فیلم Mission: Impossible

بهترین ویژگی فیلم‌های «ماموریت غیرممکن» این است که اگر یکی از آن‌ها را تماشا کنید، انگار همه را دیده‌اید و برعکس؛ اگر همه را دیده باشید، یکی را هم تماشا کرده‌اید. این فیلم یک سرگرمی بی‌فکر و معمولی است و همین‌قدر برایش کافیست. هیچ چیز دیگری، نه بیشتر و نه کمتر. پی‌نوشت: داستانی در آن وجود ندارد که ارزش نوشتن درباره‌اش باشد! «ماموریت: غیرممکن - نتیجه نهایی» شاید...

بهترین ویژگی فیلم‌های «ماموریت غیرممکن» این است که اگر یکی از آن‌ها را تماشا کنید، انگار همه را دیده‌اید و برعکس؛ اگر همه را دیده باشید، یکی را هم تماشا کرده‌اید. این فیلم یک سرگرمی بی‌فکر و معمولی است و همین‌قدر برایش کافیست. هیچ چیز دیگری، نه بیشتر و نه کمتر. پی‌نوشت: داستانی در آن وجود ندارد که ارزش نوشتن درباره‌اش باشد! «ماموریت: غیرممکن - نتیجه نهایی» شاید بهترین فیلم در این مجموعه نباشد، اما بدون شک خداحافظی احساسی و شایسته‌ای است. با وجود برخی مشکلات در ریتم و وابستگی بیش از حد به توضیحات، کریستوفر مک‌کوری و تام کروز با نمایش بصری و قدرت تماتیک خود موفق به خلق یک اثر ارزشمند شده‌اند. اگر این واقعا پایان کار باشد، خداحافظی زیبایی است. از تو سپاسگزارم، ایتن هانت. و از همه کسانی که این مأموریت را ممکن ساختند. امتیاز: B+ هر زمان که فیلمی در سینما با معرفی یکی از اعضای تیم خلاقیت آن همراه باشد، می‌توان با اطمینان گفت که فیلم به انتظارات پیش از اکران نخواهد رسید. متاسفانه، این دقیقاً همان چیزی است که در این قسمت نهایی از این مجموعه طولانی‌مدت شاهد آن هستیم. به سادگی بگویم، «ماموریت: غیرممکن – نتیجه نهایی» با مشکلات زیادی روبه‌رو است، بزرگترین آن تصمیم به تقسیم داستان به دو قسمت است. در واقع، این روایت به راحتی می‌توانست به یک اکران واحد کاهش یابد. اما اگر تولیدکنندگان واقعاً می‌خواستند دو فیلم برای پایان دادن به این مجموعه بسازند، می‌توانستند دو فیلم مستقل و مجزا بسازند به جای اینکه این اثر را به پیش‌درآمدش «ماموریت: غیرممکن – نتیجه نهایی، قسمت اول» (۲۰۲۳) مرتبط کنند، به‌خصوص که ارتباط بین آن‌ها در بهترین حالت سرد است. بنابراین، این بسته دو فیلمی داستانی ۵.۵ ساعته را می‌سازد که می‌توانست در زمان کمتری با ویرایش مناسب‌تر روایت شود. این نشان می‌دهد که فشار به گیشه می‌تواند انگیزه‌ای قوی برای چگونگی پیشرفت این پروژه بوده باشد. حتی اگر اینطور نبود، حداقل سازندگان می‌توانستند داستان بهتری روایت کنند: در حالی که قسمت اول تا حدی موفق بود که توجه بیننده را جلب کند، اینجا با دنباله‌های اکشن طولانی و خوب‌ساخته مواجه‌ایم که به وضوح بیش از حد طولانی هستند؛ داستانی که شخصیت‌های نسبتاً کم‌اهمیت را به اهمیت غیرقابل توضیحی ارتقا می‌دهد؛ و از استعدادهای چندین بازیگر بااستعداد به‌خوبی استفاده نمی‌کند (به‌عنوان مثال، نیک آفرم و جانت مک‌تیر) و برخی دیگر را به‌طور کامل حذف می‌کند (کجاست «وینسا کربی» در نقش «بیوه‌سفید» که در قسمت اول نقش کلیدی داشت؟) و نیاز به آشنایی جامع بینندگان با افسانه کامل این مجموعه و همچنین آگاهی عمیق از پیچیدگی‌های فناوری هوش مصنوعی دارد. اما مهم‌تر از همه، بسیاری از عناصر داستانی این فیلم به‌جای «غیرممکن» به «کاملاً غیرقابل قبول» یا حتی «سخت برای پذیرش» تبدیل می‌شوند، با صحنه‌های زیادی که پر از نقص هستند، به تدابیر راحت‌ساز وابسته‌اند یا به‌طور کلی غیرقابل درک به نظر می‌رسند. «نتیجه نهایی» حتی عناصر را از دیگر روایت‌های سینمایی قرض می‌گیرد (به‌ویژه «پروژه فوربین» (۱۹۷۰) و «ترمیناتور ۲: روز داوری» (۱۹۹۱)) که تلاش‌های آن برای اصالت را تحت فشار قرار می‌دهد. همچنین به‌نظر می‌رسد جنبه‌ای تقریباً خودستایانه در تولید وجود دارد به‌خاطر گنجاندن کلیپ‌های زیادی از قسمت‌های قبلی این مجموعه، که با پیوندهای نسبتاً حاشیه‌ای معرفی می‌شوند، که کمکی به داستان نمی‌کند (با وجود معرفی الهام‌بخش و استفاده مؤثر از «ویلیام دانلو» (رولف ساکسون) از اولین فیلم این مجموعه (۱۹۹۶)). در نهایت، این اکران از جهات مختلف ناکام می‌ماند و حتی شامل یک نتیجه‌گیری نسبتاً ضعیف است که به‌صورت کش آمده و به‌طور ناامیدکننده‌ای ضد اوج به نظر می‌رسد (که می‌توانست به‌بهتر و به‌طور متفاوتی در چند سناریوی جایگزین مدیریت شود). به نظر من، این مجموعه از کاستی‌های آشکار راهی برای پایان دادن به یک مجموعه داستانی همچون این نیست. من به شدت معتقدم که این مجموعه باید با اکران «ماموریت: غیرممکن – سقوط» (۲۰۱۸) به پایان می‌رسید، که به‌راحتی بهترین فیلم از هشت فیلم این سری است. در واقع، رفتن به چاه یک بار (یا دو بار!) می‌تواند میراث یک افسانه را خراب کند و «ماموریت: غیرممکن» یکی از این تلاش‌هاست. واقعاً سزاوار است که با صدا و زرق و برق به پایان برسد و نه به‌صورت بی‌صدا. متاسفانه، در این مورد، دومی واقعیت است و این واقعاً ناامیدکننده است. شاید ایده خوبی بود که تام کروز چند هفته پیش قسمت اول این بازنگری شغلی را دوباره اکران می‌کرد تا یادآور شود که دقیقاً چه چیزی در زیردریایی واقع در لبه‌ی یک صخره زیرزمینی در قطب شمال وجود داشت - زیرا من کاملاً فراموش کرده بودم آخرین بار چه اتفاقی افتاد. به سرعت یادآور می‌شویم که این موجود (آیا کسی «پروژه فوربین» از ۱۹۷۰ را دیده است؟) به دنبال تسلط بر زرادخانه‌های هسته‌ای جهان و استفاده از آن‌ها برای آغاز فرآیند نابودی متقابل است که تمام زندگی روی زمین را نابود خواهد کرد. خوشبختانه «ایتن» (کروز) کلید جادویی را دارد که ممکن است به رهایی بشریت منتهی شود، اما او همچنین به حمایت از رئیس‌جمهور ایالات متحده، یک ناو هواپیمابر و یک زیر دریایی هسته‌ای کارآمد نیاز دارد. پس از اینکه از میان تمام مرورها گذشتیم، داستان با فرصت‌های زیادی برای قهرمان باهوش ما و تیمش - که این بار عمدتاً بدون «وینگ ریمز» است - شروع می‌شود تا مجموعه‌ای از بازی‌های زیرکانه و ضد بازی‌ها را طراحی کنند تا خود را جلوتر از نه تنها ویروس مگالومانیاک، بلکه «گابریل» (اسای موریس) که گمان می‌کند می‌تواند کنترل را به دست بگیرد، نگه دارند. این اساساً وسیله‌ای برای ستاره است و تلاش‌های حمایتی از سوی بازیگرانی مانند «هیلی اتول» و «سایمون پگ» چیز خاصی ارائه نمی‌دهد، اما اگر شما طرفدار فیلم‌های ماجراجویی اکشن هستید، این معادل یک فیلم «ایندیانا جونز» با تکنولوژی بالاتر است که شامل تعقیب و گریزهای ماشین، انفجارهای زیاد، جلوه‌های بصری عالی، موسیقی پرانرژی و culminating با یک نبرد هوایی لذت‌بخش است که فقط به «بارون قرمز» و/یا «سر شان کانری» نیاز داشت. من در باور این موضوع که این واقعاً آخرین قسمت از این مجموعه است، مشکل دارم، اما اگر باشد، این پایان مناسبی برای شخصیتی است که در طول سی سال گذشته به‌خوبی عمل کرده و از دوران «پیتر گریوز» در اوایل دهه ۱۹۶۰ فاصله زیادی گرفته است. این فیلم نیاز به پرده بزرگ دارد چون در تلویزیون بسیار عادی به نظر می‌رسد، اما حتی با اینکه احتمالاً نیم ساعت بیشتر از آنچه نیاز دارد، طول می‌کشد، اما هنوز هم تماشای خوبی است. این ورودی (نهایی؟) از این مجموعه محکم است و هرچند از نظر داستان قوی‌ترین نیست (مشکلی مشابه با «نتیجه نهایی» دارم)، کارهای بدل‌کاری (به‌ویژه سکانس‌های زیردریایی و هواپیما) بسیار عالی بودند. احتمالاً در بودجه نبود، اما ای کاش cameo‌هایی از اعضای قبلی IMF داشتیم. اوه، و پیچش یکی از شخصیت‌ها کمی کش‌دار به نظر می‌رسید و احتمالاً آنچه که در زمان نوشتن/فیلم‌برداری «MI:DR» در نظر داشتند، نبود. **۳.۷۵/۵** من واقعاً تعجب می‌کنم با توجه به اینکه گیشه این فیلم و «MI:DR» چندان درخشان نبود، حداقل به ارتفاعات قبلی نرسید، آیا ممکن است آن‌ها قصد داشته باشند به مسیر Paramount+ با یک سریال تلویزیونی بروند که «کروز» در آن گاهی حضور کوتاهی داشته باشد، احتمالاً با رهبری «سایمون پگ» در نقش «بنجی». «ماموریت: غیرممکن – نتیجه نهایی» یکی از فیلم‌هایی است که بیشتر از آن لذت بردم، قطعاً در بین چهار فیلم اول قرار دارد. احتمالاً کمی بیش از حد طولانی است، اما نمی‌توانم بگویم که هرگز حوصله‌ام سر رفته است. این فیلم پر از صحنه‌های اکشن است، بنابراین تعجبی ندارد. تام کروز، همانطور که در هفت قسمت قبلی دیدیم، در نقش ایتن هانت عالی است. دیگران در اینجا نیز بسیار خوب هستند، اما شکی نیست که کروز چسب این گروه است. در مورد بقیه، «وینگ ریمز» داستان خوبی دارد، در حالی که «هانا وادینگهم» و «ترامل تیلمن» نقش‌های خوبی ایفا می‌کنند. هرگز *یکی از مجموعه‌های مورد علاقه من نبود، اما هنوز هر قسمت از «ماموریت: غیرممکن» را به سطح نسبتاً بالایی از لذت بردم؛ برای اطلاعات بیشتر، من به هر فیلم امتیاز ۸ از ۱۰ داده‌ام - مجموعه‌ای بسیار پایدار، واضح است. خوشحالم که (با تأخیر) توانستم یکی از آن‌ها را در پرده بزرگ تماشا کنم. *با فرض اینکه این پایان کار باشد - احتمالاً نیست، با توجه به اینکه استودیوها معمولاً اینطور عمل می‌کنند، اما خواهیم دید.