مدرسه انتخاب عالی است و صحنه اول او بسیار خوب است. بیورن گوستافسون، هرچند که نقش کمتری دارد، هم خوب عمل می‌کند. بازیگران کودک نیز به اندازه‌ای خوب هستند. «تام» (استیو کوگان) معلم زبان انگلیسی است که در سراسر آمریکای جنوبی کار کرده و در مدرسه‌ای مرفه در نزدیکی بوئنوس آیرس مشغول به کار می‌شود. این مدرسه مخصوص پسران افراد بزرگ و مشهور است و توسط «تیم باک» (سر جاناتان پریس) اداره می‌شود. پس از اولین روز کاری‌اش، او چندان اشتیاقی به کارش ندارد. سپس به سرعت با همکار فنلاندی‌اش «تاپیو» (بیورن گوستافسون) آشنا می‌شود و با وقوع یک کودتا، مدرسه بسته می‌شود و آن‌ها تصمیم می‌گیرند به اروگوئه بروند. اما «تام» بیشتر از آنچه که انتظار داشت، تجربه می‌کند. در حین یک پیاده‌روی عاشقانه در کنار دریا، او با یک لایه روغن و یک پنگوئن آلوده روبرو می‌شود. همان‌طور که گفته می‌شود، هیچ کار نیکی بدون عواقب نیست و در نهایت او دارای یک حیوان خانگی می‌شود که مصمم است هرگز از او جدا نشود. در مدرسه، با دوست جدیدش که به ماهی و غذا علاقه‌مند است، باید راز خود را نگه دارد و با پسرانی که نماد اختلافات سیاسی پدرانشان هستند، و با حس رو به رشد آزادی‌خواهی که باعث دردسر زیادی برای خدمتکار مهربانش (ویویان ال جابر) می‌شود، مواجه شود. این داستان بر اساس واقعیت است و هرچند که من طرفدار سبک بازیگری کم‌اثر کوگان نیستم، اما او به خوبی با «خوان سالوادور» همکاری می‌کند و ترکیبی از احساسات ملایم و تهدیدهای ملایم را با دیالوگ‌های کنایه‌آمیز و تلاش‌های سرگرم‌کننده از گوستافسون به نمایش می‌گذارد. سر جاناتان به اندازه کافی در داستان حضور ندارد تا تأثیر زیادی بگذارد، اما در نهایت، ستاره واقعی پنگوئن ماگلان است که به‌عنوان یک رابط شوخ‌طبع و مؤثر بین پسران، زورگویان، بزرگسالان و معلمان عمل می‌کند.